Το ευχέλαιο δεν είναι λύση (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Στον Παναθηναϊκό παραπονιούνται ότι έπεσε κατάρα. Στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό απουσίαζαν οι Μόρις, Σέριτς, Ιβανσιτς, ο Σαλπιγγίδης ως τιμωρημένος, ο Γκονζάλες, που γνωρίζουμε στο πότε περίπου θα επιστρέψει. Ο Ν'Ντογέ ήταν άρρωστος, ο Νίνης κουρασμένος, ο Δημούτσος και αυτός ταλαιπωρείται, ο Μάτος τραυματίστηκε, και ο Λεοντίου μάλλον χάνει το μεγαλύτερο μέρος της φετινής αγωνιστικής περιόδου. Το τοπίο θυμίζει εξωτερικά ιατρεία εφημερεύοντος νοσοκομείου. Κάποιοι μιλάνε για ευχέλαιο. Μακάρι να βοηθήσει.

Για απουσίες μιλάνε και στην «Ενωση». Απουσίες που κάνουν την άμυνα να πονά. Ο Αλεξόπουλος κοντεύει να ξεχαστεί ως εν ενεργεία ποδοσφαιριστής, στην ταλαιπώρια και ο Γεωργέας, από δίπλα και ο Δέλλας. Αχίλλειος πτέρνα η άμυνα για τη φετινή ΑΕΚ, με την κατάσταση να επιδεινώνεται από τους τραυματισμούς. Στον Ολυμπιακό, δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι σε ένα μεγάλο βαθμό η ομάδα χάνει από τη δυναμικότητά της, με τον Τζόρτζεβιτς εκτός δράσης. Να γιατί, λοιπόν, ο Λεμονής μιλάει για τη δημιουργία μιας ομάδας–συνόλου, που η απόδοσή της δεν θα εξαρτάται άμεσα από την απουσία ενός βασικού ποδοσφαιριστή. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το πράξεις. Εκτός των άλλων, θέλει χρόνο και υπομονή, λέξεις άγνωστες για τον μέσο Ελληνα οπαδό, γαλουχημένο στη νοοτροπία του εδώ και τώρα.
Οι συχνοί τραυματισμοί, όμως, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι σύνηθες γεγονός. Οι συχνές αγωνιστικές υποχρεώσεις και οι σκληρές προπονήσεις έχουν ως αποτέλεσμα τα πόδια των ποδοσφαιριστών να καταπονούνται σε τέτοιο βαθμό, ώστε με την πρώτη δυνατή σύγκρουση να λυγίζουν σαν καλάμια. Ο Ετό, πέρυσι, έμεινε 6 μήνες εκτός αγωνιστικής δράσης. Φέτος θα μείνει λιγότερο, αλλά η έναρξη πάλι στο κρεβάτι του πόνου τον βρίσκει. Ο Οουεν, πέρυσι, είδε περισσότερη μπάλα από την τηλεόραση με πιτζάμες από ό,τι στο γήπεδο με τη φανέλα της Νιούκαστλ. Πέρυσι αν το ζόριζες, μπορεί και να σου έλεγε ότι η ομάδα του φοράει μπλε. Τόσο καιρό στην απραξία, δικαιολογείται να μη θυμάται. Ο Ανρί, πάλι, έβλεπε το ταβάνι περισσότερο από τον αγωνιστικό χώρο. Μια από τα ίδια ο συγκάτοικός του στο Λονδίνο, ο Ρόμπεν, που οι συνεχείς τραυματισμοί του ανάγκασαν (;) τον Μουρίνιο να μην τον υπολογίζει. Το Μάντσεστερ δεν θα μπορούσε να λείπει από τον κατάλογο των πληγωμένων παικτών. Ο Ρούνεϊ, πέρυσι, τραυματίστηκε δύο φορές, φέτος συνεχίζει την παράδοση και μετράει αντίστροφα, ώστε σε ένα μήνα από τώρα να επιστρέψει και να αρχίσει λίγο λίγο να κλοτσάει. Ο Μπάλακ (τον θυμόσαστε;) από πέρυσι τον Απρίλη κουτσαίνει. Η Τσέλσι δεν τον έχει καν δηλωμένο στον πρώτο γύρο του Τσάμπιονς Λίγκ. Ο Γερμανός επιστρέφει σιγά σιγά τέλη του Νοέμβρη και είναι ακόμη άγνωστο πότε θα κριθεί ετοιμοπόλεμος. Ο κατάλογος μοιάζει ατελείωτος. Το σημαντικό, όμως, είναι άλλο. Οτι όλες οι ομάδες στον κόσμο δεν κρίνονται με βάση τις απουσίες τους, όσο σοβαρές και αν είναι αυτές, αλλά με τις επιδόσεις τους. Το ίδιο ισχύει και για τους παίκτες. Δεν κρίνονται αυτοί που δεν παίζουν, αλλά αυτοί που συμμετέχουν. Αρα γι' αυτούς οφείλουμε να συζητάμε. Οι ομάδες, με τη σειρά τους, οφείλουν η διαφορά δυναμικότητας, ανάμεσα σε αυτούς που αγωνίζονται και σε αυτούς που έρχονται από τον πάγκο, να μην είναι μεγάλη, ώστε να καλύπτεται.

SEE YOU IN HELL, DARLING

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω την άνοιξη του ’84. Ανηφόρισα τη Δηλιγιάννη στην Κηφισιά παρέα με μια ομάδα σπουδαστών δραματικής σχολής από τη Θεσσαλονίκη, που θέλαμε να μεταφέρουμε στο θέατρο «Τα Κουρέλια». Επρεπε, όμως, να πάρουμε την άδειά του. Με είχε φέρει σε επαφή μαζί του ο ηθοποιός Τάκης Μόσχος, ο πρωταγωνιστής στη «Γλυκιά Συμμορία», την ταινία που τον Οκτώβρη του '83 στο φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης είχε αφήσει άφωνους κοινό και κριτικούς. Εμελλε μάλιστα ως γενιά να μας σημαδέψει. Μας υποδέχθηκε ο ίδιος, μας πέρασε στο σαλόνι και μας κέρασε καφέ. Θυμάμαι ότι δεν κάθισα στον καναπέ, αλλά παρατηρούσα όρθιος το σπίτι έχοντας την εντύπωση ότι δεν το βλέπω για πρώτη φορά. «Τι κοιτάζεις», με ρώτησε. Αυτό δεν είναι το σπίτι... πήγα να πω. «Ναι, το σπίτι στα "Κουρέλια"», με διέκοψε. «Εδώ μέσα γύρισα όλη την ταινία. Ο καναπές που κάθεστε, είναι αυτός που βρισκόταν ξαπλωμένο στην ταινία το πτώμα, στο σελοφάν. "Πτώμα η κυρία", θυμάστε την ατάκα», μας ρώτησε χαμογελώντας. «Και αυτό πίσω σου είναι το θρυλικό φλιπεράκι από τη "Γλυκιά Συμμορία". Το πήρα μετά την ταινία και το έφερα εδώ. Ολα εδώ τα κάνω», μας εξομολογήθηκε. «Τη "Συμμορία" τη γύρισα πέντε δρόμους παρακάτω, αν θέλετε, θα σας πάω μετά να δείτε το σπίτι. Μένουν μέσα Τούρκοι ή Κούρδοι, αν δεν κάνω λάθος, πολιτικοί πρόσφυγες. Αυτοί να δείτε τι “Γλυκοσυμμορίτες” είναι. Δεν φεύγω σχεδόν ποτέ από την Κηφισιά. Φοβάμαι να φύγω. Το κέντρο με τρομάζει. Εχω περίπου δέκα χρόνια να κατέβω. Βγαίνω μόνο για να πάρω τσιγάρα, εφημερίδες, περιοδικά, να κάνω καμιά βόλτα, να αγοράσω κανένα βιβλίο, να νοικιάσω καμιά ταινία. Μόνο σε βίντεο βλέπω ταινίες. Στο επόμενό μου φίλμ (σ.σ.: «Πρωϊνή Περίπολο»), που τώρα ολοκληρώνω το σενάριο, σκοπεύω τα γυρίσματα να τα κάνω και αυτά στην Κηφισιά. Αν μου δώσει άδεια ο δήμαρχος, γιατί μετά τα "Κουρέλια" και τη "Συμμορία" με φοβούνται». «Και εγώ νόμιζα ότι η επόμενή σου ταινία θα ήταν τα "Γουρούνια στον άνεμο", (το βιβλίο του, που μόλις είχε κυκλοφορήσει)», πρόλαβα να πω. «Τρελός είσαι», μου απάντησε, κοιτώντας με στα μάτια. «Το Πεδίον του Αρεως, σε μια από τις ηρωϊκές μου εξόδους στην πόλη, είδα ότι έχει γεμίσει πλαστικές καρέκλες. Το θέαμα είναι αντιαισθητικό. Πώς μπορούν οι πλαστικές καρέκλες να δώσουν χρώμα και ατμόσφαιρα σε ένα φίλμ; Μετά, ξέρεις πόσα χρήματα χρειάζονται για να τις αντικαταστήσεις; Ο μισός προϋπολογισμός θα μας φύγει στα ντεκόρ». Μιλούσε σαν να είχε να συναντήσει άνθρωπο χρόνια. Πήγα πρωί, φάγαμε μαζί του και όχι μόνο μας έδωσε το ο.κ. για το θεατρικό, αλλά προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει στη σκηνοθεσία. Φύγαμε βράδυ. Την υπόσχεσή του την κράτησε. Μας πήγε να δούμε το σπίτι της «Γλυκιάς Συμμορίας». Μπροστά στην πράσινη βαριά καγκελόπορτα του σπιτιού, μας είπε: Αν θέλετε, επιστρέφουμε για ποτό, αν όχι, δραπετεύετε». Ντραπήκαμε και φύγαμε. Το πόσο το μετάνοιωσα, πέρασαν χρόνια να το ξεπεράσω. Ο Νικολαΐδης ήταν μαζί με τον Αλέξη Δαμιανό, οι τελευταίοι πραγματικοί δημιουργοί στον ελληνικό κινηματογράφο. Δεν εμπνεύστηκαν από κανένα και ενέπνευσαν πολλούς. Δεν μιμήθηκαν κανένα ύφος και καμία σχολή. Ηταν μόνοι τους μια σχολή. Τα «Κουρέλια» ήταν η πρώτη ταινία, που όταν τελείωσε, έκατσα να δω και την επόμενη προβολή. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Σταύρου Χασάπη αιώνες φωτός μπροστά. Στη «Γλυκιά Συμμορία» έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει. Δεν έχει καταφέρει να μιλήσει άλλη ταινία παγκοσμίως, με τόση καθαρότητα και αμεσότητα για τον υφέρποντα φασισμό. Για τον Νικολαΐδη, όλα ξεκίνησαν, όταν ο κρετίνος ο Πέρι Κόμο τραγούδησε την Γκλεντόρια και τελείωσαν με τα zero’s years, από τα οποία δεν θα ξεφύγει κανείς. Ούτε ο ίδιος… Αλλά να θυμάστε τα λόγια του: «Μην τους αφήσετε όμως τους καργιόλιδες να μπουν μέσα... και αυτός ο ήλιος, ο πούστης, δεν τελειώνει ποτέ…»

Ασύμμετρη ερμηνεία

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης εξηγεί (;) στο «ΒΗΜΑ της Κυριακής» τι σημαίνει ασύμμετρη απειλή:

«Η τεκμηρίωση που έχω –δεν θα πάμε αναλυτικά στο περιεχόμενο ή στην ερμηνεία του όρου asymmetric threats ή στο κλασικό έργο του Sun-Tzu, όπου οι πρώτες αρχές -το έχω πει, το επαναλαμβάνω και σε εσάς: ενδείξεις, ευρήματα, μαρτυρίες. Επαναλαμβάνω: ενδείξεις, ευρήματα, μαρτυρίες. Εχουμε και προσαγωγές και έχουμε και συλλήψεις. Εχουμε και υπόπτους χρόνους και υπόπτους τόπους και ευρήματα. Αυτά συνθέτουν χρήσιμο υλικό για έρευνα, αλλά πριν από την έρευνα, πριν από τα αποτελέσματα που θα φέρουν τα εγκληματολογικά εργαστήρια, έχουμε τα αποτελέσματα της σκέψης. Η σκέψη κάθε λογικού ανθρώπου πηγαίνει εκεί. Και είναι τέσσερις συντελεστές, τέσσερα στοιχεία σε διάδραση, σε αλληλεπίδραση τελούντα. Το πρώτο είναι ο καιρός. Το δεύτερο είναι ο εμπρησμός εξ αμελείας, ότι στον πρόσφορο καιρό για φωτιά τυχαίνει μια βλακώδη δράση. Το τρίτο είναι ένας αυτενεργών πυρομανής που μπαίνει μέσα στο παιχνίδι υπό τις συνθήκες α και β. Και το τέταρτο είναι το εντελώς κακοποιό στοιχείο, με το σχέδιο δράσεως. Και τα τέσσερα ισχύουν. Και τα τέσσερα είναι αλληλοεπηρεαζόμενα και αλληλοσυμπληρούμενα. Και όλα αυτά οφείλουμε να τα εξετάσουμε. Αυτή είναι η σύνθεση του όρου ασύμμετρες απειλές, επιστημονικά».

Μου έφυγε ένα βάρος! Τώρα επιτέλους γνωρίζω όλη την αλήθεια για τις πυρκαγιές και το κυριότερο αν διαβάσω το κείμενο 4-5 φορές και το αποστηθίσω, θα είμαι σε θέση και να το εξηγώ και επιστημονικά. Σε ευχαριστώ, Βύρωνα, για όλα...