Κατρακυλάμε... (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Η ΑΕΚ στα δύο ματς της με τη Σεβίλλη δέχθηκε 6 γκολ και πέτυχε μόλις ένα. Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για ένα δράμα; Φυσικά και όχι, γιατί στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν δράματα και τραγωδίες, παρά μόνο βαριές ήττες. Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, ακόμα και αν κάποιοι προσπαθούν να φτιάξουν μια άλλη πραγματικότητα στο μυαλό τους. Λένε: αν ο Σέζαρ σκόραρε στο πρώτο ματς, δεν θα μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι στη ρεβάνς;

Αν ακόμα ακόμα η «Ενωση» στο παιχνίδι της Δευτέρας κατάφερνε να προηγηθεί με τον «Ρίμπο», τότε δεν θα είχαμε διαφορετική εξέλιξη στο παιχνίδι; Η απάντηση είναι πως εξελίξεις θα είχαμε όσες μας επιτρέπει ο νόμος των πιθανοτήτων, συνεπώς άπειρες, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι πάλι στον ίδιο παρανομαστή θα καταλήγαμε. Η ΑΕΚ θα συνέχιζε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και η Σεβίλλη, όπως της αξίζει άλλωστε, στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η μια ομάδα αγωνιζόταν για το θαύμα και ή άλλη για να φέρει εις πέρας μια τυπική διαδικασία. Αυτή είναι η λογική των πραγμάτων. Και αυτή τη λογική, πολύ φοβάμαι ότι, δεν την έχουμε αντιληφθεί. Από το να καθόμαστε και να φτιάχνουμε φανταστικά σενάρια για το πώς θα μπορούσε να γίνει το θαύμα τώρα της ΑΕΚ, αύριο μιας άλλης ελληνικής ομάδας, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μείνει αρκετά πίσω και δεν μας μένει παρά να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Και αυτό θα γίνει μόνο όταν οι ομάδες μας, η καθεμία στον βαθμό που της αναλογεί, θα αναπτύξει υπεύθυνα και σοβαρά την ευρωπαϊκή προοπτική της.

Αυτή η νέα θέση θα τη βγάλει από τη μιζέρια της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, αλλάζοντας στο τέλος και αυτή την ίδια. Αν συνεχίσουμε φίλαθλοι και παράγοντες προσκολλημένοι στην ίδια φιλοσοφία, ότι δηλαδή καλύτερα πρώτοι στο χωριό, παρά τελευταίοι στην πόλη, θα έρθουν εποχές -και δεν είναι μακριά αυτές- που η πόλη δεν θα φαίνεται ούτε με τα κιάλια.

Οι φίλαθλοι οφείλουν να απαιτούν ομάδες με ευρωπαϊκή προοπτική και οι παράγοντες να χτίζουν με βάση αυτό το όραμα. Κατακτήσαμε το πρωτάθλημα, τι τα θέλουμε τα παραπάνω, μια χαρά είμαστε, είναι λογικές που μαθηματικά μας οδηγούν στην ποδοσφαιρική περιθωριοποίηση. Ομάδα που δεν έχει παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και απλώς συμμετέχει σε ένα πρωτάθλημα χαμηλού ενδιαφέροντος όπως το δικό μας, όσες φορές και αν το κατακτήσει αποκλείεται να έχει μέλλον. Χρόνο με τον χρόνο θα σβήνει σαν το κερί. Η κατρακύλα μας στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ δεν έχει προηγούμενο και αν συνεχιστεί, δύσκολα να ανατραπεί η κατάσταση ακόμα και αν μια ομάδα το αναλάβει εξ ολοκλήρου από μόνη της.

Μέχρι να το εμπεδώσουν

Θα βγάλουν κυβέρνηση οι εκλογές; Αναρωτιέται ο κ. Πρετεντέρης στο «ΒΗΜΑ της Κυριακής», αν και ο καημός του δεν είναι αυτός. Αυτό που τον «καίει» είναι όχι μόνο να βγει ισχυρή κυβέρνηση, αλλά να είναι και ΠΑΣΟΚ. Γράφει μεταξύ άλλων:
«Με τα ισχύοντα και με το σοβαρό ενδεχόμενο μιας πεντακομματικής Βουλής, το πρώτο κόμμα χρειάζεται τουλάχιστον 41,5% για να υπερβεί τις 150 έδρες. Αυτό το 41,5-42% δεν μοιάζει σήμερα αυτονόητο για καμία από τις δύο μεγάλες παρατάξεις. Η "καμένη ψήφος" λειτουργεί ως αντίβαρο στη "χαμένη ψήφο" και επιβραδύνει τη συσπείρωση των κομμάτων εξουσίας. Ο θυμός και η οργή των πολιτών για την καταστροφή λειτουργούν σε πρώτη φάση εναντίον ολόκληρου του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας και όχι μόνον εναντίον αυτών που την ασκούν σήμερα. Αδικο; Ενδεχομένως άδικο. Αλλά μέχρι στιγμής έτσι έχουν τα πράγματα».

Είναι πραγματικά να απορεί κανείς πώς ο κόσμος θυμώνει και οργίζεται με ολόκληρο το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, αν και τον… έκαψε η Ν.Δ. Ξεχνάει ότι ο λαός έχει καεί και από το ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο στο θέμα των πυρκαγιών. Αδικο συνεπώς το κριτήριο του κόσμου που δεν ξεχνάει. Αδικο επίσης να εξετάσουμε ποιοι έχουν φέρει τον κόσμο σε αδιέξοδο. Είναι δε τόσο μεγάλη η αγωνία του κ. Πρετεντέρη να αποκτήσει η χώρα ισχυρή κυβέρνηση, που στην εκπομπή του τη Δευτέρα το βράδυ, όταν δεν εισέπραξε από τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βούτση την απάντηση που αυτός ήθελε να ακούσει και δεν ήταν άλλη από το ότι μετεκλογικά ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να συνεργαστούν, που του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και αποφάσισε να βγάλει ο ίδιος το κορυφαίο συμπέρασμα που δεν είναι άλλο από το σοφό: «Οτι όποιος ψηφίζει κόμμα της Αριστεράς, δεν επιθυμεί να κυβερνηθεί η χώρα»! Και το συμπέρασμα αυτό, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, δεν είναι δικό του αλλά ΟΛΩΝ, μα ΟΛΩΝ των τηλεθεατών! Οσοι λοιπόν, δεν σκοπεύετε να ψηφίσετε κόμμα εξουσίας, καλύτερα να μην πάτε να ψηφίσετε. Γιατί σύμφωνα με την Πρετεντέρειο λογική(;) οι εκλογές δεν γίνονται για να εκφραστεί η λαϊκή βούληση, αλλά μόνο για να προκύψει ισχυρή κυβέρνηση. Είναι μια τυπική διαδικασία, η οποία λογικά αποκλείει ιδεολόγους και άλλους αφελείς. Το καταλάβατε; Γιατί αν δεν το καταλάβετε, η εκπομπή θα γίνει καθημερινή.

Δήλωση του Λεωνίδα Κύρκου για τις εκλογές:

«Στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου πρέπει να αποτραπεί η παραπέρα κατολίσθηση προς τη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και να αποδοκιμαστεί ο δικομματισμός. Η εξίσωση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι το ίδιο. Θυμίζει το τι Πλαστήρας, τι Παπάγος του 1952, που το πληρώσαμε για χρόνια. Και η Ν.Δ. δεν είναι το ίδιο με την παλιά δεξιά, την ΕΡΕ και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι το ίδιο με τη N.Δ.

Ως παλαιός ψηφοφόρος της αριστεράς και μαχητής της ανανέωσής της δεν μπορώ παρά να ψηφίσω Συνασπισμό. Θα ήθελα κάτι ευρύτερο. Ας είναι. Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία».

Η μόνη επίκαιρη χαμένη ευκαιρία που μου έρχεται στο μυαλό, σύντροφε Κύρκο, είναι αυτή του Τοροσίδη στο ντέρμπι της Κυριακής. Οποιος κάνει στην Αριστερά μεγάλη χάρη και την ψηφίσει, δεν μπορεί να έχει τα ίδια όνειρα με αυτή. Αν θέλεις όμως να πάμε πιο πίσω, μπορώ να θυμηθώ πολλές χαμένες ευκαιρίες με πρωταγωνιστή όχι τον Τοροσίδη, αλλά εσένα, σύντροφε, επειδή τυγχάνει και εγώ να είμαι σχετικά παλιός ψηφοφόρος της Αριστεράς. Πρώτη και καλύτερη, λοιπόν, χαμένη ευκαιρία τότε που με ελαφρά τη καρδία διέγραφες το υγιέστερο κομμάτι της ανανεωτικής αριστεράς, στέλνοντας τα φωτεινότερα, κατά γενική ομολογία, μυαλά μιας παράταξης εις το πυρ το εξώτερον. Χρόνια μετά, βγήκες από το μπαλκόνι και τους παρακαλούσες να γυρίσουν. Να γυρίσουν πού, σύντροφε; Στη Συμμαχία ή σε σχήματα που, σύμφωνα με δική σου δήλωση, «ο λαός δεν έχει την ωριμότητα να αντιληφθεί». Ηταν όντως δύσκολο για έναν αριστερό του λαού να αντιληφθεί μια συμμαχία με το ριζοσπαστικό ΚΟΔΗΣΟ. Αυτές και αν ήταν χαμένες ευκαιρίες, σύντροφε Λεωνίδα. Είκοσι χρόνια πίσω πήγαν την ανανεωτική αριστερά και δεν ήταν δικές σου επιλογές.

Οπως επίσης βρίσκω πολύ εύκολη -και «λίγο» ανέντιμη για έναν αριστερό- την αυστηρή κριτική, συνοδευόμενη από βαρείς χαρακτηρισμούς για αγωνιστές που δεν βρίσκονται πια εν ζωή (ακόμα και αν αυτοί εκπροσωπούσαν την «άλλη», τη συντηρητική πλευρά) και δηλώσεις υστερίας ότι ευτυχώς που δεν κερδίσαμε τότε με αυτούς τον εμφύλιο. Λες και το ζητούμενο ήταν αυτό. Αν αυτή η κριτική ήταν το ίδιο αυστηρή σαν αυτοκριτική, τότε η εκτίμησή μου στο πρόσωπό σου θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη.