Μας ρίχνουνε στάχτη στα μάτια (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Ο φίλος μου, ο Στέλιος, ζει με τη γυναίκα και τα παιδιά του, εδώ και χρόνια, σε ένα σχετικά μικρό χωριό ογδόντα χιλιόμετρα από τη Φρανκφούρτη. Κάθε δύο χρόνια κλείνει για τέσσερις εβδομάδες την μπιραρία-εστιατόριο και έρχεται να μας δει και να τον δούμε στη Σελιάνα.

Λίγο πριν από τον Δεκαπενταύγουστο, έχοντας μόλις τελειώσει ένα παιχνίδι δηλωτής στο καφενείο, ο Στέλιος μάς μιλούσε για τη ζωή στο γερμανικό χωριό.

«Κάθε τρεις μέρες το καλοκαίρι έχουμε ασκήσεις ετοιμότητας για πυρκαγιά, χτυπούν οι σειρήνες και αδειάζει το μαγαζί. Φεύγουν, παίρνουν θέσεις στο δάσος και στο χωριό. Εξαφανίζονται για δύο, τρεις ώρες και μετά γεμίζουν πάλι το μαγαζί και πίνουν τις μπίρες τους. Οι μαθητές στο σχολείο παρακολουθούν ειδικά μαθήματα πυρόσβεσης. Επειτα από έναν κύκλο μαθημάτων τούς δίνονται διπλώματα. Από εκείνη τη στιγμή ξέρουν ποια θέση θα πάρουν και τι θα κάνουν σε περίπτωση φωτιάς».

Ολα αυτά στη Γερμανία, που βρέχει κάθε δύο, τρεις μέρες και χιονίζει ολόκληρο τον χειμώνα. Ο Στέλιος, χωρίς να είναι στις προθέσεις του, μας δίνει να καταλάβουμε πόσα μπορούσαν να έχουν γίνει και δεν έγιναν. Τόσο απλά. Σε όσους έχουν καλόπιστα την άποψη ότι τέτοιες ώρες περιττεύει ο καταλογισμός ευθυνών, τους απαντάμε καλόπιστα ότι περιττεύει και η προσπάθεια να πειστούμε ότι επρόκειτο για ένα πανελλαδικό σχέδιο εμπρηστών κι έτσι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα παραπάνω από όσα έγιναν. Ούτε η μια άποψη ισχύει απόλυτα ούτε η άλλη. Γιατί από μια συντεταγμένη και σύγχρονη πολιτεία έχεις την απαίτηση όχι να εξαρθρώσει το... πανελλαδικό δίκτυο εμπρηστών, αλλά να περιορίσει τις καταστροφές και να διασώσει τις ανθρώπινες ζωές.

Πρέπει να δεχτούμε ότι ορισμένα πράγματα δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Ενα δεκαπεντάχρονο γερμανόπουλο ξέρει να συμπεριφερθεί σε περίπτωση φωτιάς όπως πάνω κάτω ένας εκπαιδευόμενος Ελληνας πυροσβέστης...
Δυστυχώς δεν ρώτησα τον Στέλιο -μάλλον δεν θα ήξερε- πόσο επί τοις εκατό του προϋπολογισμού διαθέτει η Γερμανία για εκπαίδευση και εξοπλισμό που αφορά την αντιμετώπιση πυρκαγιών. Ολα αυτά με την επισήμανση ότι πολλές φορές τα φυσικά φαινόμενα (σεισμοί, πλημμύρες, πυρκαγιές) υπερβαίνουν και τον καλύτερο κρατικό σχεδιασμό. Ομως στην Ελλάδα δεν υπάρχει υποτυπώδης. Κι αν υπήρχε, αποδείχτηκε ότι δεν λειτούργησε. Καταλαβαίνω μέχρις ένα σημείο τις κυβερνητικές αποφάσεις για εθνικό πένθος. Την οργή του πρωθυπουργού και τις παραινέσεις του για συστράτευση. Οταν όμως όλα αυτά πάνε να δημιουργήσουν κλίμα περί αναπόφευκτης καταστροφής και ότι όλοι έκαναν το καθήκον τους, συγγνώμη, αλλά δεν είμαι πρόθυμος να συναινέσω. Οι ηρωϊκές προσπάθειες των πυροσβεστών και η αυτοθυσία τους δεν καλύπτουν την κρατική ανεπάρκεια.

Οσο μυρίζουν τα καμένα άλλο τόσο μυρίζει προεκλογική σκοπιμότητα και πολιτική φτήνια η απόφαση του πρωθυπουργού να χορηγήσει έκτακτο επίδομα στους πυροσβέστες. Αντί γι' αυτό θα ήταν προτιμότερο τα χρήματα να είχαν διατεθεί για λίγα πυροσβεστικά οχήματα παραπάνω. Ας εκτιμήσουμε το ανθρώπινο ενδιαφέρον του πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών που επισκέφθηκαν τα καμένα.

Ας συμμεριστούμε την αγνότητα των συναισθημάτων οργής και οδύνης που τους κυρίευσαν. Ωστόσο, δεν αρκούν. Χρειάζονται μέτρα όχι μόνο για να ανακουφιστούν οι πληγέντες αλλά -κυρίως- για να μην επαναληφθούν οι καταστροφές. Χρειάζεται αλλαγή προτεραιοτήτων. Από το διάγγελμα του πρωθυπουργού δεν προκύπτει. Από τις δηλώσεις του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, επίσης. Η «SportDay» εκφράστηκε χτες από την πρώτη σελίδα της. Επιμένει. Παρακολουθώντας τον διάλογο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, θα έχουμε όλοι τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε αν θα αλλάξουν οι προτεραιότητες, αν θα μετακινηθούν τα κονδύλια, για να αμυνθούμε ως χώρα απέναντι σε πραγματικούς εχθρούς.

Με την ευκαιρία, ας υιοθετήσουμε πλήρως την παρακάτω κουβέντα του Λάκη Λαζόπουλου. «Δεν είμαστε όλοι οι ειδικοί και οι έξυπνοι στα κανάλια και όλοι οι άσχετοι στις πυρκαγιές»...