Ντέρμπι; Last year... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το ματς δεν χωράει κριτική. Ακόμα και ισοβίτες σε φυλακές υψίστης ασφαλείας θα έβρισκαν κάτι πιο ενδιαφέρον για να σκοτώσουν τον πολύτιμο χρόνο τους από το να κάθονται και να συζητάνε γι' αυτό το παιχνίδι. Οι φίλαθλοι δεν είχαν προλάβει να κάτσουν στο καρεκλάκι τους και πριν ακόμα επιλέξουν τη στάση που τους βόλευε η ΑΕΚ βρισκόταν πίσω στο σκορ. Μέχρι να ανακαλύψουν τι έφταιξε, το σκορ ήταν 2-0. Μόλις σε 9 λεπτά. Οσο χρόνο χρειάζονται τα μακαρόνια για να βράσουν. Ο Παναθηναϊκός μετά το γκολ κατάλαβε ότι η ΑΕΚ τελούσε εν συγχύσει και το εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Μουνιόθ διάβασε σωστά τις αντιδράσεις (;) –καλύτερα την παγωμάρα– των παικτών της ΑΕΚ και ζήτησε από την ομάδα του να μην υποχωρήσει ούτε εκατοστό. Φουλ επίθεση, χωρίς διάθεση για οίκτο.

Ο φωτεινός πίνακας του ΟΑΚΑ στο 24ο λεπτό της αναμέτρησης έχει γεμίσει από παίκτες των «πρασίνων». Γκούμας, Νίνης, Σαλπιγγίδης. Ο Μουνιόθ δικαιώνεται. Η ομάδα του Φερέρ έδειξε ότι μόνο έτοιμη δεν ήταν για ένα τόσο κρίσιμο ματς. Στην πρώτη στημένη μπάλα χάνει τα μαρκαρίσματα, κάτι που σημαίνει έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και σοβαρότητας. Ο Λυμπερόπουλος ψάχνει μάταια να βρει τον δράστη –Γκούμας–, ο οποίος δεν χαρίζεται και κάνει τη ζημιά. Στη δεύτερη ουσιαστικά στημένη φάση, δεύτερο τραγικό λάθος του Λυμπερόπουλου, ο οποίος προσπαθεί να απομακρύνει τον κίνδυνο, αλλά τελικά τον προκαλεί, στέλνοντας την μπάλα εκεί ακριβώς που την ήθελε ο Νίνης. Ο τρόπος που βάζει το κορμί και το πόδι του ο πιτσιρικάς δείχνει ότι, εκτός από ταλέντο, έχει πολύ καλή τεχνική κατάρτιση.

Ο Παναθηναϊκός χτύπησε με επιτυχία στα ευαίσθητα σημεία της ΑΕΚ. Πρώτα στον αιφνιδιασμό και μετά στο κέντρο, στη σπονδυλική στήλη, στην οποία η «Ενωση» μοιάζει να υποφέρει. Δικαιολογημένα, μια και της λείπουν αρκετοί σπόνδυλοι. Εξω ο Λάκης, έξω ο Λαγός, έξω ο Εμερσον, παίκτες έμπειροι, που χωρίς αυτούς είναι λογικό να «καμπουριάζει» η ομάδα. Ο ανέτοιμος Ζήκος δεν σώζει την κατάσταση. Το κέντρο, συνεπώς, δεν λειτουργεί όπως πρέπει, με αποτέλεσμα όλο το βάρος να πέφτει στην άμυνα, που και αυτή έχει σοβαρή συμμετοχή στην κατάρτιση του ιατρικού δελτίου (Δέλλας, Γεωργέας). Ο Μουνιόθ, από την άλλη, δείχνει να έχει καταφέρει αυτό που τον βασάνιζε καιρό. Να μοντάρει το κέντρο του. Εμαθε στους Μπόβιο και Τζιόλη να παίζουν γρήγορα.

Να κόβουν χωρίς γαρνιτούρες και άλλα περιττά. Και, τέλος, να δίνουν την μπάλα με τη μία μπροστά. Μετά ανακάλυψε τον Νίνη και τον έβαλε δεξιά (μόνο γι' αυτή τη σημαντική ανακάλυψη θα περάσει σίγουρα στην ιστορία). Αριστερά έβαλε τον Ιβανσιτς, που παιχνίδι με το παιχνίδι γίνεται πιο ουσιαστικός και πιο γρήγορος. Λίγο πιο μπροστά από τους κεντρικούς, ένας άλλος ταχύς, ο Παπαδόπουλος, και μπροστά το παιδί-σφαίρα, ο Σαλπιγγίδης. Ετσι, πιέζει ψηλά και δημιουργεί φάσεις. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος (πιέζοντας ψηλά) για να ξεκουράζει την αχίλλειο πτέρνα του, που είναι η άμυνά του. Αυτά θέλει ο Ισπανός. Γρήγορο ποδόσφαιρο από γρήγορους παίκτες, με τους μέσους και τους επιθετικούς του να πνίγουν τους αντίπαλους αμυντικούς. Για πρώτη φορά φέτος είδε τη συνταγή του να λειτουργεί υποδειγματικά. Και, μάλιστα, σε ένα κρίσιμο βαθμολογικά ντέρμπι. Δεν είναι και λίγο!