Όταν η ΑΕΚ ταξίδεψε στην καρδιά του πολέμου

Καλοί οι τίτλοι και οι ευρωπαϊκές πορείες, αλλά η ιστορία μιας ομάδας γράφεται και με άλλους τρόπους.

Σαν την κίνηση της ΑΕΚ που σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια, όταν αψήφησε τον κίνδυνο ακόμη και για τις ζωές των μελών της «ιερής» αποστολής της και πήρε την απόφαση να ταξιδέψει στην καρδιά του πολέμου για να απλώσει χείρα βοηθείας στον σερβικό λαό που δοκιμαζόταν από τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς παίζοντας φιλικό με την Παρτιζάν.



Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα, συγκεκριμένα Μεγάλη Τετάρτη, στις 7 Απριλίου του 1999. Η ιδέα ανήκε στον Δημήτρη Μελισσανίδη και παρότι παράτολμη ως αδιανόητη για πολλούς, βρήκε γρήγορα ανταπόκριση από όλους στην κιτρινόμαυρη οικογένεια. Δίχως εγγυήσεις για την ασφάλειά τους, ούτε καν προστασία από εδάφους ή αέρος, οι «κιτρινόμαυροι» πήραν το δρόμο για το συμβολικό φιλικό στο Βελιγράδι.

Όσοι συμμετείχαν στο ταξίδι αυτό, από τα μέλη της ομάδας μέχρι απλούς φιλάθλους της ή και ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος που αποκάλυψε πως αυτό το εγχείρημα τον έκανε φίλο της ΑΕΚ για μια ζωή, έχουν να θυμούνται για πάντα όσα αντίκρισαν…

Την ώρα που η καρδιά τους μάτωνε βλέποντας την καταστροφή, τα μάτια τους υγραίνονταν από τη θέρμη με την οποία τους υποδέχονταν οι γείτονες Σέρβοι, προσφέροντάς τους ψωμί κι αλάτι κατά το σερβικό έθιμο και ευχαριστώντας τους για τη χειρονομία.




Οι περίπου 15.000 Σέρβοι (αν και είχαν πωληθεί 40.000 εισιτήρια, μόνο τόσοι κατάφεραν λόγω της έλλειψης καυσίμων να φτάσουν στο γήπεδο) υποδέχθηκαν όσους ηρωικούς ταξίδεψαν από την Αθήνα.

Και όλοι μαζί παρακολούθησαν τον Κέζμαν και τους μετέπειτα κιτρινόμαυρους Ίβιτς και Μπιέκοβιτς να «μάχονται» με τον Ντέμη Νικολαΐδη, τον Τόνι Σαβέφσκι, τον Ηλία Ατματσίδη και τον συγκινημένο (πρώην τεχνικό διευθυντή της ΑΕΚ) Μπράνκο Μιλοβάνοβιτς.

Τα γκολ των Κέζμαν (13’) και Ζουμπούλη (26’) πανηγυρίστηκαν το ίδιο από την εξέδρα, που στο 61’ έκανε την πιο ειρηνική εισβολή όλων των εποχών για να αγκαλιάσει όλους τους παίκτες και να γράψει τον πρόωρο επίλογο της αναμέτρησης.



«Αυτά που ζω είναι δύσκολο να περιγραφούν με ακρίβεια. Όλη η Γιουγκοσλαβία άνοιξε την αγκαλιά της και μας υποδέχθηκε με τη φράση "Είσαστε αδέλφια μας". Έκλαιγαν στους δρόμους ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες. Μου έκαναν εντύπωση τα παιδιά. Βγήκαν από τα καταφύγια και ήρθαν στο γήπεδο. Μας ζητούσαν σημαίες της ΑΕΚ, μας έσφιγγαν τα χέρια, έκλαιγαν, μας έλεγαν ότι έγιναν οπαδοί της ΑΕΚ. Σίγουρα η ΑΕΚ έδωσε την ψυχή της, ένωσε τους χτύπους της καρδιάς της με τους δοκιμαζόμενους φίλους μας Γιουγκοσλάβους. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε», ανέφερε ο Δημήτρης Μελισσανίδης.

«Δεν περιγράφονται τα συναισθήματα. Κάναμε αυτό που θέλαμε. Δώσαμε χαρά και ελπίδα σε αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν από τις 24 Μαρτίου. Μακάρι να έρθει η ειρήνη, αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτό που ζήσαμε δεν το συγκρίνω με κανέναν τίτλο, είναι διαφορετικό σαν εμπειρία από όλα τα άλλα. Όσους τίτλους κι αν πάρω, δεν γίνεται σύγκριση. Ήταν ανεπανάληπτο», είπε από τη δική του πλευρά ο Ντέμης Νικολαΐδης.

Οι παίκτες που συμμετείχαν στο ματς
Παρτιζάν (Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς): Νταμιάνοβιτς, Κράσοβιτς, Σάβιτς, Σανόγεβιτς, Στογιάνοβιτς, Βούκοβιτς, Ίλιτς, Ίβιτς, Μπιέκοβιτς, Τόμιτς, Κέζμαν.
ΑΕΚ (Όλεγκ Μπλαχίν): Ατματσίδης (29’ Μιχαηλίδης - 40’ Κουρκούνας), Κοπιτσής (40’ Κωστένογλου), Μπαμπούνσκι, Μιλοβάνοβιτς (42’ Καψής), Τσέκολι (45’ Ζήκος), Κατσαβός, Σαβέφσκι (32’ Κασάπης), Μαλαδένης, Καλιτζάκης, Ζουμπούλης, Νικολαΐδης.