Κόουτς, κάνε κάτι κι εσύ... (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Σέρνεται αγωνιστικά. Προκαλεί την αγανάκτηση των οπαδών του. Αδυνατεί να φτιάξει δυο, τρεις συνδυασμούς της προκοπής σε κάθε παιχνίδι. Τα λεγόμενα μεγάλα αστέρια του έχουν μεταβληθεί σε νέες περιπτώσεις Κονσεϊσάο. Εφόσον όλα αυτά ισχύουν -όπως συμβαίνει- θα περίμενε κανείς να έχει αποχαιρετήσει κάθε διοργάνωση. Κι όμως, ο παραπαίων Παναθηναϊκός βρίσκεται στην επόμενη φάση του Κυπέλλου, συνεχίζει στο ΟΥΕΦΑ και είναι έξι βαθμούς πίσω από τον πρώτο στο πρωτάθλημα, δεύτερος μαζί με την ΑΕΚ. Πέρυσι που δεν παρουσίαζε τέτοιο αγωνιστικό χάλι είχε αποχαιρετήσει όλες τις διοργανώσεις...

Κατά συνέπεια εκείνα που πάνω απ' όλα χρειάζεται είναι ψυχραιμία και ήρεμο κλίμα για να εξαντληθούν όσα περιθώρια ανάκαμψης υπάρχουν. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Εκτός αν αποφασίσουν στον Παναθηναϊκό να παραδεχτούν ότι οι ποδοσφαιριστές τους είναι της ίδιας αξίας με αυτούς που έχει η... Καλαμαριά. Επειδή η αλήθεια απέχει πολύ από μια τέτοια διαπίστωση, αντί για την απειλή της... κρεμάλας, οι παίκτες έχουν ανάγκη από στήριξη και συνθήκες ψυχραιμίας. Τέτοιες που δεν δημιουργούνται όταν ζουν με τα φαντάσματα των αεροδρομίων και των ξύλινων τίτλων που τους αποκαλούν δημόσιους υπάλληλους. Αν είναι τέτοιοι, ποιος ο λόγος των πανηγυρισμών τους μόλις ο Εμπέντε έπιασε το τελευταίο πέναλτι. Εκεί φάνηκε καθαρά το άγχος που τους στερεί από καθαρό μυαλό στη διάρκεια του παιχνιδιού. Ο πανηγυρισμός δεν αφορούσε την πρόκριση επί ενός μεγάλου αντιπάλου. Ηταν εκδήλωση ανακούφισης, διότι στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» δεν θα υπήρχαν ανεπιθύμητες συναντήσεις και θα περνούσαν τη νύχτα στο σπίτι τους.

Ολοι το ξέρουν πως οι ομάδες δύσκολα φτιάχνονται τον χειμώνα. Μόνο επιδιορθώσεις γίνονται. Τι να επιδιορθώσεις όμως στον Παναθηναϊκό, όταν το όχημα θέλει γενική επισκευή; Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η πραγματική αγωνιστική αξία των παικτών του δεν είναι αυτή που νόμιζαν στην Παιανία όταν τους αποκτούσαν, πάει πολύ να βγουν άχρηστοι.

Ο Βίκτορ Μουνιόθ έχει να «πιαστεί» από το γεγονός ότι η ομάδα, παρά την κάκιστη εικόνα της, είναι μέσα σε όλες τις διοργανώσεις. Είναι και δική του ευθύνη να θυμίσει στους παίκτες του πώς παίζεται η μπάλα. Η αγανάκτησή του στο ημίχρονο του ματς με την Καλαμαριά για τα όσα έβλεπε είναι δικαιολογημένη. Κι οι οπαδοί την ίδια αγανάκτηση ένιωθαν. Μόνο που αυτοί ήταν στις εξέδρες ή μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, ενώ ο ίδιος στον πάγκο. Δεν μπορεί οι παίκτες να είναι τόσο καιρό ντεφορμέ και ο προπονητής στο απυρόβλητο. Επειδή, παρά το χάλι, όλα παίζονται, ας κάνει κι αυτός κάτι...