Καιρός να θυμώσουμε (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το να είσαι υποχρεωμένος να σκλαβωθείς το Σαββατοκύριακό σου για να παρακολουθήσεις τα παιχνίδια της Σούπερ Λίγκας. Το μαρτύριο γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στα παιχνίδια του... συναρπαστικού δικού μας πρωταθλήματος και αυτά που διεξάγονται την ίδια ώρα σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Από τη μία σε καλεί το καθήκον και από την άλλη η αισθητική σου βαράει συναγερμό. Με το χέρι στην καρδιά, αν δεν ήσουν οπαδός –και μάλιστα φανατικός, άρρωστος– μιας ομάδας, τι θα αποφάσιζες να δεις ανάμεσα στο Ηρακλής - ΑΕΚ και το Μπαρτσελόνα - Βαλένθια; Η σύγκριση είναι ό,τι χειρότερο για τον μέτριο. Αυτός, εξάλλου, είναι ο λόγος για τον οποίο ο μέτριος φροντίζει να έχει τυφλούς οπαδούς. Οπαδούς με παρωπίδες, που μισούν μέχρι θανάτου τη σύγκριση. Πάει καιρός που το θέαμα και η ποιότητα έφτιαξαν βαλίτσες και μετανάστευσαν μακριά από το ελληνικό πρωτάθλημα. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και αν πραγματικά αγαπάμε αυτό το άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο, τότε οφείλουμε να παραδεχθούμε πως το ντέρμπι Αρσεναλ - Λίβερπουλ το παρακολουθείς με ενδιαφέρον, ενώ το δικό μας εγχώριο ντέρμπι απλώς το χαζεύεις, κάνοντας συγχρόνως ζάπινγκ. Επίσης, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει κάτι που δεν με ψυχαγωγεί. Μόνο η επαγγελματική διαστροφή αποτελεί σοβαρό επιχείρημα ή σοβαρή δικαιολογία.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο προβληματισμός μου παύει να υφίσταται ή με τυφλώνει, ώστε να μη βλέπω ότι καμιά ελληνική ομάδα δεν είναι θυμωμένη με την εικόνα που παρουσιάζει. Χαζεύοντας τον Ολυμπιακό την Κυριακή, εύκολα διαπίστωνες ότι αν αυτή η ομάδα είχε τους ίδιους παίκτες τέσσερα με πέντε χρόνια νεότερους, με την ποιότητα του πρωταθλήματός μας όχι μόνο θα βρισκόταν οκτώ βαθμούς μπροστά, αλλά σαράντα οκτώ και το πρωτάθλημα θα είχε λήξει από τον Σεπτέμβριο. Ομως ο Ολυμπιακός μοιάζει να βολεύεται με αυτή την εικόνα των γερασμένων παλικαριών. Ακόμα ένας τίτλος, γιατί όχι και νταμπλ, ακόμα μία φιέστα και τι καλύτερο από το «καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά τελευταίος στην πόλη». Οπου πόλη βάλε Ευρώπη και καθαρίσαμε…

Ο Παναθηναϊκός, στον αντίποδα, προσπαθεί να συνέλθει με γιατροσόφια τύπου Νίνη, λες και ο ταλαντούχος πιτσιρικάς μπορεί μόνος του να πάρει στις πλάτες του αυτή την ομάδα και να την οδηγήσει σε δόξες και μεγαλεία. Η ΑΕΚ, χλομή, προσπαθεί να ενώσει ένα παζλ που δεν της βγαίνει, μοιάζει να αυτοσχεδιάζει, ποντάρει στον Φερέρ, εκπαιδεύεται από τον Ισπανό και συγχρόνως… παιδεύεται. Ο ΠΑΟΚ, τραγικός, θυμίζει παππούδες που έχουν τόσα να σου πουν για το ένδοξο παρελθόν τους, αλλά κουβέντα για το σήμερα... Ο Ηρακλής εντυπωσιάζει όσο και ένα πυροτέχνημα, ο Αρης φιλοδοξεί να βγει Ευρώπη την ίδια ώρα που κινδυνεύει με την εσχάτη των ποινών, αντιμετωπίζοντας την ομάδα που έχει ήδη υποβιβαστεί. Η Λάρισα, τέλος, είναι πολύ μακριά από τη «βυσσινί θύελλα» που καμαρώναμε κάποτε ως πρώτη επαρχιακή δύναμη. Οποιος, λοιπόν, δεν θυμώνει με όλα αυτά που βλέπει και βαυκαλίζεται ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο, έχει ανάγκη, εκτός από ψυχολόγο, τη συνδρομή ενός καλού οφθαλμίατρου.