Ήταν 1η Απριλίου του 2004 όταν ο Γιάννης Κυράστας άφηνε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία μόλις 52 ετών. Ακούστηκε σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα, δυστυχώς, όμως, δεν ήταν!

Ο σπουδαίος αυτός ποδοσφαιριστής και μετέπειτα προπονητής έχασε την «μάχη» με το θάνατο εξαιτίας μια σπάνιας ασθένειας που τον ταλαιπώρησε για πολύ καιρό...

Το σοβαρό πρόβλημα υγείας, λόγω της νόσου Φουρνιέ, που αντιμετώπιζε δεν είχε γίνει γνωστό. Ήταν κάτι άλλωστε που ήθελαν ο ίδιος και η οικογένειά του, που είχαν φροντίσει να μην το κάνουν γνωστό.

Όλα αυτά, μέχρι τις αρχές Μάρτη εκείνου του έτους, όταν και εισήχθη εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Κάνεις βέβαια δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η σπάνια ασθένεια που τον είχε προσβάλλει, θα οδηγούσε στο μοιραίο!

Όταν οι θεράποντες γιατροί διαπίστωσαν το μέγεθος του προβλήματος, έκαναν εκκλήσεις στον κόσμο για αίμα. Η σπάνια ομάδα αίματος του Κυράστα δυσκόλεψε τις προσπάθειες, ωστόσο η ανταπόκριση απ’ όλη την Ελλάδα ήταν συγκινητική.



Η κατάστασή του, όμως, δεν σημείωνε καμία βελτίωση και παρέμενε κλινήρης στην «Ευρωκλινική». Εκεί τον επισκέπτονταν καθημερινά πολλοί παίκτες και φίλοι του Παναθηναϊκού, αλλά και πλήθος απλού κόσμου για του συμπαρασταθούν.

Το πρόβλημα επιδεινωνόταν καθημερινά μέχρι την… αποφράδα μέρα. Όταν οι γιατροί του εξέδωσαν το ανακοινωθέν του θανάτου του, βυθίζοντας στη θλίψη τους οικείους του, αλλά και ολόκληρη την οικογένεια του Παναθηναϊκού, μαζί με τον ποδοσφαιρικό «κόσμο» της χώρας μας...

«Αυτή η κούπα θα φτάσει στ’ άστρα»

Η σεζόν 2003-04 ολοκληρώθηκε με το «τριφύλλι» να πανηγυρίζει εν τέλει το νταμπλ, δύο μήνες μετά το χαμό του Γιάννη Κυράστα. Ο κόσμος, οι παίκτες και η διοίκηση του Παναθηναϊκού δεν θα μπορούσαν φυσικά να ξεχάσουν μια από τις «μορφές» της νεότερης ιστορίας του Συλλόγου.

Το σύνθημα «αυτή η κούπα, θα φτάσει στ’ άστρα για τον Γιάννη τον Κύραστα» στον εορτασμό της εν λόγω επιτυχίας σείει το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ως ελάχιστο φόρος τιμής, σκορπώντας παράλληλα ρίγη συγκίνησης!

Τιμή στα 100 χρόνια...

Στις 2 Φεβρουαρίου του 2008, όταν ο Παναθηναϊκός συμπλήρωσε 100 χρόνια ζωής, ο εκλιπών… ήταν εκεί. Στη γιορτή που πραγματοποιήθηκε στο κλειστό του ΟΑΚΑ, ο Κυράστας τιμήθηκε, εν τη απουσία του, για την προσφορά του στο Σύλλογο. Με το βραβείο να παραλαμβάνεται από την σύζυγο του, Ρούλα.

Μπογιατζής και… συλλέκτης τίτλων

Ο Γιάννης Κυράστας γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1952 στην Αγία Σοφία του Πειραιά, ενώ στα… μικράτα του δούλευε ως μπογιατζής, όπως άλλωστε ο πατέρας του, «ερυθρόλευκων» συναισθημάτων, Παναγιώτης, για τα προς το ζην.

Κάπως… αναμενόμενα, λοιπόν, ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα από τα «τσικό» του Ολυμπιακού και το 1972 έκανε ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα των «ερυθρολεύκων».

Το 1981 μετακόμισε στο μετέπειτα «σπίτι» του, τον Παναθηναϊκό. Έκανε το ντεμπούτο του στα πράσινα στις 12 Αυγούστου 1981, στο πλαίσιο φιλικής συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στο πρώην γήπεδο της ΑΕΚ, στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας...

Στην πρώτη του αγωνιστική παρουσία στην νέα του ομάδα, ο Κυράστας κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας, ενώ την σεζόν 1983-1984 στέφθηκε πρωταθλητής και Κυπελλούχος με τον Παναθηναϊκό, πραγματοποιώντας εντυπωσιακό νταμπλ!

Ένα χρόνο αργότερα, την σεζόν 1984-1985 οδήγησε το «τριφύλλι» μέχρι τα ημιτελικά του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, όντας αναντικατάστατο μέλος της αποστολής και στις οκτώ συναντήσεις.

Στο πλαίσιο της ιστορικής διαδρομής, ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε την πρωταθλήτρια Ολλανδίας Φέγενορντ, την πρωταθλήτρια Ιρλανδίας Λίνφιλντ, την πρωταθλήτρια Σουηδίας Γκέτεμποργκ, για να ολοκληρώσει κόντρα στην πρωταθλήτρια Αγγλίας Λίβερπουλ.

Στην θητεία του με τον ΠΑΟ κατέκτησε συνολικά δύο πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα Ελλάδας. Οι σεζόν που στέφθηκε Κυπελλούχος: 1982, 1984 και 1986. Νωρίτερα, ως ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού κατέκτησε συνολικά πέντε πρωταθλήματα, το 1973, το 1974, το 1975, το 1980 και το 1981, ενώ στέφθηκε Κυπελλούχος τρεις φορές, το 1973, το 1975 και το 1980.

Άφησε το στίγμα του και στον πάγκο

Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, όπου καθιέρωσε τη θέση του λίμπερο με τις εξαιρετικές του εμφανίσεις μετά την… έμπνευση του Γιάτσεκ Γκμοχ να του αλλάξει θέση, έμεινε στον χώρο κι ασχολήθηκε με την προπονητική.

Ο αείμνηστος ανέλαβε χρέη τεχνικού στους «πράσινους» δύο φορές, τις σεζόν 1999-2000 και 2001-2002. Επί των ημερών του, μάλιστα, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε επιθετικό και καλό ποδόσφαιρο, πραγματοποιώντας ακόμη μια εντυπωσιακή διαδρομή, μέχρι τα προημιτελικά του Champions League!

Κι όλα αυτά, σε μια περίοδο που είχε προκριθεί απέναντι σε κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, όπως η Άρσεναλ, η Σάκε και η Μαγιόρκα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η ομάδα που έφτιαξε, στην πρώτη του παρουσία στον πάγκο του ΠΑΟ μνημονεύεται μέχρι και σήμερα, ως μια από τις καλύτερες των τελευταίων δεκαετιών και αδικημένη που δεν κατέκτησε έστω ένα πρωτάθλημα…

«Θα πεθάνουμε για αυτούς τους αλήτες; Όχι ρε, δεν θα πεθάνουμε! Θα κάτσουμε και θα πολεμήσουμε», είχε πει μετά το… αλήστου μνήμης 1-0 στην Πάτρα, απέναντι στην Παναχαϊκή.

Ήταν δηλωμένος Παναθηναϊκός!

Όταν το Νοέμβριο του 1986 αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια σ’ ένα ματς κόντρα στον Άρη είχε δηλώσει «αν κι έπαιξα στον Ολυμπιακό, στο τέλος της καριέρας μου μπορώ να πω ότι αισθάνομαι Παναθηναϊκός».

Ατάκα που αν μη τι άλλο φανέρωσε τον ψυχισμό του και το «δέσιμο» που είχε με τον Παναθηναϊκό, ενώ όπως ήταν φυσικό τον εδραίωσε… για πάντα στις καρδιές των οπαδών!