Ο Ολυμπιακός θέλει και κόπο και τρόπο (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Καλή επιτυχία στον Ολυμπιακό, που ξεκινάει σήμερα τις ευρωπαϊκές του περιπέτειες στον θαυμαστό κόσμο του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν έχει ανάγκη μόνο ο Θρύλος τη νίκη για να ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς τη διοργάνωση, αλλά όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα. Στη δεινή 16η θέση βρισκόμαστε σύμφωνα με τη κατάταξη της ΟΥΕΦΑ. Πράγμα που σημαίνει ότι, εάν δεν θέλουμε να κατρακυλήσουμε και άλλο, ακόμα και νίκη με μισό-μηδέν θα αποτελεί πλέον λύτρωση για όλες τις ομάδες μας.

Το ματς μόνο εύκολο δεν είναι για τους «ερυθρόλευκους». Δεν είναι μόνο η απουσία του κόσμου που μετράει στα αρνητικά αυτού του παιχνιδιού. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για μια ελληνική ομάδα από το να ξεκινάει τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της στους ομίλους με αντίπαλο μια ιταλική ομάδα.

Η Λάτσιο συγκεκριμένα είναι μια ομάδα σκληρή, με συνοχή και… ύπουλη. Αν τη δεις σε ένα ματς του Καμπιονάτο και δεν βρίσκεται στα φόρτε της, μπορεί και να απορήσεις πώς καταφέρνει και πρωταγωνιστεί. Αλλά έχει τον τρόπο της. Το στυλ της κλασικό ! Βασίζεται πάντα πάνω στη δολιοφθορά του αντιπάλου. Δεν έχει ποτέ της ρυθμό στο παιχνίδι, απώτερος σκοπός της να καταστρέψει ό,τι ο αντίπαλος πάει να δημιουργήσει. Γι' αυτό και παίζει σκληρά σε όλες τις γραμμές. Ακόμα και οι επιθετικοί της θυμίζουν σκληρούς σε έργα γουέστερν. Αυτοί είναι και οι ποδοσφαιριστές που αρέσουν στον κόσμο της ομάδας. Στην ιστορία της πολύ δύσκολα να βρεις ποδοσφαιριστή ντελικάτο. Ακόμη και ο Κινάλια, ο ποδοσφαιριστής μύθος-φετίχ στη δεκαετία του '70 για τους φίλους της Λάτσιο, ήταν από τους πιο χοντροκομμένους επιθετικούς που πέρασαν από το Καμπιονάτο. Θυμηθείτε το πρόσφατο «φιλικό» με τον ΠΑΟ, το καλοκαίρι, χαρακτηριστικό παιχνίδι των «λατσιάλι». Πολλά φάουλ, προσπάθεια επιβολής στον αγωνιστικό χώρο με τσαμπουκά. Αν σπάσεις τη μαγκιά αυτής της ομάδας νωρίς, επιβάλλοντας τον ρυθμό σου, τότε σε μεγάλο βαθμό την έχεις αποδιοργανώσει. Αλλά μη θεωρήσεις ότι την έχεις στο χέρι σου. Φτάνει να χαλαρώσεις λίγα λεπτά, για να «αποθρασυνθεί» και πάλι.

Ο παράδεισος γι' αυτή είναι τα εκτός έδρας παιχνίδια. Δείτε τις επιδόσεις της, ιδιαίτερα στον δεύτερο γύρο, και πού αυτές επιτεύχθηκαν στο περσινό πρωτάθλημα και βγάλτε τα συμπεράσματα μόνοι σας. Οπου μπορούσε να κλέψει τη νίκη, το έπραξε με αριστουργηματικό τρόπο. Ιδιαίτερα στα τελευταία λεπτά, εκεί που έχεις την αίσθηση ότι το ματς πέρασε στην ιστορία. Δύναμή της, επίσης, οι στημένες φάσεις. Μιλάμε για πολύ ξύλο, για πολύ τράβηγμα, είτε επιτίθεται είτε αμύνεται η ομάδα. Αν με ρωτήσει κάποιος με ποιο αποτέλεσμα θα ήμουν ευχαριστημένος, θα απαντούσα με την ισοπαλία, διότι θεωρώ σίγουρο ότι μία Λάτσιο όπως την ξέρουμε δεν θα αφήσει όχι απλά χώρους, αλλά ούτε χαραμάδα να περάσει λίγο φως. Θα κλείσει σαν στρείδι από τα πρώτα λεπτά και θα ανοίγει σαν βεντάλια, όταν και όποτε αυτή κρίνει. Εκτιμώ ότι το ματς στο «Ολίμπικο» -που ο Ολυμπιακός με την πάροδο του χρόνου θα έχει αποκτήσει συνοχή και ρυθμό- θα αποδειχθεί ευκολότερο από το σημερινό.

Χάρτινα ταξίδια

Επειδή η πολλή τηλεόραση μπορεί να σας αποβλακώσει, και οι μετεκλογικές αναλύσεις να σας ψήσουν ότι όλα αυτά που συνέβησαν έγιναν για το καλό σας, τώρα που οι μέρες αρχίζουν να σκοτεινιάζουν, αφήστε το φέγγος της μικρής οθόνης να τρεμοπαίζει σαν το κερί στον άνεμο και ξεκουράστε μάτια και μυαλό στις απάνεμες σελίδες ενός βιβλίου. Πολλοί οι νέοι τίτλοι που έρχονται περήφανα να πάρουν σειρά στα ράφια των βιβλιοπωλείων:

Ο Γιάννης Ξανθούλης παρουσιάζει το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο «Του φιδιού το γάλα». Μόνιμο σκηνικό για τον συγγραφέα η Ελλάδα τη δεκαετία του '60. Ενα χαρμάνι από μνήμες και νοσταλγία. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο η νέα συγγραφική δουλειά του Μάνου Ελευθερίου. Αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με διηγήματα. Σύγχρονες ιστορίες σε μια καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας. Και μόνο ο τίτλος του βιβλίου σε ιντριγκάρει: «Η μελαγχολία της Αθήνας μετά τις ειδήσεις των οκτώ».
Νέα δουλειά έχει να παρουσιάσει και ο «Παριζιάνος» Βασίλης Αλεξάκης. Τίτλος «μΧ» και εκδίδεται από τον Εξάντα. Ηρωάς του, ένας φοιτητής που επισκέπτεται το Αγιον Ορος και διεισδύει στον κόσμο των θεολογικών και φιλοσοφικών συστημάτων.

Μετά το αυτοβιογραφικό «Η καλοσύνη των ξένων», που σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία, ο Πέτρος Τατσόπουλος, από τους πολυγραφότατους Ελληνες συγγραφείς, επιστρέφει με το μυθιστόρημά του «Νεοέλληνες» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Αυτή τη φορά διαπραγματεύεται πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν ή με την παρουσία τους συνέβαλαν στις εξελίξεις της νεοελληνικής πραγματικότητας. Κάτι ανάλογο κάνει και ο Γιώργος Μανιώτης (Ελληνικά Γράμματα) στο βιβλίο του «Η γνώση των νεκρών». Φιλοτεχνεί πορτρέτα νεκρών ανθρώπων και τα τοποθετεί απέναντι σε ζωντανά οικεία τους πρόσωπα.

Ακόμη ένας από το βασίλειο των παραγωγικών συγγραφέων δηλώνει -όπως οι μέρες επιβάλλουν- «παρών». Συνήθως το «παρών» του είναι βροντερό. Πρόκειται για τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο με το νέο του μυθιστόρημα «Στη μεγάλη άμμο», από τις εκδόσεις Κέδρος. Η ιστορία στήνεται σε ένα αιγιοπελαγίτικο νησί με γεγονότα που μας θυμίζουν έντονα το τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου που λέει «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν».

Αυτό όμως, που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι τα χρονογραφήματα του Κώστα Βάρναλη, του οποίου τη φωνή δεν αναγνώρισε σε τηλεοπτική εκπομπή ο υπουργός Πολιτισμού, κ. Βουλγαράκης. Οσα από αυτά δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Πρωΐα» κατά τη διάρκεια της Κατοχής εκδίδονται τώρα για πρώτη φορά σε τόμο από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Τέλος, όσοι αγαπούν την ελληνική γλώσσα ή θέλουν να γνωρίσουν τον πλούτο της, δεν έχουν παρά να αγοράσουν την επανέκδοση κειμένων από την «Ινδικτο», αρχής γενομένης με το «Προς Εκκλησιασμό», σε επιμέλεια Ν. Γαβριήλ Πεντζίκη. Αυτά για την ώρα… Θα επανέλθω…

Μετά την… επανάσταση!

«Σε κομβικό σημείο της προεκλογικής εκστρατείας αναδείχθηκε η απόφαση του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να πολιτευθεί στον Μέλανα Δρυμό και την Αντίγαυδο, γεγονός που ερμηνεύτηκε από το ΚΚΕ ως άνοιγμα στο ΠΑΣΟΚ.

Αλλιώς, τι σκατά δουλειά έχει εκεί πέρα, αναρωτήθηκε με νόημα η Αλέκα Παπαρήγα.

Η λύση, συνέχισε, είναι η αποδοκιμασία του ΣΥΡΙΖΑ και η ψήφος στο ΚΚΕ.

Διότι, λέει, θα είμαστε ίδιοι και την επόμενη ημέρα των εκλογών, όπως είμαστε ίδιοι εδώ και 70 χρόνια και θα παραμείνουμε ίδιοι άλλα εκατό, ανεξάρτητα από την πραγματικότητα και τις εξελίξεις, μέχρι να ξεπαγώσει ο μαρμαρωμένος Μπρέζνιεφ.

Και πεταχτούν τα ψάρια έξω από το τηγάνι.

Πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε κάλλιστα να το ψηφίσουμε σε καμιά εικοσαριά χρόνια χωρίς να κάνει ιδιαίτερη διαφορά».

Η επόμενη μέρα των εκλογών είναι αυτή που βρίσκει σχεδόν πάντα τους αριστερούς ψηφοφόρους σκεπτικούς. Η ήττα φιλοξενεί πολλά «γιατί», η νίκη το βάρος της ελπίδας. Αλλά και μια μελαγχολία μαζί, για το πόσο ποιο ισχυροί θα ήμασταν αν βαδίζαμε ενωμένοι. Η ειρωνική αποτίμηση της επόμενης μέρας από τη στήλη «Κακοήθειες» διά χειρός Κυρίτση και Τσέκερη στην «Κυριακάτικη Αυγή».