Η Παιανία μοιάζει με κέντρο διερχομένων (SportDay/ Γιώργος Χελάκης)

Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε δέκα χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο καταφέρνοντας να εξαντλήσει τα περιθώρια παραμονής του βασικού κορμού της ομάδας. Οι αλλαγές ήταν σχετικά λίγες και ποτέ δεν έγιναν μαζεμένες. Ειδικά τα πρώτα επτά χρόνια, οι αλλαγές ήταν ελάχιστες. Με εξαίρεση τον Γεωργάτο και τον Γιαννακόπουλο, όλοι οι άλλοι αντικαταστάθηκαν επειδή... σταμάτησαν ή επειδή η απόδοσή τους ήταν κατώτερη των προσδοκιών και τους «οδηγούσε» σε συλλόγους μικρότερης δυναμικότητας.
Από την άλλη, ο διεκδικητής Παναθηναϊκός του έδωσε και κατάλαβε. Από την ομάδα της Ριζούπολης (την καλύτερη του Παναθηναϊκού τα τελευταία δέκα χρόνια) έμεινε ουσιαστικά μόνο ο Γκούμας. Την επόμενη χρονιά ο ΠΑΟ παίρνει πρωτάθλημα, διώχνει τους υπόλοιπους της... Ριζούπολης και παίρνει και αφήνει τριάντα παίκτες. Μόνο ο αλήστου μνήμης Κοσκωτάς πέτυχε –ή μάλλον θα πετύχαινε– κάτι ανάλογο.
Σε αυτό το απίθανο πάρε-δώσε μαζί με τα ξερά (π.χ. Βόουτερ, Μάριτς, Ραγκουέλ, Ζουτάουτας) κάηκαν και τα χλωρά (π.χ. Νικοπολίδης, Κυργιάκος, Μπασινάς, Καραγκούνης, Λυμπερόπουλος, Γκέκας). Παίκτες που και τώρα κάνουν εξαιρετική καριέρα, πρωταγωνιστώντας στις ομάδες τους. Αυτά σε ό,τι αφορά ποδοσφαιριστές, διότι η εικόνα και στους προπονητές είναι ανάλογη. Ενα συνεχές ανακάτεμα, που έκανε την Παιανία κέντρο διερχομένων και εμπέδωσε στον καθένα την αίσθηση ότι είναι περαστικός. Μόνιμοι, ο Παναθηναϊκός και ο ιδιοκτήτης του. Ολοι οι άλλοι, περαστικοί και αναλώσιμοι.
Η αίσθηση αυτή έγινε σήμα κατατεθέν με τη δήλωση ότι κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα. Η δήλωση αυτή καθαυτή ισχύει απόλυτα. Οταν όμως αναλαμβάνει να την αναπαράξει ο φιλικός Τύπος, αντί για αυτονόητη δήλωση γίνεται κανόνας ισοπεδωτικός. Οποιος σηκώσει κεφάλι, πάει σπίτι του. Στο ποδόσφαιρο δεν ισχύει ό,τι και στα εργοστάσια με τις γραμμές παραγωγής.
Ο κάθε παίκτης έχει τη δική του προσωπικότητα, την οποία βγάζει μέσα στο γήπεδο. Χρέος της ομάδας είναι να αφαιρεί τα μειονεκτήματα και να ενισχύει τα προτερήματα. Οχι να παίρνει τη χατζάρα και να κόβει ό,τι «περισσεύει». Κάπως έτσι φτάσαμε στο παράδοξο από τη μία να κατηγορούνται οι παίκτες ότι έγιναν «δημόσιοι υπάλληλοι» με παχυλούς μισθούς και από την άλλη να καλούνται οι οπαδοί να μην αποδοκιμάζουν και να μην απειλούν. Η ίδια η διοίκηση και οι δημοσιογραφικές διαρροές αφήνουν τέτοια περιθώρια.
Αναλώσιμοι παίκτες, αναλώσιμοι προπονητές, κανένα σημείο αναφοράς. Ο Παναθηναϊκός από τα μεσομακροπρόθεσμα πλάνα του Άγγελου Φιλλιπίδη στα πενταετή πλάνα του Γιάννη Βαρδινογιάννη.
Ο χειμώνας που διανύουμε θα πέσει κάπως βαρύς στην Παιανία. Για μια φορά ακόμα ο Τζίγκερ θα... ξηλωθεί κανονικά. Αν είναι οι ίδιοι σύμβουλοι που είχε μέχρι τώρα να του κάνουν τη δουλειά, ας πετάξει τα λεφτά του σε βαθύ πηγάδι. Αν όχι, πριν ο Μουνιόθ τα μαζέψει και φύγει τρομοκρατημένος ας συνεννοηθεί μαζί του. Στα περισσότερα ευρωπαϊκά κλαμπ κάπως έτσι γίνεται.