Τι ακριβώς είναι ο νέος Ολυμπιακός; (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Aν ήταν καμπανάκι, θα ήταν καλά. Ηταν καμπάνα, από αυτές της Μητροπόλεως Αθηνών. Και κουφός να είναι ο Τάκης Λεμονής, λογικά τώρα θα έχει ακούσει. Θα έχει ακούσει ότι αυτός ο Ολυμπιακός, έτσι όπως τον παρουσίασε δύο φορές στο Καραϊσκάκη, δεν εμπνέει, δεν προσελκύει, δεν πείθει καν. Αναιμικός και ξέπνοος μετά την πρώτη μισή ώρα, περιφέρεται στο γήπεδο χωρίς εμπνεύσεις και σχέδιο, περιμένοντας από τον Τζόρτζεβιτς να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Τον «Τζόλε» που ο Λεμονής τον σκέφτεται ακόμα και για τον πάγκο, αν και εφόσον του πάρει ο Ιβιτς έναν καλό αριστερό χαφ. Με αυτό το πλευρό να κοιμάται. Ετσι όπως είναι η ομάδα, ακόμα και οι περιστροφές του γερο-«Τζόλε» γύρω από τον άξονά του είναι απαραίτητες για να κρατάει την μπάλα και να προλάβουν οι υπόλοιποι να τοποθετηθούν μέσα στο γήπεδο μήπως και ξεγελαστεί κανείς νομίζοντας ότι ο Ολυμπιακός είναι ομάδα. Προς το παρόν είναι άθροισμα ικανών ποδοσφαιριστών που παίζουν σε λάθος θέσεις ή ικανών ποδοσφαιριστών που παίζουν στις ίδιες θέσεις.

Προφανώς, όταν συμπληρωθεί το παζλ των «ερυθρολεύκων» και μπουν στο γήπεδο ο Γκαλέτι με τις μια-δυο μεταγραφές, κάπως θα νοστιμίσει το πράγμα. Θα απέχει όμως από τη μετεξέλιξη που απαιτείται ώστε οι καλοί παίκτες να γίνουν και καλή ομάδα. Αυτό μπορεί να γίνει με τη διδασκαλία της τακτικής. Με την αυτενέργεια και την... ιδιωτική πρωτοβουλία ενός εκάστου των ποδοσφαιριστών δεν γίνεται.

Τι ακριβώς διδάσκει ο Λεμονής; Τι έχουν να μας πουν οι γυμναστές του Ολυμπιακού για το φαινόμενο της καθίζησης μετά την πρώτη μισή ώρα; Ας αφήσουμε τα ερωτήματα και ας περάσουμε σε κάποιες διαπιστώσεις.

Ο Κριστιάν Λεντέσμα είναι ένας πολύ καλός δημιουργικός κόφτης. Του αρέσει περισσότερο να κλέβει την μπάλα από τον αντίπαλο από το να μαρκάρει στον χώρο. Πιθανότατα αφήνει αυτή τη δουλειά στον Στολτίδη ή τον Τοροσίδη.
Η ποδοσφαιρική αστυνομία ας συλλάβει τον Λεμονή με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας σε εξευτελισμό ποδοσφαιριστή. Ο Χρήστος Πατσατζόγλου δεν είναι δεξί χαφ. Δεν γίνεται δεξί χαφ.

Ο Νικοπολίδης εξακολουθεί να παρουσιάζει την αστάθεια του τελευταίου εξαμήνου. Η ενθαρρυντική εμφάνιση του Νούνιες απέχει πολύ από το να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη περιφερειακού κυνηγού.
Ο Κοβάσεβιτς και ο Ραούλ Μπράβο πρέπει να ιδρώσουν πολύ στις προπονήσεις για να φτάσουν σε επίπεδο που να θυμίζει την παλαιότερη εικόνα τους.

Με όλα τούτα, εκείνο που παραμένει ζητούμενο δεν είναι η βελτίωση της αγωνιστικής εικόνας, όπως πιθανόν να νομίζουν ο προπονητής και ο τεχνικός διευθυντής. Το ζητούμενο είναι η διαμόρφωση αγωνιστικής εικόνας.

Επιστροφή στη δοκιμασμένη ευρωπαϊκή συνταγή

Nα μία από τις περιπτώσεις που ισχύει η τυπική κουβέντα «δεν μετράει το αποτέλεσμα». Μετράει η εμφάνιση. Επί 60 λεπτά, μέχρι την αποβολή του Σαλπιγγίδη, ο Παναθηναϊκός γύρισε τους οπαδούς περίπου πέντε χρόνια πίσω. Τότε που στα ευρωπαϊκά παιχνίδια χωρίς να εντυπωσιάζει κοίταζε τους αντιπάλους στα μάτια, περιόριζε την πρωτοβουλία των κινήσεών τους, είχε κατοχή της μπάλας και περνούσε τα ευρωπαϊκά ποτάμια χωρίς να βραχεί. Κόντρα στη Λάτσιο μπόρεσε σε γενικές γραμμές να κάνει το ίδιο. Ετσι που να αναρωτιέσαι αν επρόκειτο για την ίδια ομάδα που έχασε τα αβγά και τα καλάθια στο Ιπσουιτς. Αλλαξε κάτι μέσα σε τρεις ημέρες; Ουσιαστικά όχι. Ο,τι προσπάθησε να κάνει ο Παναθηναϊκός κόντρα στην Ιπσουιτς προσπάθησε να το κάνει και χθες. Μόνο που χθες το έκανε πετυχημένα. Η αμυντική του συμπεριφορά ήταν σε απόλυτη συνάρτηση με την παρουσία της επίθεσής του. Ο Παναθηναϊκός πρέσαρε, έβγαινε πρώτος στην μπάλα και ο Ν'Ντογέ με τον Καραγκούνη φρόντιζαν να την κρύβουν με το σώμα τους ούτως ώστε να ξεκουράζουν τους συμπαίκτες τους και να ανασυντάσσουν την άμυνά τους.

Η τοποθέτηση των Λεοντίου και Τζιόλη στις πτέρυγες του ρόμβου μπορεί να στέρησε σε ταχύτητα και ανάπτυξη από τα πλάγια, έδωσε όμως τη δυνατότητα να κοπούν πολλές από τις επιθέσεις της Λάτσιο στο κέντρο και να αλλάξει πόδια η μπάλα χωρίς να χαθεί η κατοχή της. Ετσι παίζοντας ο Παναθηναϊκός μπόρεσε να σταθεί χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, και μάλιστα όταν έμεινε με δέκα παίκτες δίχως να χάσει τον ρυθμό του και να πανικοβληθεί εξαιτίας της πίεσης που φυσιολογικά ασκούσαν οι Ιταλοί. Γκούμας και Βύντρα κατάφεραν να διακριθούν ατομικά, έδειξαν όμως ότι θα χρειαστεί να φάνε πολλά ψωμιά για να συνεννοηθούν καλά μεταξύ τους στο κέντρο της άμυνας. Ο Ενακαρίρε μπήκε τη στιγμή της μεγάλης πίεσης και σε γενικές γραμμές αντεπεξήλθε χωρίς να δώσει το δικαίωμα για ολοκληρωμένες κρίσεις.

Οπωσδήποτε απογοήτευσε όσους ήταν έτοιμοι για σκωπτικά σχόλια και απαξιωτικές κρίσεις. Αυτός που κέρδισε έδαφος είναι ο Ν'Ντογέ. Φάνηκε καθαρά πόσο κρίμα είναι να περιπλανιέται στο κέντρο του γηπέδου αντί να πάει στην κορυφή της επίθεσης. Εκεί μπορεί να κάνει ό,τι παλιότερα ο Λυμπερόπουλος, σπάζοντας την μπάλα αριστερά και δεξιά κρατώντας την όταν χρειάζεται να παίξει με πλάτη και κάτι ακόμα που ίσως το κάνει καλύτερα και από τον «Λύμπε»: να τη στέλνει στα δίχτυα με απευθείας χτύπημα. Ακόμα και αν συνεχιστεί η ακατανόητη επιμονή σε ακραίους αμυντικούς που δεν μπορούν να βγουν μπροστά, το «τριφύλλι» με Νίνη και Ιβανσιτς στις πτέρυγες μπορεί να κερδίσει το στοίχημα, που είναι να μη χάσει την αμυντική συνοχή και να γίνει πιο αποτελεσματικό στην επίθεση. Ο Πεσέιρο ας έχει υπόψη του ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού πανηγύρισαν αρκετές φορές αυτή τη δεκαετία γιατί η ομάδα τους πήρε κάποια μεμονωμένα αποτελέσματα. Γιατί έπαιξε ωραία μπάλα πανηγύρισαν ελάχιστα.