Το γράμμα του Μαρσέλο για τα Champions League, για τον Ρομπέρτο Κάρλος και τον Κριστιάνο Ρονάλντο

Για χάρη του η κορυφαία ομάδα του πλανήτη, η Ρεάλ Μαδρίτης, διοργάνωσε μία εκδήλωση προκειμένου να τον ευχαριστήσει για την προσφορά του στη «Βασίλισσα», αποδεικνύοντας ότι ο Μαρσελο δεν ήταν απλά ένας παίκτης που πέρασε από τους Μαδριλένους.

Ο Μαρσέλο ήταν ο πρώτος ξένος αρχηγός στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης από το 1904(!) και αναδείχθηκε ως μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που έχουν φορέσει ποτέ αυτή τη φανέλα. Για πολλούς ίσως και ο κορυφαίος αριστερός μπακ που έχει παίξει ποτέ ποδόσφαιρο.

Τον Οκτώβριο του 2019 και αφού η Ρεάλ Μαδρίτης λίγους μήνες νωρίτερα είχε πανηγυρίσει την κατάκτηση του Champions League με αντίπαλο τη Λίβερπουλ, ο Βραζιλιάνος φιλοξενήθηκε από το γνωστό «theplayerstribune», στο οποίο ο εκάστοτε αθλητής απλά καταγράφει τις σκέψεις του και ουσιαστικά ανοίγει την καρδιά του σαν να γράφει ημερολόγιο.

Σε αυτό περιγράφει πώς ήταν οι στιγμές πριν και κατά τη διάρκεια των τριών συνεχόμενων τελικών, αποκαλύπτει τον ρόλο που έχει παίξει στην καριέρα του ο Ρομπέρτο Κάρλος ενώ αφηγήθηκε στιγμές με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, αποκαλύπτοντας μια άγνωστη ιστορία πριν από τον τελικό κόντρα στη Γιουβέντους.

Η εξομολόγηση του Μαρσέλο:

«Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Προσπαθούσα να μην πανικοβάλλομαι. Αυτό ήταν στα αποδυτήρια λίγο πριν τον τελικό του Champions League εναντίον της Λίβερπουλ το 2018.

Ένιωσα σαν να είχε κολλήσει κάτι στο στήθος μου. Αυτή η τεράστια πίεση. Ξέρεις αυτό το συναίσθημα; Δεν μιλάω για νεύρα. Τα νεύρα είναι φυσιολογικά στο ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν κάτι διαφορετικό.

Σου λέω, αδερφέ, ένιωσα σαν να ασφυκτιώ.

Όλα είχαν ξεκινήσει το βράδυ πριν τον τελικό. Δεν μπορούσα να φάω. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν μόνο το ματς. Ήταν αστείο, στην πραγματικότητα, γιατί η γυναίκα μου, η Κλαρίς, θυμώνει τόσο πολύ μαζί μου που τρώω τα νύχια μου και τελικά με έκανε να το σταματήσω πριν από μερικά χρόνια. Αλλά ξύπνησα το πρωί του τελικού και όλα μου τα νύχια είχαν φύγει.

Λίγα νεύρα είναι φυσιολογικά στο ποδόσφαιρο. Δεν με νοιάζει ποιος είσαι! Αν δεν νιώθεις άγχος πριν παίξεις σε έναν τελικό, δεν είσαι πραγματικός άνθρωπος. Δεν με νοιάζει ποιος είσαι. Απλώς προσπαθείς να μην τα κάνεις πάνω σου. Είναι η αλήθεια αδερφέ!

Για μένα η πίεση ήταν η πιο έντονη πριν από τον τελικό με τη Λίβερπουλ. Ίσως ο κόσμος πιστεύει ότι είναι περίεργο. Είχαμε ήδη κερδίσει δύο τρόπαια στη σειρά. Όλοι στο εξωτερικό ήθελαν να κερδίσει η Λίβερπουλ. Ποιο είναι το πρόβλημα;

Λοιπόν, όταν έχεις την ευκαιρία να γράψεις ιστορία, νιώθεις αυτό το βάρος. Αλλά για κάποιο λόγο, το ένιωθα πραγματικά. Δεν είχα ποτέ ξανά τόσο έντονο άγχος, οπότε δεν ήξερα τι συνέβαινε. Σκέφτηκα να καλέσω τον γιατρό, αλλά ανησυχούσα ότι δεν θα με άφηνε να παίξω.

Και έπρεπε να παίξω, 100%. Έπρεπε να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου.

Λίγες μέρες πριν τον τελικό ένας πρώην παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης είχε πει κάτι για μένα στην τηλεόραση που μου έμεινε στο μυαλό. Τον είχαν ρωτήσει τι πιστεύει για τον τελικό και είπε: «Νομίζω ότι ο Μαρσέλο πρέπει να αγοράσει μια αφίσα του Μοχάμεντ Σαλάχ, να την αναρτήσει στον τοίχο του και να προσεύχεται σε αυτήν κάθε βράδυ».



Μετά από 12 χρόνια και 3 τρόπαια Champions League, με περιφρόνησε έτσι στη ζωντανή τηλεόραση. Αυτό το σχόλιο είχε σκοπό να με βυθίσει. Αλλά μου έδωσε τόσο μεγάλο κίνητρο.

Ήθελα να γράψω ιστορία. Ήθελα τα μικρά παιδιά στη Βραζιλία να με κοιτούν όπως παλιά τον Ρομπέρτο Κάρλος. Ήθελα να αρχίσουν να βγάζουν τα μαλλιά τους λόγω του Μαρσέλο.

Καθόμουν λοιπόν στη θέση μου στα αποδυτήρια, πάλευα να αναπνεύσω, και σκέφτηκα, πόσα παιδιά στον κόσμο παίζουν μπάλα; Πόσοι από αυτούς ονειρεύονται να παίξουν σε τελικό Champions League; Εκατομμύρια, εκατομμύρια, εκατομμύρια. Ηρέμησε. Δέσε τα παπούτσια σου, αδερφέ.

Ήξερα ότι αν μπορούσα να βγω στο γήπεδο, θα ήμουν εντάξει. Για μένα, τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Μπορεί να μεγαλώνεις μέσα στο χάος, όλα να τρελαίνονται γύρω σου, αλλά αν έχεις μια μπάλα στα πόδια σου, σταματάς να σκέφτεσαι. Όλα είναι ήσυχα, γαλήνια.

Όταν τελικά πάτησα στο γρασίδι, εξακολουθούσα να δυσκολεύομαι να αναπνεύσω και σκέφτηκα, αν πρέπει να πεθάνω εδώ απόψε, γάμα το, ας πεθάνω.

Ίσως αυτό ακούγεται τρελό σε κάποιους, αλλά πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνει αυτή η στιγμή για μένα. Όταν μεγάλωνα… Ρεάλ Μαδρίτης; Το Champions League; Ήταν μαλακίες! Παραμύθι! Δεν ήταν αληθινό! Ο Μπέκαμ, ο Ζιντάν, ο Ρομπέρτο Κάρλος, αυτοί οι τύποι ήταν τόσο αληθινοί όσο ο Μπάτμαν. Δεν μπορείς να τους συναντήσεις στην πραγματική ζωή. Δεν μπορείς να σφίξεις το χέρι ενός ήρωα κόμικ, ξέρετε τι εννοώ;

Αυτοί οι τύποι περπατούν στον αέρα. Επιπλέουν πάνω από το γρασίδι.

Και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά τώρα.

Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία: Έχω αυτό το παιδί που εργάζεται ως κηπουρός στο σπίτι μου στη Μαδρίτη. Μια μέρα, ο Ρομπέρτο Κάρλος ήρθε να με δει και κάναμε παρέα και το παιδί μπήκε μέσα.

Πάγωσε τελείως. Ήταν ένα άγαλμα.

Είπα, «Αυτός είναι ο Ρομπέρτο Κάρλος».

Το παιδί τον κοιτούσε επίμονα… είπε, «Όχι! Δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι».

Ο Ρομπέρτο είπε: «Είμαι εγώ».

Φίλε, το παιδί έπρεπε να αγγίξει το κεφάλι του Ρομπέρτο για να επαληθεύσει ότι ήταν ο πραγματικός Ρομπέρτο Κάρλος.

Τελικά είπε, «Ρομπέρτο, είσαι εσύ!»

Αυτό σημαίνει για εμάς. Είναι διαφορετικό.

Σοβαρά, όταν έπαιξα τον πρώτο μου αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ για τη Ρεάλ Μαδρίτης, άκουσα τον ύμνο και είπα στον εαυτό μου, «Αδερφέ, είναι σαν στο βιντεοπαιχνίδι! Η κάμερα θα έρθει να κάνει κοντινό πλάνο, όποτε μην γελάς!».



Αυτή ήταν η πραγματικότητά μου, καταλαβαίνεις;

Ακούστε, πριν από μερικά χρόνια επέστρεψα στη Βραζιλία για να δω την οικογένειά μου και πήρα μια από τις μπάλες του αγώνα από τον τελικό του Champions League στον ερασιτεχνικό αγώνα του φίλου μου. Οι φίλοι μου την κλωτσούσαν και μετά είπα, "Είναι η πραγματική μπάλα από τον τελικό, ξέρεις;"

Όλα σταμάτησαν.

Κοίταξαν αυτή τη μπάλα σαν να ήταν βράχος από το φεγγάρι.

Είπαν: «Μ…!»

Όλοι αυτοί οι μεγάλοι άντρες, ήταν σαν μικρά παιδιά. Πραγματικά δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ήταν το πραγματικό πράγμα. Δεν ήθελαν καν να το αγγίξουν. Σαν να ήταν πολύτιμο. Σαν να ήταν ιερό.

Καταλαβαίνεις τώρα; Για τον μικρό Μαρσελίνιο από το Ρίο να έχει την ευκαιρία να κερδίσει τρία Champions League στη σειρά; Έλα! Ήταν πίεση, πίεση, πίεση. Το ένιωσα στα κόκαλα μου, αδερφέ. Δεν φοβάμαι να πω την αλήθεια.

Όταν βγήκαμε για την προθέρμανση κόντρα στη Λίβερπουλ, ακόμα δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Στη συνέχεια όμως παραταχτήκαμε για την έναρξη, κάτω από όλα τα φώτα και είδα την μπάλα στον κεντρικό κύκλο και όλα άλλαξαν.

Είδα το ιερό ποδόσφαιρο. Είδα τον βράχο από το φεγγάρι.

Το βάρος σηκώθηκε από το στήθος μου. Ήμουν ήσυχος.

Δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από την μπάλα.

Δεν μπορώ να σας πω πολλά για τον αγώνα. Απλώς θυμάμαι δύο πράγματα πολύ έντονα.

Με περίπου 20 λεπτά να απομένουν, όταν κερδίζαμε με 2-1, η μπάλα έφυγε εκτός παιχνιδιού σε κόρνερ και σκέφτηκα: ”Μια αφίσα του Σαλάχ στον τοίχο μου, ναι; Σε ευχαριστώ αδερφέ μου. Σε ευχαριστώ για το κίνητρο”.

Έπειτα, με περίπου 10 λεπτά να απομένουν, κερδίζαμε με 3-1 και πραγματικά με χτύπησε το γεγονός ότι θα γίνουμε πρωταθλητές.

Η μπάλα έφυγε εκτός παιχνιδιού για πλάγιο και είχα μια στιγμή να σκεφτώ, και…

Αδερφέ, αυτό είναι αλήθεια: Άρχισα να κλαίω. Έκλαιγα, ακριβώς στο γήπεδο. Δεν μου είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.

Μετά από έναν αγώνα; Ναι.

Κρατώντας ένα τρόπαιο; Ναι.

Όχι όμως κατά τη διάρκεια ενός αγώνα.

Ήταν μόνο για 10 δευτερόλεπτα και μετά η μπάλα ήρθε πίσω στο παιχνίδι, και σκέφτηκα, "Σκατά, πρέπει να μαρκάρω τον αντίπαλό μου!"

Επέστρεψα στην πραγματικότητα και συνέχισα να παίζω, σαν παιδί.

Ως αθλητές, είναι ευθύνη μας να είμαστε πρότυπα. Αλλά δεν είμαστε υπερήρωες. Γι' αυτό σας λέω τι μου συνέβη. Αυτή είναι η πραγματική ζωή. Είμαστε άνθρωποι. Αιμορραγούμε και ανησυχούμε, όπως όλοι.

Τέσσερα τρόπαια Champions League σε πέντε χρόνια, και κάθε φορά ήταν βάναυσο. Μας βλέπεις με το τρόπαιο, να χαμογελάμε, αλλά δεν βλέπεις όλα όσα έγιναν μέρος της ιστορίας.

Όταν σκέφτομαι όλους τους τελικούς, υπάρχει μια όμορφη ταινία που παίζει στο μυαλό μου. Αλλά οι εικόνες αναβοσβήνουν αντίστροφα — από το τέλος της ιστορίας μέχρι την αρχή.



Ο τελικός του 2017 εναντίον της Γιουβέντους, παίζει η ταινία: Τα αγόρια κάθονται γύρω από το τραπέζι στο μεσημεριανό γεύμα πριν τον αγώνα — Εγώ, ο Κασεμίρο, ο Ντανίλο και ο Κριστιάνο. Απόλυτη σιωπή. Κανείς δεν λέει τίποτα. Όλοι κοιτάζουν το φαγητό τους. Μπορείτε να ακούσετε τα στομάχια των ανθρώπων να κάνουν αστείους θορύβους. Αλλά κανείς δεν λέει τίποτα. Είναι πραγματικά νευρικό το κλίμα.

Επιτέλους, ο Κριστιάνο λέει, «Ερώτηση, παιδιά».

Λέμε, «Ναι, αδερφέ;»

Ο Κριστιάνο λέει, «Είμαι μόνο εγώ που νιώθω αυτή την πίεση στο στομάχι;»

Και όλοι απαντούν ταυτόχρονα: «Κι εγώ, αδερφέ! Και εγώ!"

Κανείς δεν ήθελε να το παραδεχτεί! Αλλά αν αυτός ο τύπος το νιώθει, τότε είμαστε όλοι εντάξει να το παραδεχτούμε, ξέρεις; Ο Κριστιάνο είναι παγωμένος. Μια μηχανή. Και ακόμα και αυτός τα έχει κάνει πάνω του!

Έσπασε όλη την ένταση. Μόνο αυτός θα μπορούσε να το κάνει.

Φωνάξαμε στον σερβιτόρο: «Αδερφέ, φέρε μας λίγο αφρώδες νερό! Χρειαζόμαστε βοήθεια για να κατεβάσουμε αυτό το φαγητό!»

Μετά από αυτό, ήταν όλο γέλιο.

Καθώς σηκωθήκαμε για να φύγουμε για το γήπεδο, ο Κριστιάνο μας είπε πώς ακριβώς θα ήταν ο αγώνας. Είπε, «Στην αρχή, θα είναι δύσκολο. Αλλά στο δεύτερο ημίχρονο, θα κερδίσουμε ειρηνικά».

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Το προέβλεψε.

Τότε είπε, «Θα το καταφέρουμε, φίλε. Θα το καταφέρουμε".

Το καταφέραμε φίλε.

Έχω αυτή την εικόνα του προσώπου του στο μυαλό μου. Καταγράφεται μόνιμα.

Είναι τόσο όμορφο. Αυτές είναι οι ιστορίες που θα πω στα εγγόνια μου.

Και, ειλικρινά, σε 30 χρόνια, όταν τους λέω ότι έπαιξα στο ίδιο χορτάρι με τον Κριστιάνο, με τον Μέσι, μάλλον θα πουν, «Παππού, μας λες ότι έβαλαν 50 γκολ σε μια σεζόν; Λες ψέματα. Είσαι γεροντικός. Πρέπει να πάμε τον παππού στο γιατρό!».

Στον τελικό του 2016 κόντρα στην Ατλέτικο, παίζει η ταινία: Ο Γκριεζμάν τρέχει = και τον μαρκάρω. Η μπάλα βγαίνει εκτός παιχνιδιού και για μια στιγμή ακούω αυτή τη μικρή φωνή να φωνάζει από την κερκίδα.

Κανονικά, δεν ακούς τίποτα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Δεν βλέπεις τους οπαδούς. Δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο εκτός από τη δουλειά σου. Εξαιτίας αυτού, δεν αισθάνεσαι άγχος. Είσαι ελεύθερος. Όμως για αυτό το ματς στο Μιλάνο είχαν τις οικογένειες των παικτών να κάθονται δίπλα στον πάγκο μας, πολύ κοντά στον αγωνιστικό χώρο.

Ξαφνικά, άκουσα αυτή τη μικροσκοπική φωνή από μακριά, τόσο καθαρή.
«Πήγαινε, μπαμπά, πήγαινε! Πάμε μπαμπά!"

Ήταν ο γιος μου, ο Έντσο.

Εκείνη τη στιγμή, είχα κράμπες και το άκουσμα της φωνής του μου έδωσε τόση δύναμη.

Όταν το ματς πήγε στα πέναλτι, βλέπω καθαρά την εικόνα στο κεφάλι μου: ο Λούκας Βάσκεθ να μαζεύει την μπάλα και να την γυρίζει στο δάχτυλό του, σαν να παίζαμε απλώς στο πάρκο. Αυτό το ήσυχο παιδί, που κάνει κάτι με… τόσες μπάλες. Θυμάμαι που σκέφτηκα, Αυτό το μικρό παιδί! Αν δεν σκοράρει, θα τον νικήσουμε.

Τότε μπορώ να δω τον Λούκας να σκοράρει, πολύ κουλ.

Μας βλέπω όλους να αγκαλιαζόμαστε τόσο σφιχτά, περιμένοντας την Ατλέτικο να εκτελέσει το πέναλτι της. Ο Κασεμίρο στα γόνατα, προσεύχεται. Ο Πέπε κλαίει σαν παιδί.

Τότε λέω στον Κριστιάνο: «Θα το χάσει ο Χουανφράν και θα το κερδίσεις για εμάς, αδερφέ».

Βλέπω τον Χουανφράν να το χάνει και ο Κριστιάνο να το κερδίζει για εμάς.

Βλέπω τον εαυτό μου να σπριντ 20 χιλιόμετρα την ώρα προς το μέρος που κάθεται η οικογένειά μου, για να αγκαλιάσω τη γυναίκα μου και τους γιους μου.

Φαίνομαι εντελώς τρελή από ευτυχία.



Ο τελικός του 2014 κόντρα στην Ατλέτικο, παίζει η ταινία: Κάθομαι στον πάγκο, τόσο τσαντισμένος που δεν ξεκινάω. Αλλά επαναλαμβάνω συνέχεια αυτή τη φράση στο κεφάλι μου που έλεγε πάντα ο παππούς μου. Ήταν ένας τεράστιος χαρακτήρας, παγκοσμίως γνωστός για τα ρητά του. Πριν παίξει ποδόσφαιρο, έλεγε στους φίλους του: «Θα τα αφήσω όλα σε αυτό το γήπεδο. Θα αφήσω τα γένια μου, τα μαλλιά μου, το μουστάκι μου!».

Στο δεύτερο ημίχρονο αρχίζω να κάνω ζέσταμα πριν καν μου πουν οι προπονητές να ζεσταθώ. Απλώς αρπάζω τη σαλιάρα μου και λέω γάμα το. Επαναλαμβάνω συνέχεια στον εαυτό μου: «Αν μπω σε αυτό το παιχνίδι, θα τα αφήσω όλα στο γήπεδο. Τα μαλλιά μου. Τα γένια μου. Το μουστάκι μου".

Τελικά, ο προπονητής γυρίζει να μου πει να ζεσταθώ, αλλά έχω ήδη ζεσταθεί. Από τα αυτιά μου βγαίνει ατμός! Καπνίζω αδερφέ!

Μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να σας πω αν έπαιξα άσχημα ή καλά όταν τελικά μπήκα στο γήπεδο. Ξέρω απλώς ότι τα άφησα όλα στο γρασίδι — τον θυμό μου, τη θέλησή μου, ακόμα και τον καφέ που ήπια πριν τον αγώνα.

Ξέρω ότι η εικόνα που έχουν όλοι από αυτόν τον αγώνα είναι το 92:48 .

Η κεφαλιά.

Σέρχιο Ράμος.

Ο αρχηγός μας.

Ήμασταν νεκροί, σπασμένοι, ηττημένοι. Και ο Σέρχιο μας επανέφερε στη ζωή.

Αλλά αυτή δεν είναι η ταινία που παίζει στο μυαλό μου.

Η ταινία που παίζει στο κεφάλι μου είναι αφού κερδίσαμε, στα αποδυτήρια. Μιλάω με έναν από τους φροντιστές μας, τον Μανολίν. Μου λέει, «Μαρσέλο, ήμασταν στο τούνελ στο 90ο λεπτό και είδαμε τους φροντιστές από την Ατλέτικο. Ήδη έβγαζαν τα μπλουζάκια Πρωταθλητές! Ήδη έβγαζαν τη σαμπάνια!».



Γελάει και κλαίει με δάκρυα χαράς.

Του λέω «Τώρα μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένος».

Αυτή είναι η εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Τα τρόπαια πάνε στην τροπαιοθήκη, αλλά οι αναμνήσεις πάνε στις καρδιές μας.

Τέσσερα τρόπαια Champions League σε πέντε χρόνια, και κάθε φορά ήταν βάναυσο. Δεν βλέπεις την πίεση, μόνο τα αποτελέσματα.

Στη Ρεάλ Μαδρίτης δεν υπάρχει «α, καλά, αύριο».

Όχι αδερφέ. Σήμερα.

Η περασμένη σεζόν ήταν μια αποτυχία. Το ξέρουμε αυτό. Δεν κερδίσαμε τίποτα. Μηδέν. Ήταν μια τρομερή εμπειρία. Αλλά το κεφάλι μου είναι ψηλά, γιατί μας έδωσε ξανά πείνα. Νιώθω ένα πάθος όπως όταν ήμουν μικρό παιδί.

Ξέρετε, όταν μπήκα στο αεροπλάνο για την Ισπανία όταν ήμουν 18, δεν ήξερα ότι επρόκειτο να υπογράψω ένα συμβόλαιο πραγματικά , ακριβώς τότε. Νόμιζα ότι η Ρεάλ Μαδρίτης με έφερνε για να με κοιτάξει, ίσως να κάνει μια φυσική κατάσταση. Ήρθα με τη μέλλουσα γυναίκα μου, τον παππού μου και τον καλύτερό μου φίλο. Εμείς οι τέσσερις και ένα GPS. Αυτό ήταν το μόνο που είχαμε. Ο μόνος άλλος άνθρωπος στη Βραζιλία που ήξερε πού πήγαινα ήταν ο πατέρας μου.

Δεν θέλαμε να καλύψουμε τις ελπίδες όλων.

Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι ένα παραμύθι, θυμάσαι;

Δεν μπαίνετε σε αεροπλάνο και πείτε στην οικογένειά σας: «Α, ναι, θα παίξω για τη Ρεάλ Μαδρίτης, θα σας δω αργότερα!»

Θα κοροϊδέψω! Ονειρεύεσαι αδερφέ!

Θυμάμαι ότι καθόμουν στα γραφεία στις εγκαταστάσεις της Ρεάλ Μαδρίτης μετά τη φυσική μου κατάσταση, και ένας από τους προπονητές είπε: «Λοιπόν, Μαρσέλο, θα πρέπει να πας να αγοράσεις ένα κοστούμι και γραβάτα για αύριο».

Και του είπα - αλήθεια , σου ορκίζομαι ότι είναι αλήθεια - είπα, «Εε, αδερφέ, κοστούμι και γραβάτα; Για ποιο λόγο?"

Και ο τύπος είπε, «Τι εννοείς γιατί; Για την παρουσίαση. Στο Μπερναμπούε, γιε».

Χααααααααααααααααααααααα.

Όταν μου έβαλαν το συμβόλαιο, υπέγραψα το όνομά μου τόσο γρήγορα.

Μπαμ. Marcelo Vieira da Silva Junior.

Θα το είχα υπογράψει στο αίμα μου, αδερφέ.

Θυμάμαι ότι ήταν πενταετές συμβόλαιο και έβαλα στόχο να είμαι εδώ για 10.

Λοιπόν, έχουν περάσει 13 χρόνια τώρα, και ο μικρός Μαρσελίνιο από το Ρίο είναι ακόμα εδώ.

Λυπάμαι όσους με αμφισβητούν, αλλά δεν πάω πουθενά. Για μένα το να είμαι ο μακροβιότερος ξένος παίκτης που φορά τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης είναι κάτι παραπάνω από τιμή. Είναι ένα παραμύθι. Είναι ανοησία. Είναι τρελό.

Ελπίζω τώρα, αφού το διαβάσατε, να καταλάβετε τι σημαίνει για μένα.

Πρέπει να καταλάβεις από πού κατάγομαι, αδερφέ.

Η τελευταία ταινία παίζει στο μυαλό μου: Είμαι οκτώ χρονών. Μας έχουν τελειώσει τα λεφτά. Η οικογένειά μου δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά τη βενζίνη για να με οδηγεί στο ποδόσφαιρο κάθε μέρα. Ο παππούς μου λοιπόν κάνει τη θυσία που αλλάζει τη ζωή μου. Πουλάει το παλιό του Volkswagen Variant και χρησιμοποιεί τα χρήματα για ναύλο λεωφορείου. Κάθε μέρα, με πηγαίνει στην προπόνηση με το δημόσιο λεωφορείο.

Κάθε μέρα, στο γεμάτο κόσμο 410, στη ζέστη, δίπλα-δίπλα, σε όλο το Ρίο.

Κάθε μέρα, όπως κι αν παίζω, μου λέει, «Είσαι ο καλύτερος. Είσαι ο Μαρσελίνιο! Μια μέρα, θα παίξεις για τη Βραζιλία. Μια μέρα, θα σε δω στο Μαρακανά».

Αυτή η εικόνα πριν από 25 χρόνια παίζει στο μυαλό μου σε ανάλυση 4K. Ακόμα μυρίζω το εσωτερικό του λεωφορείου.

Ο παππούς μου έδωσε όλη του τη ζωή για το όνειρό μου. Οι φίλοι του τον κορόιδευαν ότι ήταν σπασμένος, και έλεγε μια από τις παγκοσμίου φήμης ατάκες του. Έβγαινε τις τσέπες του παντελονιού του και έλεγε: «Κότα, κοίτα με. Δεν έχω ούτε μια δεκάρα, αλλά είμαι ευτυχισμένος».

Πίστευε σε μένα. Ήμασταν συνεργάτες.

Αυτός είναι ο λόγος που ξέσπασα σε κλάματα κατά τη διάρκεια του αγώνα της Λίβερπουλ, όταν η μπάλα έφυγε εκτός παιχνιδιού.



Όλα πλημμύρισαν πίσω σε μένα.

Η ταινία έπαιξε στο μυαλό μου.

Ακούστε, δεν ξέρω πόσες ακόμη σεζόν έχω μείνει στη Μαδρίτη. Μπορώ όμως να σας υποσχεθώ ότι θα αφήσω τα πάντα στο γήπεδο αυτή τη σεζόν.

Όπως είπε ο παππούς μου: Τα μαλλιά μου, τα γένια μου, τα μουστάκια μου.

Υπάρχουν τόσες πολλές ιστορίες στα παρασκήνια που ο κόσμος δεν γνωρίζει. Θέλω να μοιραστώ αυτές τις ιστορίες για να καταλάβετε με τι παλεύουμε, με τι γελάμε και πόσο μακριά έχουμε φτάσει. Έχω πολλές ακόμη ιστορίες να πω. Για αυτό, θα πρέπει να περιμένετε λίγο. Σύντομα αδερφέ. Έρχομαι σύντομα.

Αλλά προς το παρόν, έχω ένα τελευταίο μήνυμα για όσους μας έχουν αμφισβητήσει.

Η Ρεάλ Μαδρίτης θα επιστρέψει.

Μπορείτε να το βάλετε σε μια αφίσα.

Κολλήστε το στον τοίχο σας.

Προσευχηθείτε σε αυτό κάθε βράδυ.

Θα επιστρέψουμε.