Μιλάμε για γάτες... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο καθένας που παρακολουθεί μπάλα σε αυτή τη χώρα όπου όλοι συγκατοικούμε έχει φτιάξει επιχειρήματα πολύ πριν συμβεί το γεγονός για το οποίο θα χρειαστεί να επιχειρηματολογήσει. Το γεγονός αυτό κάθ' αυτό μικρή σημασία έχει. Το οπλοστάσιο των όποιων επιχειρημάτων είναι αυτό που μετράει. Ο καθένας συνεπώς λέει ό,τι τον συμφέρει, γιατί πάνω σε αυτό το συμφέρον έχει χτίσει την επιχειρηματολογία του. Αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό δεν είναι τόσο άσχημο. Χειρότερο όλων είναι ότι, εκτός από το γεγονός πως λέει ό,τι τον συμφέρει, έχει φτάσει στο σημείο να βλέπει και ό,τι τον συμφέρει. Για το πρώτο υπάρχει γιατρειά, για το δεύτερο, δυστυχώς, όχι.

Πώς να συζητήσεις με κάποιον για μπάλα, όταν μετά το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό το μόνο που έχει να σου πει είναι ότι οι «πράσινοι» αδικήθηκαν από τη διαιτησία; Οχι ότι δεν αδικήθηκαν, αλλά δεν μπορεί, διάολε, έπειτα από 90 λεπτά παιχνιδιού να ήταν μόνο αυτό το πρωτεύον. Δεν μπορεί, αν έχεις παρακολουθήσει το ματς του ΠΑΣ Γιάννινα με τον Ολυμπιακό, να στέκεσαι στον πολύ κακό αγωνιστικό χώρο και στο ότι ο Λεμονής κακώς, σύμφωνα με την άποψή σου, επέλεξε να κατεβάσει τα «δεύτερα».

Δεν είναι δυνατόν να μην έχεις προσέξει ότι εκτός από το χέρι του Μίετσελ στη φάση του πρώτου γκολ για τον ΠΑΟΚ, η μπάλα φτάνει στον Τόργκελε και αυτός μπουκάρει για να επιχειρήσει σέντρα. Ποιος, ο Τόργκελε. Ενας παίκτης βαρύς σαν δίφυλλη ντουλάπα από καπλαμά, σαν αυτές που συναντάς στα φοιτητικά δωμάτια. Αυτόν λοιπόν τον παίκτη τον μαρκάρουν οι αντίπαλοι και άλλος προσπαθεί να τον βγάλει από την πορεία του, άλλος προσπαθεί να τον σταματήσει βάζοντας το κορμί του και, τέλος, οι πιο τολμηροί με αριστερό παρελθόν κοιτάζουν να του στήσουν οδοφράγματα.

Κανείς που τον μαρκάρει δεν προσέχει τα πόδια του. Κανείς δεν κοιτάζει χαμηλά να δει πού είναι αυτή η μπάλα, η ευλογημένη, αφού στο ποδόσφαιρο -και μάλιστα στο σύγχρονο- την μπάλα κόβεις και όχι τον παίκτη. Αν δεν είσαι ικανός, λοιπόν, να κλέψεις την μπάλα από έναν παίκτη βαρύ όπως ο Ούγγρος, τότε, συγγνώμη, από ποιον θα την κλέψεις; Από τον Ροναλντίνιο που, αν κοιτάξεις χαμηλά την ώρα που έχει πάρει την μπάλα μπορεί και να κάνεις εμετό;

Η φάση συνεχίζεται και το τόπι φτάνει στον Κωνσταντινίδη. Δεν προσέχει κανείς ότι βρίσκεται μόνος στην περιοχή, ούτε φυσικά ότι ο Βύντρα, που πάει να τον μαρκάρει με καθυστέρηση, το μόνο που σκέφτεται είναι να τραβήξει τα χέρια του πίσω για να μην κάνει πέναλτι. Με τα τόσα που έχει ακούσει αυτό το παιδί, πάλι καλά που λειτουργεί, έστω και ενστικτωδώς. Στον Ολυμπιακό τώρα δεν έπρεπε να αγωνιστούν τα «δεύτερα». Το βρήκαμε τι έφταιγε. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα δεύτερα κι ας τα πετάξουμε στον Καιάδα. Αν δεν έπαιζαν και κάποιοι από τους αναπληρωματικούς του Ολυμπιακού σε αυτό τα ματς, είναι απορίας άξιον να μάθουμε πότε θα τους χρησιμοποιούσε ο Λεμονής. Σε φιλικό για φιλανθρωπικό σκοπό; Αντί λοιπόν κάποιοι, πρώτον, να προβληματιστούν με το ότι οι βασικές ποδοσφαιρικές αρετές απουσιάζουν από τους συγκεκριμένους αθλητές και, δεύτερον, να κάτσουν να σκεφτούν πώς αυτοί οι ποδοσφαιριστές κρίθηκαν κατάλληλοι για μια ομάδα των φιλοδοξιών του Ολυμπιακού, δεν κάνουν τίποτα. Το ποιοι τους κοροϊδεύουν φαίνεται ότι λίγο τους απασχολεί. Οτι οφείλουν κάποιοι να λογοδοτήσουν για το ότι η ομάδα δεν έχει βάθος, πάλι δεν κρίνεται σοβαρό. Να ξεπεράσει και αυτό τον σκόπελο με τα ψέματα ο Ολυμπιακός και μετά... βλέπουμε.

Με τα αληθινά ψέματα των υπευθύνων φτάσαμε να ξεχάσουμε τι θα πει θέαμα. Να βλέπουμε με δυσκολία και από επαγγελματική διαστροφή τους περισσότερους αγώνες Κυπέλλου και πρωταθλήματος. Αλλά αυτό για μερικούς δεν έχει και τόση σημασία. Σκεπάζουν σαν τις γάτες τα περιττώματα των ομάδων τους με δικαιολογίες και τελείωσε η υπόθεση.