Πω, πω, πω, κάτι αντανακλαστικά... (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Η ακαριαία αντίδραση της ΚΕΔ να στείλει σπίτι του τον Θανάση Μπριάκο δεν αποκαθιστά το περί δικαίου αίσθημα. Εκθέτει την Επιτροπή Διαιτησίας. Πρώτα από όλα διότι ήταν πρακτικά αδύνατο να συνεδριάσει βραδιάτικα. Αφήνει έτσι μεγάλα περιθώρια να υποθέσουμε ότι η όλη συνεδρίαση εξαντλήθηκε σε τηλεφωνική επικοινωνία ανάμεσα στον κ. Ψυχομάνη και τον κ. Γκαγκάτση. Φαίνεται περισσότερο ως κίνηση εντυπωσιασμού και λιγότερο ως κίνηση ουσίας. Στάχτη στα μάτια του αγανακτισμένου Παναθηναϊκού, οι σχέσεις του οποίου με την ΕΠΟ δεν είναι πια όπως ήταν το φθινόπωρο και στις αρχές του χειμώνα. Η τιμωρία του Μπριάκου είναι σωστή. Θα μπορούσε να του επιβληθεί με κανονικές διαδικασίες μέσα στην εβδομάδα. Εδειξε μια ΚΕΔ και μια ΕΠΟ που χάνουν την ψυχραιμία τους. Που ήξεραν την οργισμένη αντίδραση του Παναθηναϊκού κι έσπευσαν να την προλάβουν. Φάνηκε καθαρά ότι κινήσεις σαν την πρόσφατη της ΠΑΕ ΑΕΚ, που έβγαλε ανακοίνωση για τον ορισμό του Ζωγράφου, μπορεί να πιάσουν τόπο.

Η ανοχή που αρχικά έδειξε στην ΚΕΔ και την ΕΠΟ η ΠΑΕ Παναθηναϊκός δεν υπάρχει πια. Μένει όμως -άσχετα από προθέσεις- η εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι οι μεγάλες ΠΑΕ κινούνται με τη λογική «τα καλά και συμφέροντα». Οταν ο διαιτητής Ζανετίδης αγνοούσε το πεντακάθαρο πέναλτι του Εμπέντε πάνω στον Ουέλινγκτον της Καλαμαριάς, η φασαρία ήταν ελάχιστη. Τότε δεν υπήρξαν φωνές για «απέλαση» του διαιτητή. Τώρα που γύρισε το χαρτί, χάλασε ο κόσμος. Γι' αυτό η επιλεκτική ευαισθησία της ΚΕΔ και της ΕΠΟ δεν μπορούν να θεωρηθούν τίποτα παραπάνω από μια φιλοφρόνηση. Να σε κάψω Γιάννη (Βαρδινογιάννη), να σ' αλείψω μέλι. Οσοι πίσω από το ανύπαρκτο πέναλτι είδαν... φιλοφρόνηση προς την ΑΕΚ, μάλλον λάθος κατάλαβαν. Ούτε «μαχαιριά» στον Παναθηναϊκό ούτε «πλάτη» στην ΑΕΚ. Από το σφύριγμα αυτό καθαυτό ευνοήθηκε η Καλαμαριά στη μάχη που δίνει να αφήσει από κάτω της το Αιγάλεω και να παραμείνει στην κατηγορία. Ο Παναθηναϊκός υπήρξε παράπλευρη απώλεια. Αν αυτό το είχε υπόψη του ο Ψυχομάνης, πιθανότατα θα ήταν πιο ψύχραιμος προχτές το βράδυ. Ετσι όπως τα έκανε τώρα είναι υποχρεωμένος κάθε βράδυ μόλις τελειώνει την ανάλυση των φάσεων ο Παναγιώτης Βαρούχας να επιλαμβάνεται των υποθέσεων. Οσο για την έκρηξη του Παναθηναϊκού, ο θείος μου ο Δημητράκης συνηθίζει να σχολιάζει σκωπτικά σε τέτοιες περιπτώσεις «ήθελε από το άλλο Σάββατο»...

ΥΓ.: Εμπιστευόμενος τον αυτοματισμό της εφημερίδας υποθέτω ότι ο Αντώνης, ο Βάιος και ο Διονύσης δεν θα αφήσουν ασχολίαστη την... έρευνα του εισαγγελέα για την άδεια παραμονής του Μπούσι στη χώρα μας.

Δεν ήταν δα και τελικός...

Eίχε δίκιο ο παντογνώστης συντονιστής της ΕΡΑ Σπορ που έκοψε «μαχαίρι» τον Σωτήρη Γεωργίου μόλις ο συνάδελφος άρχισε να εξιστορεί με ενθουσιασμό όσα συνέβησαν στον αγώνα Πανιωνίου - Παναθηναϊκού: «Ε, δεν ήταν δα και τελικός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος».

Πάμε, λοιπόν, στο Στοίχημα γιατί έβαλε γκολ η Ουντερχάχινγκ. Πάμε στη Σούπερ Λίγκα της σούπερ νύστας. Πάμε να ακούσουμε για τους Μπριάκους. Πάμε ν' ακούσουμε για την κλοτσοπατινάδα του Αγρινίου. Πάμε να διαβάσουμε τις ανακοινώσεις διαμαρτυρίας για τα χειρουργεία και τις μαϊμουδιές. Πάμε να μάθουμε αν ομολόγησαν οι φονιάδες της λεωφόρου Λαυρίου. Πάμε να χωθούμε ως τον λαιμό στην παρακμή μας, μη τυχόν και βρεθεί τίποτε να μας ταράξει τους κύκλους της αποχαύνωσης και της εσωστρέφειας. Οταν, μια στο τόσο, εμφανιστεί κάτι όμορφο να μας ενθουσιάσει, ας το απαξιώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Δεν ήταν δα τελικός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, όχι. Ηταν όμως ο ωραιότερος αγώνας, οποιουδήποτε αθλήματος πού είδαμε μέσα στη χρονιά. «Μαζί με το ΠΑΟΚ - Αρης της Πυλαίας», θα πείτε. Ναι, αλλά δίχως τη μισαλλοδοξία και το υβρεολόγιο. Οπότε, προτιμότερος. Καλύτερος.

Οσοι αφελώς ονειρεύονται καλύτερο αθλητισμό στην Ελλάδα, κάτι τέτοιες βραδιές οραματίζονται. Να φεύγεις από το γήπεδο και να αισθάνεσαι γεμάτος, σαν να έχεις ζήσει μια υπέροχη θεατρική παράσταση, με πρωταγωνιστές που δίνουν όλο τους το είναι. Μόλις ανοίγεις το ραδιόφωνο, βέβαια, σου έρχεται η σφαλιάρα σύννεφο: «Εχουμε επεισόδια στον αγώνα Παναιτωλικού - Ηλυσιακού». «Η αστυνομία επενέβη για να ματαιώσει τη μετακίνηση οργανωμένων οπαδών του Ηρακλή». «Γκολ η Ναϊμέγκεν στο 425 του κουπονιού».

Και το ρεσιτάλ πού μόλις παρακολούθησες; Ε, δεν ήταν τελικός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. (Μήπως ο τελικός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος μπάσκετ παίχτηκε στα ερτζιανά χωρίς διακοπές για τα αποτελέσματα του Στοιχήματος; Οχι βέβαια. Κι ας συμμετείχε η ρημάδα η Ελλάδα. Θα μου πείτε, ηττήθηκε. Σωστό κι αυτό. Οταν φιλοτιμηθούν να παίξουν μπάσκετ τα παλιόπαιδα και να σηκώσουν την κούπα, τότε ναι, θα αλλάξουμε τακτική. Ως τότε, προέχει να ικανοποιήσουμε τους τζογαδόρους).

Συγχωρήστε μου το παραλήρημα, αλλά βρίσκω την κατάντια των αθλητικών ΜΜΕ, ιδίως των κρατικών, εξόχως απογοητευτική. Είμαστε βυθισμένοι στα ανούσια και τα ευτελή, οπότε προσπερνάμε με άνεση τα ελάχιστα σημαντικά και τα σκόρπια όμορφα που -τυχαία έστω- μας προκύπτουν κάθε τρίτο τέρμινο. Συχνά, δεν τα προσέχουμε καν. Ο εθισμός στην αδιαφορία και η προσήλωση στην ανοησία διαστρεβλώνουν το κριτήριο και αλλοιώνουν το βλέμμα μας.
Οπότε, τα αφήνουμε να περάσουν αυτά που μας χαλάνε τη συνταγή και πάμε παρακάτω, σε έδαφος που γνωρίζουμε καλύτερα. Κι ας είναι κινούμενη άμμος ο «αγωνιστικός χώρος» στα λιμνάζοντα ύδατα, αισθανόμαστε ότι πατάμε χώμα ασφαλές. Οσο ο πήχης μένει χαμηλά, έχουν ελπίδες να τον πηδήξουν και να επιβιώσουν ακόμα και οι χωλοί.