Αυτός δεν είναι σαν τον Μάουρερ... (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Ο Ολυμπιακός προκάλεσε τη μοίρα του κι αυτή αποδέχτηκε την πρόκληση στο 93'. Είκοσι λεπτά νωρίτερα η μπάλα βρέθηκε απρόσμενα στην αγκαλιά του Νικοπολίδη, όταν όλοι νομίζαμε ότι ήταν ήδη στο βάθος της εστίας του.

Ο,τι δεν πέτυχε ο Φελίπε το κατάφερε ο Αουρέλιο με τη βοήθεια που πήρε από το κεφάλι του Μήτρογλου. Να συμφωνήσουμε, λοιπόν, ότι χρειάζονται σύστημα και προγραμματισμός για να παίρνεις τα παιχνίδια εκτός έδρας. Αν το σύστημα είναι «κλεινόμαστε πίσω και περιμένουμε την κόντρα επίθεση», τότε προβλέπει (το σύστημα) μόνο την αρχή και το τέλος. Χρειάζεται και κάτι για το ενδιάμεσο. Για παράδειγμα, κράτημα της μπάλας, κυκλοφορία της προκοπής, κάποιο κεντρικό χαφ που να κερδίζει μέτρα με κάθετη κίνηση. Αυτά απουσίαζαν χθες στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Ο Αρης τα είχε. Κίνηση παντού, ακραίους μπακ που ξέρουν μπάλα, επιθετικούς που βγαίνουν στον κενό χώρο.

Σε περίπτωση νίκης του Ολυμπιακού το αποτέλεσμα θα ήταν άδικο για την ομάδα του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Του Μπάγεβιτς, βέβαια, που δεν έκλεισε τους Αρειανούς στο καβούκι τους, δεν έκανε στενόκαρδους υπολογισμούς. Στο γήπεδο φάνηκε ότι ο Αρης ήταν καλύτερη ομάδα από τον πρωταθλητή. Απλώς οι «ερυθρόλευκοι» είχαν στις τάξεις τους ορισμένους καλύτερους παίκτες, όπως ο Γκαλέτι, ο Νικοπολίδης, ο Αντζας κι ο «φρου φρου κι αρώματα» Λούα Λούα. Αν οι μεγάλοι παίκτες έκαναν απαραίτητα τις μεγάλες ομάδες, οι προπονητές θα ήταν άχρηστοι. Για να μην είναι, πάει να πει ότι έχουν την υποχρέωση να παίρνουν τους παίκτες και να τους κάνουν ομάδες. Το να έχεις κατά νου δύο συστήματα και να τα αλλάζεις ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα είναι κάτι, δεν είναι το παν. Ισως το κατάλαβε ο Τάκης Λεμονής και προχωρήσει παρακάτω. Το κέντρο-σουρωτήρι, στο οποίο κάνουν πλάκα οι χαφ του Αρη, θέλει γενική επισκευή εν όψει Βέρντερ. Οκτώ έγραψε το κοντέρ κόντρα στην Αρμίνια Μπίλεφελντ. Τα κεφάλια μέσα, σκέψη και περισυλλογή. Διότι όλοι οι προπονητές δεν είναι σαν τον Μάουρερ. Πρώτος και καλύτερος ο ανυπέρβλητος -για τα ελληνικά δεδομένα- Μπάγεβιτς. Θέλει δρόμο για να στρώσει ο Ολυμπιακός. Το είχε πει ο ίδιος ο Λεμονής μετά την «εξάρα» επί του ΟΦΗ. Και τώρα, το ερώτημα για δυνατούς λύτες: παίρνουμε τον Ολυμπιακό και του αφαιρούμε τον Λουτσιάνο Γκαλέτι. Τι μας μένει; Απάντηση: μια μέτρια ομάδα που αγκομαχά να νικήσει ακόμα και μέτριους αντιπάλους.

Διαφορά ποιότητας παικτών

Ο ΠΑΟΚ απλώς το ήθελε. Ο Παναθηναϊκός το ήθελε και το μπορούσε. Η υπεροχή του στο γήπεδο ήταν χωρίς αμφισβήτηση. Ο Σάντος αποφάσισε να μην κρύψει τις αδυναμίες της ομάδας του, αλλά, τουναντίον, να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματά της. Δηλαδή το γρήγορο παιχνίδι από τα άκρα.

Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Βύντρα και Νίλσον περιόρισαν τη δραστηριότητα του Κωνσταντινίδη (κυρίως) και του Λάκη. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε πολλές επιλογές. Το παιχνίδι από το κέντρο του γηπέδου δεν συμπεριλαμβάνεται στα δυνατά του σημεία. Οι τρεις κεντρικοί του χαφ τα καταφέρνουν καλύτερα στην ανασταλτική δουλειά. Η οπισθοχώρηση του Λάκη προκειμένου να παίξει μπροστά του ο Γεωργιάδης έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Ούτε ο Παναθηναϊκός έχει τη δυνατότητα να παίξει από τα άκρα. Εχει όμως δύο ικανότατους και με διαφορετικό στυλ επιθετικούς (Ν'Ντόι, Σαλπιγγίδη), έναν μπουκαδόρο χαφ (Καραγκούνη) και έναν ποιοτικό αμυντικό χαφ (Μάτος).
Φτάνουν και περισσεύουν όλα αυτά για να πάρει τη νίκη ο Παναθηναϊκός χωρίς να θαμπώσει με την απόδοσή του. Πιθανότατα χωρίς Νίνη, Ιβανσιτς δεν θα θαμπώσει ποτέ. Φαίνεται, όμως, ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά. Βρίσκει τρόπους να μπει στη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου. Εχει σουτέρ που απειλούν από μακριά. Χθες φάνηκε ότι βρήκε ένα αξιόπιστο σέντερ μπακ, που τουλάχιστον αποφεύγει αβίαστα λάθη και επιπόλαια διωξίματα της μπάλας.

Η καλύτερη γραμμή των «πρασίνων» ήταν η αμυντική. Οφείλεται και στον Γιόσου Σαριέγκι, ο οποίος απόλαυσε προς το τέλος τις επευφημίες των οπαδών προς το πρόσωπό του. Ποιων οπαδών; Αυτών των περίπου δέκα χιλιάδων που βρέθηκαν στο «Απόστολος Νικολαΐδης». Ο Γιώργος Καραγκούνης το είπε καθαρά: «Δεν ξέρω ποιος φταίει και τι φταίει, αλλά η κατάσταση είναι λυπηρή». Το δίκιο του βουνό. Μόνο φάρμακο, η επιστροφή στις επιτυχίες. Αν αυτές δεν φέρουν τον κόσμο στις εξέδρες, τότε δεν υπάρχει άλλος κόσμος που να βάζει τον Παναθηναϊκό πάνω απ' τον εγωισμό του.