Στο ερώτημα για τους κορυφαίους Ευρωπαίους που έπαιξαν ποτέ στο ΝΒΑ οι περισσότερες απαντήσεις θα περιστρέφονται γύρω από παίκτες όπως οι Πέτροβιτς, Ντίβατς, Ράτζα, Κούκοτς και Σαμπόνις για τους παλαιότερους, Νοβίτσκι, Γκασόλ, Πάρκερ, Στογιάκοβιτς και Κιριλένκο για τους… μεσήλικες και Αντετοκούνμπο, Ντόντσιτς, Γιόκιτς και Γκομπέρ για τους νεότερους.
Ένας παίκτης που συνήθως απουσιάζει από αυτή τη συζήτηση, ακόμη κι από αυτή των κορυφαίων Ευρωπαίων ανεξάρτητα από το αν έπαιξαν στο ΝΒΑ ή όχι, αλλά σε κάθε περίπτωσηαδικείται κατάφορα από αυτή την παράλειψη είναι ο Ρίκι Ρούμπιο. Σύμφωνοι, μπορεί να μην διαθέτει τη λάμψη, την εμπορικότητα ή και τους αριθμούς όλων των παραπάνω, αλλά για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, ο Ισπανός που γνωρίσαμε ως έφηβο από την Μπανταλόνα διανύει ήδη την ενδέκατη σεζόν του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και διακρίνεται πάντα από αγωνιστική συνέπεια.
Δεν διαθέτει την αδιανόητη ποιότητα του Λούκα, το εξωγήινο κορμί του Γιάννη, το μπασκετικό IQ του «Τζόκερ» ή τα «γαλόνια» του «Τε-Πε» ή του Πάου, ωστόσο ο Ρούμπιο έχει κατορθώσει όχι απλώς να επιβιώσει στο ΝΒΑ, αλλά να γίνεται χρόνο με το χρόνο αισθητά καλύτερος. Πιο χαρακτηριστική η πρόοδός του στο μακρινό σουτ, όπου ο παίκτης που κάποτε ο Ομπράντοβιτς ως προπονητής του Παναθηναϊκού άφηνε ελεύθερο στην περιφέρεια προκαλώντας τον να αστοχήσει, σουτάρει σταθερά τα τελευταία χρόνια με ποσοστό κοντά στο 35% στα τρίποντα. Ταυτόχρονα, αποτελεί έναν ικανότατο αμυντικό, έναν επαρκέστατο δημιουργό και συνολικά ένα πολύτιμο γρανάζι στη λειτουργία κάθε «κανονικής» ομάδας.
Δυστυχώς ο Ρούμπιο δεν είχε την τύχη να βρίσκεται σε πολλές τέτοιες στην καριέρα του κι όταν αυτό συνέβη δεν εκτιμήθηκε όπως του έπρεπε. Οι έξι πρώτες του σεζόν στο ΝΒΑ συνέπεσαν με τη συνεχιζόμενη παρακμή των Τίμπεργουλβς κι έπρεπε να φτάσει το 2018 για να αγωνιστεί, με τους Τζαζ, για πρώτη φορά στα playoffs. Στην Γιούτα εμφανίστηκε άλλος άνθρωπος, με μακρύ μαλλί, μούσια και τατουάζ παίζοντας για μια διετία βασικός και βοηθώντας την ομάδα του να φτάσει σε δύο πέμπτες θέσεις στη Δύση.
Η free agency του καλοκαιριού του 2019 τον βρήκε στους Σανς με τριετές συμβόλαιο 51 εκατομμυρίων δολαρίων εξαργυρώνοντας τις καλές του σεζόν στο Σολτ Λέικ Σίτι, αλλά το Φίνιξ τον… πέταξε μόλις προέκυψε η ευκαιρία απόκτησης του Κρις Πολ. Επέστρεψε στη Μινεσότα, αλλά το «ξαναζεσταμένο φαγητό» δεν φάνηκε να του άρεσε και έκανε τη σε αριθμούς χειρότερη σεζόν της καριέρας του.
Η εθνική παρηγοριά
Για όσες ομαδικές διακρίσεις τού έλειψαν στο ΝΒΑ η εθνική Ισπανίας φρόντιζε να καλύπτει πάντα το κενό. Κι ο ίδιος μπορεί να μην κέρδιζε τον προβολέα από τον Πάου, τον Μαρκ Γκασόλ ή τον Ναβάρο, αλλά ήταν πάντα εκεί. Από το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο που πανηγύρισε στα 17 του στο Πεκίνο, μέχρι δύο χρυσά και δύο χάλκινα σε Ευρωμπάσκετ, το χάλκινο το 2016 στο Ρίο και το δικό του Έβερεστ, το 2019 στο Παγκόσμιο της Κίνας. Τότε που με 16,4 πόντους, 6 ασίστ, 4,6 ριμπάουντ και 1,5 κλεψίματα οδήγησε, ως ηγέτης πια κι όχι ρολίστας, την Ισπανία στην κορυφή του κόσμου κερδίζοντας και το βραβείο του MVP του τουρνουά.
Γιατί τώρα;
Η μετακίνηση στους Καβαλίερς τον Αύγουστο ήταν η αλλαγή που χρειαζόταν και ο Ρούμπιο έδειξε να βρίσκει την Ιθάκη του ΚΑΙ στο ΝΒΑ. Παρότι συνήθως όχι πενταδάτος, έγινε ιδανικό συμπλήρωμα του Γκάρλαντ στην περιφέρεια (το Κλίβελαντ ήταν στο +16,1 ανά 100 κατοχές με τους δύο ταυτόχρονα στο παρκέ). Οι «Καβς» έδειχναν για πρώτη φορά στη μετα-Λεμπρόν εποχή να έχουν μια εξαιρετική ομάδα με νεανικό κορμό (Άλεν, Μόμπλεϊ, Οκόρο, Σέξτον, Μάρκανεν, Οσμάν) μετρώντας 20 νίκες στα 34 πρώτα ματς της σεζόν φτάνοντας πέμπτοι στην Ανατολή, ενώ πέρσι είχαν 22 σε όλη τη regular season (13oι στην Ανατολή).
Ο Ισπανός γκαρντ στα 31 του απολάμβανε το μπάσκετ περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχοντας τα καλύτερα νούμερα της καριέρας του, με 13,1 πόντους, 6,6 ασίστ, 4,1 ριμπάουντ και 1,4 κλεψίματα σε 28,5 λεπτά κατά μέσο όρο παρότι είχε αρχίσει στην πεντάδα μόνο σε 8 από τα 34 ματς. Το Κλίβελαντ έκανε μεγάλα όνειρα, τα οποία όμως τσακίστηκαν μαζί με το γόνατο του Ρούμπιο λίγες μέρες πριν βγει το 2021. Ήταν 29 Δεκεμβρίου, όταν το ματς με τους Πέλικανς στη Νέα Ορλεάνη βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού. Ο Ρίκι στην πιο σπουδαία ίσως βραδιά του στο ΝΒΑ μετρούσε 27 πόντους, 13 ριμπάουντ, 9 ασίστ, 2 κλεψίματα, 2 τάπες και μόλις 1 λάθος σε 37 λεπτά, όταν με 2:20 να απομένουν συνέβη το κακό. Σε μια προσπάθεια να επιτεθεί στο καλάθι, το αριστερό γόνατό του γύρισε κι ο ίδιος έμεινε να σφαδάζει στο παρκέ γνωρίζοντας τι συμφορά τον είχε βρει. Άλλωστε είχε περάσει τον ίδιο τραυματισμό, στο ίδιο γόνατο, το 2012. Ρήξη χιαστού και τέλος η σεζόν από το Δεκέμβρη. Η απουσία του έγινε άμεσα αισθητή, καθώς στα παιχνίδια που ακολούθησαν το ρεκόρ ήταν αρνητικό και ο δις πρωταθλητής Ραζόν Ρόντο αποκτήθηκε εσπευσμένα για να μπαλώσει την τεράστια τρύπα.
Με τη δύναμη της μητέρας του
Δεν αμφιβάλλουμε πως θα επιστρέψει και πάλι δυνατός. Άλλωστε έχει αποδείξει πως μπορεί να αντιπαρέλθει κάθε πόνο. Σωματικό ή και ψυχικό. Σαν κι αυτόν της απώλειας της πολυαγαπημένης του μητέρας, που έφυγε από καρκίνο από τη ζωή το 2016 προκαλώντας του-όπως αποκάλυψε αργότερα-κατάθλιψη. Ο ίδιος περιέγραψε πώς βίωσε την όλη κατάσταση σε ένα συγκλονιστικό κείμενο στο Players Tribune το Νοέμβριο του 2019.
Εκείνος καλείτο να παίξει μπάσκετ στο ΝΒΑ, ενώ η μητέρα του χαροπάλευε πίσω στην πατρίδα κι αυτό τον «σκότωνε». «Ένιωθα πολύ μακριά. Θα ήμουν σε κάποιο ξενοδοχείο, σε κάποια πόλη μετά από ένα ματς, τι έκανα εδώ; Θα έπρεπε να ήμουν μαζί της», ανέφερε. Λίγες εβδομάδες μετά, η μητέρα του έχασε τη μάχη.
«Όταν κάποιος που αγαπάς πεθαίνει, είναι σαν μια ομίχλη να σε περικυκλώνει. Έτσι ήταν για μένα. Ένιωσα τόσο χωρίς κατεύθυνση. δεν μπορούσε να σβήσω τον αριθμό της. Μερικές φορές της έστελνα μηνύματα. Ακόμα το κάνω. Για λίγο, ένιωθα σαν να έχανα το μυαλό μου – σα να μιλούσα στον εαυτό μου. Για το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς μετά, ήμουν θυμωμένος. Κατηγόρησα πολλούς για πολλά πράγματα. Κατηγόρησα το μπάσκετ. Κατηγόρησα ανθρώπους γύρω μου για το πώς ένιωθα. Κατηγόρησα τα πάντα. Έπεσα σε κατάθλιψη. Και είδα το μπάσκετ διαφορετικά κατόπιν. Είδα τη ζωή διαφορετικά. Τίποτα δεν έδειχνε όσο σοβαρό ήταν. Ξέρεις, στη ζωή, απλώς παίζουμε ένα παιχνίδι… Και μερικές φορές ήταν ανακούφιση για μένα να πηγαίνω για μπάσκετ και να ξεχνώ αυτά τα πράγματα. Όμως αυτό δε λειτουργεί για πάντα. Ένιωσα σαν να επιπλέω στο νερό όσο καλύτερα μπορώ, αλλά συνέχιζα να πνίγομαι. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Και δεν ήξερα πώς να το λύσω μόνος μου. Το έμαθα όταν επιτέλους είχα βοήθεια – όταν πήγα να μιλήσω σε ειδικό», αναφέρει.
Σύντομα βρήκε ξανά το δρόμο του. «Ήξερα ότι παρότι η Μαμά είχε φύγει, μπορούσαμε ακόμα να είμαστε κοντά της. Έναν χρόνο αργότερα, άρχισα το δικό μου ίδρυμα. Το Ricky Rubio Foundation, στη μνήμη της μητέρας μου, για να προσφέρω χαμόγελα και επίσης να μαζέψω χρήματα για κοινωνικούς σκοπούς. Δε θα πω ψέματα εδώ, τα χαμόγελα των παιδιών στα νοσοκομεία πραγματικά με κάνουν να συνεχίζω. Έτσι γεμίζω. Ξέρω ότι αυτό θα ήθελε η Μαμά. Είναι ακριβώς εκεί μαζί μου. Το μπάσκετ είναι πολύ σημαντικό για μένα. Όμως ξέρω ότι μπορώ να έχω επίδραση σε αυτό τον κόσμο με πολλούς άλλους τρόπους. Και ασφαλώς, ένας εξ αυτών είναι να είμαι το παιδί της μαμάς. Κάθε μέρα, προσπαθώ να κάνω κάτι για να την κάνω περήφανη. Αυτό της αξίζει. Είμαστε μια ομάδα», τονίζει.
Ο Ρίκι Ρούμπιο κατόρθωσε να μετατρέψει αυτή την τεράστια απώλεια σε κινητήρια δύναμη. Και είναι σίγουρο πως αυτό θα κάνει και με τον τραυματισμό του επιστρέφοντας πιο δυνατός, όπως και την πρώτη φορά.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
