Μεγάλη ήττα, μικρή ζημιά... (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι όσα είδαμε τα ξέραμε. Η Σεβίλλη δεν παίζεται από τις περισσότερες ομάδες της Ευρώπης. Η ταχύτητα των παικτών της είναι εκτός σύγκρισης. Ας μην κάνουμε κουβέντα για τεχνικά χαρακτηριστικά. Τέτοια έχουν και με το παραπάνω πολλοί από τους παίκτες της ΑΕΚ.

Η διαφορά είναι στην ταχύτητα. Στη συνέχεια έρχονται οι αυτοματισμοί. Κατά διαστήματα οι Ανδαλουσιανοί έκρυψαν την μπάλα από τους «Ενωσίτες» και τη φανέρωσαν μπροστά από τον Μορέτο. Ο,τι και να λέμε (να γράφουμε) περιττεύει. Εδώ ισχύει το γνωστό «πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα».

Το κοντέρ σταμάτησε στα τέσσερα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Σοβαρή κριτική γύρω από τις όποιες αγωνιστικές αδυναμίες της ΑΕΚ δεν χρειάζεται κάτω από τέτοιες συνθήκες. Αυτή ήταν, άλλωστε, η αντίληψη των χιλιάδων οπαδών της ομάδας που τη χειροκροτούσαν διαρκώς, παρά τα γκολ που δεχόταν. Για πολλούς φανερώνει την ποιότητα των συγκεκριμένων οπαδών. Για άλλους, ότι ο πήχης για την «Ενωση» μπαίνει πάντα λιγάκι παρακάτω από εκεί που τον βάζουν σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Κι έτσι να είναι, η «Ενωση» για 35 λεπτά αντιμετώπισε τη Σεβίλλη σαν ίσος προς ίσον. Της έβγαλε φάσεις, την «τρύπησε» από τα πλάγια, την αιφνιδίασε. Θα μπορούσε αντί γι' αυτό να «ταμπουρωθεί» στην άμυνά της, για να μην τρωθεί το γόητρο και να μην έχει επιπτώσεις στην ψυχολογία. Ο Φερέρ αγνόησε αυτή την τακτική και την έστειλε στην επίθεση. Επρόκειτο για συνειδητή επιλογή που τη δικαίωσε η εξέδρα. Αμφιβάλλω ζωηρά αν άλλη ελληνική ομάδα μπορούσε τη δεδομένη χρονική στιγμή να δημιουργήσει τόσες πολλές φάσεις απέναντι στη Σεβίλλη.

Eίμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να συμβούν ώστε να γίνει κάποια στιγμή συμπαγής η αμυντική γραμμή της «Ενωσης». Δεν είμαι σίγουρος ότι οι συγκεκριμένοι αμυντικοί που έχει στη διάθεσή του ο Φερέρ μπορούν να ανταποκριθούν.