Το πιο μάγκικο του Παναθηναϊκού: Τα κόκκινα μπλουζάκια της Μπολόνια και ο λογαριασμός… Γκαστόνε

Στο Final-4 του 2002 στην Μπολόνια συναντήθηκαν οι Κίντερ, Μακάμπι Τελ Αβίβ, Μπενετόν Τρεβίζο και Παναθηναϊκός την Μεγάλη Εβδομάδα και οι «πράσινοι» θα έπρεπε να αποτινάξουν από πάνω τους την αμφισβήτηση.

Πρώτο ραντεβού για το «τριφύλλι» ήταν η άτυπη ρεβάνς του τελικού της προηγούμενης χρονιάς στο πλαίσιο της Σουπρολίγκας την Μεγάλη Παρασκευή κόντρα Μακάμπι Τελ Αβίβ. Σε μια συνάντηση που σημαδεύτηκε από τη φανταστική εμφάνιση του Ντέγιαν Μποντιρόγκα, το “μαύρο άλογο” προχώρησε αδάμαστο προς την γραμμή του τερματισμού.

Δίπλα του οι εν ενεργεία πρωταθλητές και διώκτες του repeat, Κίντερ Μπολόνια!

Ελάχιστοι πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός θα δραπετεύσει με την κούπα στην αγκαλιά και για πρώτη φορά οι δις πρωταθλητές της Ευρωλίγκας καλούνταν να δράσουν μέσα από τον ρόλο του αουτσάιντερ.

Πάντως, δεν είχαν τις ευλογίες της ερυθρόλευκης πλευράς, καθώς Ολυμπιακός έμεινε εκτός Final 4 καθώς ηττήθηκε από την Ουνιόν Ολίμπια (85-89) στην τελευταία αγωνιστική του δεύτερου γύρου της Ευρωλίγκας «παραχωρώντας» την θέση κενή για τον Παναθηναϊκό.

Καλού-κακού και λίγο πριν από τον τελικό, ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε φυλαγμένο στην… τσέπη του ένα χάπι για να αντέξει στην πίεση.

Ως ένα είδος... μπαλαντέρ χρησιμοποίησε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, αφού στα πρώτα δευτερόλεπτα ήταν ο κύριος χειριστής της μπάλας, ο play-maker και έπειτα πέρναγε στο “τέσσερα”. Σε μία πρώτη έκδοση των pick ‘n’ roll που συνδέθηκαν με την πράσινη παντοκρατορία, ο Παναθηναϊκός χτυπούσε δίχως να διαθέτει το δίδυμο που απογείωσε την συγκεκριμένη επίθεση, δηλαδή Διαμαντίδη και Μπατίστ.



Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος κατάπιε τον Γκρίφιθ λες και στο παρκέ έπαιζε ο μελλοντικός εαυτός του, εκείνος που γυρνούσε τους αντιπάλους του με άνεση και μάζευε τα ριμπάουντ. Με 49’’ να απομένουν, σήκωσε το όπλο του ο Ιμπραΐμ Κουτλουάι και πέτυχε… διάνα έξω από τη γραμμή του τριπόντου. Ο ηλεκτρονικός πίνακας έγραψε το 89-83 και ο Έτορε Μεσίνα αντιμετώπιζε μία κατάσταση που με το πέρασμα των χρόνων θα εξισωνόταν με ρουτίνα… όσο και αν κυνήγησε μία δραματική αλλαγή.

Προς συντόμευση; Το έπος της Μπολόνια!

Ήταν η αρχή του κακού για τον Έτορε Μεσίνα, ο οποίος μετά το πρώτο κάζο, έχασε τη γαλήνη του και το μυαλό του μετατράπηκε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Μάλιστα, στην συνέντευξη Τύπου πριν από τον τελικό του 2009 στο Βερολίνο, όντας προπονητής της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ο Ιταλός παραδέχθηκε τις χειροπέδες που του έχει φορέσει ο Ζοτς, ενώ δεν έκρυψε ότι η γυναίκα του τον λούζει με πικρές αλήθειες.

«Δεν είμαι χαρούμενος που θα αντιμετωπίσω τον Ζέλικο εντός γηπέδου, αν και είναι παραμένει πάντα καλός μου φίλος. Ξέρετε, η γυναίκα μου πάντα μου λέει ότι εκείνος είναι καλύτερος»!

Και ο... Έκτορας συνέχισε ως άπιαστος γνώστης της ελληνικής μυθολογίας: «Μόλις τελείωσε ο δεύτερος ημιτελικός με πήρε τηλέφωνο η γυναίκα μου και μου είπε ότι... την πατήσαμε. Ξέρετε, στην μυθολογία, ο Έκτορας είναι άτυχος ήρωας. Αυτός που χάνει. Αν μη τι άλλο, πρέπει να βρούμε την αχίλλειο πτέρνα του Ομπράντοβιτς»!



Δύο χρόνια νωρίτερα, στην συνέντευξη Τύπου μία μέρα από τον αξεπέραστο τελικό της Αθήνας ο Μεσίνα ευχήθηκε να αλλάξει η ρέντα του και ικέτεψε τη γραμμή της φιλανθρωπίας για ευγένεια.

«Ελπίζω να μην χάσουμε ξανά 19 βολές όπως τότε στην Μπολόνια, αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει τι γίνεται σε ένα Final 4».

Εντέλει, ο Αχιλλέας... τον έσυρε για τρίτη φορά σε τελικούς Ευρωλίγκας!

Μόνο που η μεγαλύτερη έκπληξη δεν ήταν η ακύρωση της στέψης της Κίντερ εντός του βασιλείου της, αλλά η ανεπανάληπτη πλάκα που έστησε η διοργάνωση και ας μην την υπολόγισε σαν μία τότε. Πως να ξεχαστεί; Η Ευρωλίγκα για χάρη του νικητή ετοίμασε τα καθιερωμένα επινίκια μπλουζάκια ως αναμνηστικά της επιτυχίας. Το περίεργο της υπόθεσης; Ήταν κόκκινα! Κατακόκκινα, βαμμένα στα χρώματα του άσπονδου εχθρού και ως φυσικό επακόλουθο, τα μπλουζάκια έμειναν στις συσκευασίες τους ή σύμφωνα με τους αστικούς μύθους, παραμένουν τέλεια διπλωμένα μέχρι τις μέρες μας, αναμένοντας το επόμενο Final-4 που θα διεξαχθεί στην Μπολόνια.

Γνωστός ατακαδόρος, ισχυρογνώμων, ξεροκέφαλος, εριστικός πολλές φορές και παράλληλα αδιανόητα ευφυής και πρόθυμος να παίξει τα ρέστα του, όταν αισθάνεται ότι απέχει μισό βήμα από τον θησαυρό. Στην ιταλική πόλη ως δια μαγείας όλα τα τρικ έβγαιναν, αναρωτιόσουν αν τον προστατεύει ο φύλακας άγγελος του και οι μοίρες ήδη ύφαιναν τον ιστό της ιστορίας. Ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς μπορεί να αρνηθεί οποιαδήποτε θεϊκή ανάμειξη προς υπεράσπιση των αδιαπραγμάτευτων ικανοτήτων του με το πινακάκι ανά χείρας.



Ένα από τα μαγικά που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένο στην συλλογική μνήμη ήταν ο κομβικός ρόλος του Λάζαρου Παπαδόπουλου στη στιχομυθία που έμελλε να ολοκληρωθεί με τη νίκη του Δαβίδ έναντι του Γολιάθ, επιδεικνύοντας ως όπλο το μυαλό του. Ο παράγοντας “Χ” του Σέρβου στην σκακιέρα των δύο τεχνικών και η σκάλα που χρησιμοποίησε για να ανέβει το ανάχωμα που έστησε ο Μεσίνα.

«Στην καριέρα μου ως προπονητής έχω πάρει τρόπαια με διάφορους παίκτες και τώρα για να είμαι ειλικρινής, ήθελα να πάρω ένα με τον Λάζο. Ποιος ξέρει, του χρόνου μπορεί να μου καρφωθεί η ιδέα να πάρω άλλο ένα, αυτή τη φορά με τον... Σβορώνο (σ.σ. νεαρός που είχε περάσει χωρίς να σταδιοδρομήσει από τον Παναθηναϊκό)», είπε χιουμοριστικά ο Ζοτς.

Στα αποδυτήρια ο... κακός χαμός. Πανηγυρισμοί, αγκαλιές και η κούπα χτυπούσε το ταβάνι, όπως ο Παναθηναϊκός ξεπέρασε κάθε προσδοκία και απέδειξε πως το μέταλλο της ομάδας διαχειριζόταν οποιαδήποτε απειλή… Κι ας λέγεται Μάνου Τζινόμπιλι η αιχμή του αντίπαλου δόρατος!

«Ποιος Τζινόμπιλι και ποιος Οτομόμπιλι; Ποιος Γιάριτς και Γιάρνι; Θα τους πατήσουμε κάτω!», έλεγε ο φροντιστής των “πρασίνων”, Αντώνης Γεροντίτης.

Κάποια στιγμή βγαίνει κεφάτος ο Φραγκίσκος Αλβέρτης από τα αποδυτήρια και με παραδείγματα, ακτινογράφησε την κορύφωση του “τριφυλλιού” από την βόλτα στον πύργο του Άιφελ…

«Το πρώτο στο Παρίσι ήταν σίγουρα το πιο γλυκό. Το δεύτερο, στη Θεσσαλονίκη έφερε την καταξίωση. Ε, το αποψινό, ρε παίδες, είναι το πιο μάγκικο». Πήρε ανάσα την ώρα που είχε δεχθεί το βήμα από τους δημοσιογράφους ή όπως το χαρακτήρισε, «να ρητορεύσω μια φορά κι εγώ, όπως ο Ιωαννίδης!»

Και αφού ο αρχηγός είναι άμεσα συνδεδεμένος με την άκρη του πάγκου, ο Ζοτς ταλαιπωρείται από ένα υποθετικό ζήτημα που μέρα με τη μέρα, βράδυ με το βράδυ πριν από την αποχώρηση από τη σκηνή παίρνει σάρκα και οστά.

Μοιάζει με τη συνθήκη του να είσαι γονιός και να προσπαθείς να ξεχωρίσεις ένα από τα παιδιά σου. Όπως ένα από τα... εννέα που κοσμούν την τροπαιοθήκη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Σίγουρα όμως εκείνο στην Μπολόνια αποτελεί ένα ξεχωριστό έργο του Σέρβου μαέστρου. Μια ξεχωριστή εποποιΐα...

Παναθηναϊκός (Ομπράντοβιτς): Μουλαομέροβιτς 6 , Κουτλουάι 22 (3/5δ., 4/7τρ., 4/6β., 5ρ.), Μποντιρόγκα 21 (7/12δ., 1/2τρ., 4/4β., 7ρ., 4ασ., 1κλ., 2λ.), Αλβέρτης 11 (3/4δ., 1/3τρ., 2/2β., 3ρ., 3κλ.), Μίντλετον 10 (2/4δ., 6/8β.), Καλαϊτζής, Ρότζερς 7, Παπαδόπουλος 12 (4/7δ., 4/4β., 5ρ., 3λ.), Σάντσεζ.

Κίντερ Μπολόνια (Μεσίνα): Γιάριτς 11 (4/7δ., 0/5τρ., 3/8β., 5ρ., 5ασ., 3κλ., 2λ.), Τζινόμπιλι 27 (3/5δ., 3/5τρ., 12/13β., 5ρ., 2ασ., 3κλ., 3λ.), Ριγκοντό 3, Σμόντις 23 (6/7δ., 2/4τρ., 5/7β., 6ρ., 2κλ., 2λ.), Γκρίφιθ 2, Μπετσίροβιτς 4, Άντερσεν 3, Γκρέιντζερ 10 (2/2δ., 2/4τρ.,0/2β.), Φρόζινι 8.