Σε κάθε λάθος πάσα άναβε ένα τσιγάρο... (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Σε κάθε λάθος πάσα στενάζει με αγανάκτηση και απευθύνεται στον Βασίλη. Τέσσερις ώρες μπροστά στην οθόνη, απορεί με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. «Κοίτα χάλια», μουρμουρίζει κάθε τόσο. Τι να γράψεις τώρα και τι να βάλεις στην πρώτη σελίδα; Διευθυντής σύνταξης στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Κρίμα, ο σκιτσογράφος κάνει τα ρεπό του Σαββατοκύριακο, αλλιώς το σκίτσο του θα φιγουράριζε στη σελίδα. Ο Τσόχος αναμαλλιασμένος μπροστά στο πληκτρολόγιο και δύο άδεια πακέτα CAMEL μαλακό...

Τι να γράψεις; Αν υπήρχε αστυνομία ποδοσφαίρου, θα είχε συλλάβει τους «αιωνίους» για κακοποίηση του αθλήματος. Ο Μιχάλης θα έβαζε χόκεϊ επί χόρτου στο πρωτοσέλιδο και ο Μαζιάς θα μπορούσε να συζητά ήσυχος στο τηλέφωνο με συναδέλφους από το Εκουαδόρ, που ενθουσιάστηκαν μαθαίνοντας ότι σκόραρε ο Μπόρχα.

Ιδού το γεγονός της αγωνιστικής: ο Φέλιξ σκόραρε σε άδειο τέρμα κι έδωσε τη νίκη στον Ολυμπιακό. Άδικο για τον ΟΦΗ, που είχε τα ίδια χάλια με τον μεγάλο αντίπαλο και άξιζε τον ένα βαθμό τουλάχιστον. Οι «ερυθρόλευκοι» πήγαν ξεθυμασμένοι στο Ηράκλειο. Τζόρτζεβιτς και Ριβάλντο έδειξαν από νωρίς σημάδια κούρασης και η μηχανή δεν πήρε μπρος. Μόλις κουράστηκε κι ο Στολτίδης, ο Ολυμπιακός έμοιαζε με τον ΟΦΗ, τον Πανιώνιο, τον Παναθηναϊκό. Κουραζόσουν να βλέπεις κάποιους εξαντλημένους να προσπαθούν και να μην μπορούν. Ο Σόλιντ οφείλει να σκεφτεί τι θα γίνει αν κάποια στιγμή καούν τα λάδια σε «Τζόλε» και «Ρίμπο». Όπως και να το κάνουμε, χωρίς αυτούς είναι δύσκολο να περπατήσει ο πρωταθλητής και Kυπελλούχος. Εκτός αν ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο παίξει επιτέλους ο Μάρκο Νε και γίνει κάτι άλλο από αυτό που ξέρουμε ο Μίλος Μάριτς. Ζητάμε πολλά; Ζητάμε τα απαραίτητα για να είσαι μεγάλη ομάδα, εκτός αν το επίθετο αναφέρεται αποκλειστικά στον μέσο όρο ηλικίας.

Στον Παναθηναϊκό έχουν να αναρωτιούνται για πολλά. Πρώτα απ' όλα για το πότε θα αλλάξουν οι παίκτες τους πέντε πάσες χωρίς να «πουλήσουν» την μπάλα σε αντίπαλο. Μην το γελάτε. Δύσκολη δουλειά για Παναθηναϊκούς, που «τρέμουν να ιδρώσουν» μέχρι να φτάσει η μπάλα από την άμυνα στην επίθεση. Μόνος γνωστός τρόμος, να τη «φτερακάει» από την άμυνα στην επίθεση μέχρι να πιάσει αυχενικό Σαλπιγγίδη και Παπαδόπουλο. Η κακοποίηση του αθλήματος συνεχίζεται... Μπίσκαν και Μπόβιο δεν μπορούν να βγάλουν την ομάδα μπροστά. Ο όποιος διάδοχος του Μπάκε οφείλει να δοκιμάσει το 4-4-2 με ένα αμυντικό χαφ και τον Ιβανσιτς ή τον Γκονζάλες μπροστά του. Διάολε, Παναθηναϊκός είσαι. Προτιμάς να ρισκάρεις ένα αποτέλεσμα, παρά να προκαλείς τη λύπη ή τον εκνευρισμό των οπαδών σου. Τον εκνευρισμό κυρίως.

Ετσι όπως παρουσιάστηκαν χθες οι «αιώνιοι», μου θύμισαν κάποια παλιά τρακτέρ μάρκας Χόλτερ, που αγκομαχούσαν μόλις έβρισκαν ανηφόρα. Μόνο ο αγέρωχος γενικός αρχηγός Σάββας Θεοδωρίδης μίλησε για «περιφανή θρίαμβο».
Στράφηκα στον Μιχάλη: «Να ο τίτλος, Μιχαλάκη», του είπα. Αυτός έσβησε το τσιγάρο από το τρίτο πακέτο και στράφηκε αμήχανα προς το πληκτρολόγιο. Ηταν φανερό, μπροστά σε τόση αμηχανία, ότι ο Νίκος Ναούμης θα ακουγόταν και πάλι βαρύς από το τηλέφωνο; «Τι θα γίνει πάλι με εσάς; Θα κλείσετε καμιά φορά;».
Να κλείσουμε, δεν αντιλέγω. Αλλά τι διάολο να γράψουμε; «Φέρε ένα CAMEL, ρε Μιχάλη»;