Γεννημένος γκολτζής ή απλώς ικανός; (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Μεγάλη υπόθεση να έχεις το γκολ σίγουρο. Να ξέρεις πως ό,τι και αν συμβεί, όσο και αν αργήσει, τελικά ο άνθρωπός σου θα τα καταφέρει. Μα εύκολα, μα δύσκολα, θα βρει την άκρη να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Θα βρει τρόπο να σε λυτρώσει. Μέσα από πολλά μονοπάτια αυτός θα διαβάσει τα ίχνη που θα τον οδηγήσουν στον στόχο.

Το γκολ δεν είναι εύκολη αποστολή στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Με τους αμυντικούς να κρέμονται από πάνω σου, να σε ακολουθούν σαν χαφιέδες σε κάθε σου βήμα, με την ανοχή των διαιτητών σε τραβήγματα και σπρωξίματα, με τους χώρους κλειστούς και απροσπέλαστους σε ανεπιθύμητους, το να φτάσεις στην επιτυχία ενός τέρματος ισοδυναμεί πολλές φορές με άθλο. Το κυριότερο είναι να διαβάζεις τις φάσεις, να προλαβαίνεις να καταλαμβάνεις τους χώρους και συγχρόνως να μαντεύεις ποιος και πότε θα κάνει το χοντρό λάθος ώστε να το εκμεταλλευθείς κατάλληλα. Ενστικτο και φαντασία σε πλήρη ευθυγράμμιση. Ο κανόνας σκληρός. Δεν θα σου δοθούν πολλές ευκαιρίες. Αρπαξε την πρώτη και γίνε πρωταγωνιστής.

Ο Μπλάνκο με το γκολ που πέτυχε στη Βέροια, αλλά και με τα δύο στον Ατρόμητο δείχνει (φτου, μην τον ματιάσουμε) ότι την τέχνη τη γνωρίζει καλά. Την Τετάρτη όλη τη βρόμικη δουλειά στο τέρμα που πέτυχε η ΑΕΚ ίσως την έκανε ο Ζεράλντο. Αν δείτε καθαρά τη φάση, παρ' όλο που στην αρχή ξεγελάει, το δίχως άλλο χρειαζόταν η παρέμβαση του Αργεντινού για να ανοίξει το σκορ στη Βέροια, αλλά αυτό που μετράει στη συγκεκριμένη περίπτωση και δίνει αξία στην ενέργεια του Μπλάνκο δεν είναι τόσο το... εύκολο γκολ που πέτυχε όσο το γεγονός ότι ο Μπλάνκο είχε διαβάσει την κατάληξη της φάσης. Επίσης, το πάθος που έδειξε στο να την τελειώσει με τον καλύτερο για την ομάδα του τρόπο πιστώνεται σίγουρο στα θετικά. Το ότι επεδίωξε δηλαδή τη συμμετοχή του. Κανείς δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήσει αν δεν χωνόταν στη φάση. Αν η μπάλα όμως δεν περάσει τη γραμμή, αν δεν τη δεις να χτυπιέται στα δίχτυα, μην είσαι ποτέ σίγουρος ότι η αποστολή στέφθηκε με επιτυχία. Το δόγμα αυτό έδειξε με την ενέργειά του να το γνωρίζει πολύ καλά ο «μασκοφόρος» επιθετικός της ΑΕΚ και γι' αυτό λειτούργησε με τον κατάλληλο τρόπο. Αλλο λοιπόν ικανός σκόρερ και άλλο γεννημένος γκολτζής. Στο πρώτο τέρμα εναντίον του Ατρομήτου ο Μπλάνκο απέδειξε ικανός για σκοράρισμα. Στο δεύτερο με τον Ατρόμητο και στο γκολ με τη Βέροια απέδειξε το δεύτερο. Γιατί ικανοί στο σκοράρισμα μπορεί να είναι πολλοί. Γεννημένοι όμως είναι μόνο αυτοί που διαβάζουν τη μοίρα των φάσεων.

Ιστορία μου, αμαρτία μου, λάθος μου μεγάλο!

Για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού μίλησαν σχεδόν όλοι. Καιρός, λοιπόν, αν θέλουμε να σκεφτούμε ψύχραιμα και νηφάλια, να διαβάσουμε τι έχει να πει η επικεφαλής της συγγραφικής ομάδας κ. Μαρία Ρεπούση. Τη συνέντευξη πήρε ο Νίκος Μάστορας και δημοσιεύτηκε στα χθεσινά «Νέα».

Σε τι διέφερε η παιδαγωγική προσέγγιση του βιβλίου της Ιστορίας από τις προηγούμενες; «Συνοπτικά θα έλεγα ότι στο Δημοτικό Σχολείο μάς ενδιαφέρει πολύ να δημιουργούμε ένα διδακτικό περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά αναζητούν τις αλήθειες του κόσμου τούτου, μαθαίνουν να σκέφτονται, να αφηγούνται τα ίδια. Θέλουμε, για παράδειγμα, να μάθουν για την καταστροφή της Σμύρνης μέσα από τις μαρτυρίες των ανθρώπων της εποχής εκείνης, μέσα από εικονιστικό υλικό και όχι μέσα από ένα κείμενο που θα τους λέει "έτσι έγιναν τα πράγματα, γι' αυτούς τους λόγους, πάρ' το τώρα και μάθε το". Το δικό μας κείμενο είναι απλώς εισαγωγικό, σαν ένας καμβάς για να τοποθετηθούν οι ψηφίδες. Μόνο μέσα από αυτή τη λογική μπορεί κανείς να καταλάβει και το "συνωστίζονται στο λιμάνι της Σμύρνης αναζητώντας τρόπο για να φύγουν για την Ελλάδα" ή το "απομακρύνουν τα ιταλικά στρατεύματα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα"».

Αυτό είναι που χαρακτηρίστηκε «στρογγυλοποίηση» της Ιστορίας; «Νομίζω αυτό. Η δική μας παρουσίαση των γεγονότων, η οποία απείχε βέβαια πολύ από την Ιστορία που έμαθαν οι προηγούμενες γενιές ή άκουσαν από τους γονείς τους. Καταλαβαίνω την ενόχληση. Και δεν διεκδικώ το αλάθητο. Να προσθέσω μόνο κάτι: ό,τι υπάρχει στη συλλογική μνήμη δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό. Πολλοί μπερδεύουν τη συλλογική μνήμη με την Ιστορία». Δηλαδή;

«Μεγαλώσαμε με τις ιστορίες της ελληνικής επανάστασης, όχι μόνον με το κρυφό σχολειό, αλλά και με τον Αθανάσιο Διάκο, τον Ζάλογγο, το παιδομάζωμα κ.λπ. Πολλές από αυτές τις ιστορίες είναι στοιχειωμένες, θα έλεγα, στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων, για λόγους που σχετίζονται με την πραγματικότητα του 19ου αιώνα, τους αλύτρωτους Ελληνες και τους στόχους για την εθνική ενοποίηση. Δεν σημαίνει όμως ότι είναι και αληθινές. Τι πρέπει να κάνει το σχολείο σήμερα; Να συνεχίζει να τις διδάσκει, γνωρίζοντας ότι δεν είναι ιστορικά αληθινές; Οφείλει βέβαια να είναι προσεκτικό σε ό,τι καλά κρατεί μέσα στη μνήμη και αυτό κάνει και το βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού. Κινείται με σύνεση στους τόπους της συλλογικής μνήμης».

Σεπτέμβρης

Οταν αύριο-μεθαύριο ακριβύνουν και άλλο τα φάρμακα, η μόνη συνταγή για να γιατρευτούμε από τους ιούς της καθημερινότητας θα είναι μια δόση 204 λέξεων σε συσκευασία κειμένου, σαν αυτό που ακολουθεί γραμμένο από τον στιχουργό και συγγραφέα Μάνο Ελευθερίου με τίτλο «Σεπτέμβρης»:

«Λείπεις βέβαια από τον τόπο σου 54 χρόνια και είναι αδύνατο να ξαναβρείς τους ίδιους ανθρώπους όπως ήταν τότε. Τα σπίτια γερνούν σαν τους ανθρώπους, αλλά τουλάχιστον ρίχνουν τον παλιό σοβά, τα ξαναβάφουν, αλλάζουν τις πόρτες και τα παράθυρα, υψώνουν και ένα δεύτερο όροφο κι εκεί που ήταν κάποτε ερείπια, χτίζονται νέα σπίτια.

Πολλούς θα τους επισκεφθείς σιωπηλά στις υπέργειες ή υπόγειες κρύπτες τους, θα ξαναδιαβάσεις τις μπρούντζινες επιγραφές στις πόρτες, θα περάσεις τους ίδιους δρόμους, όπως κάποτε με τους αρχαίους συμμαθητές, αλλά ποτέ δεν θα χτυπήσεις το ρόπτρο μιας πόρτας που τώρα κατοικούν άγνωστοι.

Μοιραία γίνεσαι ένας από εκείνους που συμμετέχουν στην τελετή μιας ανθρωποθυσίας: των δικών σου, των παλαιών γειτόνων, της δικής σου παιδικής ηλικίας. Οι επιστήμονες λένε ότι σε 50 χρόνια η θάλασσα θ' ανέβει κάμποσα μέτρα και θα ρουφήξει πολλές ομορφιές και πολλές αθλιότητες στον κόσμο. Στον απήγανο λένε ή με τον απήγανο; Και με τη δικαιοσύνη τίνος; Λέτε να υπάρχει πράγματι δικαιοσύνη στον κόσμο, όπως υποστήριξε στη σπαρακτική συνέντευξή του ο αγαπητός Π. Κοροβέσης; Ετσι φαίνεται.

Σεπτέμβρης. Βλέπω τα πρωτάκια που πηγαίνουν τρακαρισμένα στο σχολείο. Είναι φυσικά το μέλλον. Μήπως όμως τα κλείσαμε από τώρα σε άλλο γραμματικό "χρόνο" και μπερδεύουμε τον μέλλοντα με τον αόριστο και τον υπερσυντέλικο;».