«Εξάρες» (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Από το 1-5 κι έπειτα έχασα την μπάλα. Εβλεπα-δεν έβλεπα, παρακολουθούσα-δεν παρακολουθούσα το ματς, το ίδιο ήταν. Στο τελικό 3-6 έμεινα με το στόμα ανοικτό, περιμένοντας κάποιον να περάσει, να με δει, να με λυπηθεί και να μου το κλείσει. Δεν είχα κουράγιο ούτε την κίνηση αυτή να κάνω. Ενιωθα σαν να είχα παίξει ξύλο με τον Τάισον! Ακουσον μεν, Τάισον δε! Και πάρε τις μπουνιές σου, να έχεις να θυμάσαι. Εκανα να σηκωθώ από τον καναπέ, μα στάθηκε αδύνατον. Πονούσε όλο μου το σώμα. Σκεφτόμουν τι ήταν αυτό που έπαθα, προσπαθώντας να βάλω σε μία τάξη τις σκέψεις μου.

Μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μέρες η Λίβερπουλ έφαγε εννέα γκολ από την Αρσεναλ. Μη μου πείτε ότι σκόραρε και τέσσερις φορές, γιατί θα μου θυμίσετε το ανέκδοτο με τον τυπά που τον κουβαλούσαν με το φορείο και το μόνο που κατάφερνε να ψιθυρίσει ήταν ότι είχε ρίξει και αυτός δύο, αλλά καλές. Στα γεμάτα που λέμε!
Στο Λίβερπουλ βαρέθηκαν να μαζεύουν την μπάλα από τα δίχτυα. Το βαρύ αυτό σκορ δύσκολα θα ξεχαστεί. Εκτός όμως από το θλιβερό αποτέλεσμα, υπάρχουν κάποιες άλλες εικόνες που όσα χρόνια και αν περάσουν, δύσκολα θα σβηστούν από τον σκληρό δίσκο του μυαλού μου.

Πρώτα από όλα, ο ρυθμός αυτού του παιχνιδιού. Και οι δύο ομάδες είχαν αποφασίσει σε αυτό το ματς να δοκιμάσουν δεύτερες επιλογές. Παίκτες που δεν έχουν πολλά παιχνίδια στα πόδια τους, νεαροί που δεν θεωρούνται βασικοί. Ο ρυθμός όμως ήταν το ίδιο φρενήρης, σαν να έπαιζαν οι βασικοί, οι ενδεκαδάτοι, τα πρώτα βιολιά. Συγγνώμη, αλλά όποια ελληνική ομάδα, από τις πρωτοκλασάτες μιλάμε, έπαιζε αντίπαλος με μία από τις δύο, είτε τη Λίβερπουλ είτε την Αρσεναλ, αποκλείεται να άντεχε να τις συναγωνιστεί ακολουθώντας το τέμπο στα 90 λεπτά. Σε κάποια στιγμή θα έσκαγε, σαν μεγάλη μαύρη σακούλα σκουπιδιών. Είναι φοβερό το πόσο τρέχουν με ή χωρίς την μπάλα αυτές οι ομάδες. Αν χώριζες την οθόνη της τηλεόρασης στη μέση και έβλεπες παράλληλα παιχνίδι της δικής μας Σούπερ Λίγκας, θα νόμιζες ότι τα δικά μας παιδιά κάνουν... ζέσταμα και ότι το ματς δεν έχει ακόμα αρχίσει.

Το άλλο που με εντυπωσίασε: στο 1-5 ο Μπενίτεθ σηκώθηκε από τον πάγκο ψύχραιμα και έκανε σε ήρεμο τόνο παρατήρηση σε κάποιον παίκτη του να έρθει λίγο πιο πίσω. Με το ίδιο σκορ στην πλάτη και τον προπονητή να τολμά να ξεμυτίζει από τη φωλιά του, τι θα γινόταν στη χώρα μας; Θα τον έπαιρναν τα πρώτα πλαστικομπούκαλα και οι ρέχες και θα γυρνούσε στο πάγκο, κλείνοντας και την πόρτα, αν... είχε.

Σε κάποια στιγμή του παιχνιδιού, πάλι στο 1-5, αν δεν με απατούν η μνήμη μου και η κακή ψυχολογική κατάσταση, ο σκηνοθέτης έκανε κοντινά σε φάτσες οπαδών της Λίβερπουλ. Στα πρόσωπά τους δεν διέκρινες οργή. Θλίψη, ναι. Απορία για το πώς συνέβη το κακό, επίσης. Αλλά οργή επ' ουδενί. Μέσα σε λίγες μέρες είχαν δεχθεί εννέα γκολ από τη μισητή Αρσεναλ, και μάλιστα σε αγώνες χωρίς αύριο, αφού μετρούσε ο αποκλεισμός. Αυτοί, όμως, διατηρώντας την παράδοση, λίγα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του παιχνιδιού τραγουδούσαν τον ύμνο της ομάδας.

Εδώ θα είχε αδειάσει το γήπεδο. Θα μπορούσες μάλιστα πολύ εύκολα να υπολογίσεις πόσοι την έχουν κάνει, από τις πεταμένες εντός αγωνιστικού χώρου πλαστικές καρέκλες. Πάρε και την καρέκλα σου, πάρε και τα μπινελίκια σου που γίναμε ρεζίλι, που μας έχετε κάνει ρόμπες και άλλα τέτοια. Αυτοί, άραγε, δεν έχουν εγωισμό;

Κάποιοι ειδήμονες θα ισχυριστούν ότι είναι οι περισσότεροι μεθυσμένοι και δεν καταλαβαίνουν αν η ομάδα τους κέρδισε ή έχασε. Εγώ θα πω ότι οι εικόνες αυτές μαρτυρούν με τον καλύτερο τρόπο ότι αυτές οι ομάδες δεν είναι τυχαία από τις κορυφαίες στην Ευρώπη. Τόσο η Αρσεναλ που νίκησε όσο και η Λίβερπουλ που ξέρει να χάνει.