Φοβηθήκαμε την Βοσνία περισσότερο απ' όσο της άξιζε

Ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου λέει πως όταν χάνεις ευκαιρίες για να κερδίσεις ένα ματς στο τέλος το χάνεις. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου απέναντι σε μια ισοδύναμη ομάδα έκανε τις ευκαιρίες που της αναλογούσαν. Αυτές που παραδοσιακά κάνει σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Δύο τρεις, δηλαδή.

Η πρώτη και άχαστη ήταν πριν συμπληρωθεί το πέμπτο λεπτό με τον Φάνη Γκέκα. Χίλιες φορές αν του ξανασερβίρει την μπάλα ο Σαμαράς τόσες θα κάνει γκολ ο Φάνης. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Όπως συμβαίνει να σουτάρει πάνω από τα δοκάρια ο Τοροσίδης ή να απλώσει τα χέρια του ο Μπέγκοβιτς και να βγάλει το σουτ του Σαλπιγγίδη στην τελευταία ευκαιρία της Εθνικής δεκαπέντε λεπτά πριν την λήξη του παιχνιδιού.

Ο Φερνάντο Σάντος ξέρει κάτι που εμάς δεν θα μας το έλεγε ποτέ πριν αρχίσει το παιχνίδι και μάλλον θα το κρατήσει για τον εαυτό του μέχρι να λήξει το τουρνουά. Αυτό το κάτι τον οδήγησε να μην αφήσει ελεύθερα τα χαλινάρια και να πάει συντηρητικά μέχρι να ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή.

Η εθνική ομάδα νοιάστηκε στο τέλος να αποφύγει τον αιφνιδιασμό και να κλειδώσει την ισοπαλία. Τέτοια πράγματα δεν αρέσουν στην εξέδρα. Γίνονται δύσκολα δεκτά από τον απλό φίλαθλο που σε καμία περίπτωση δεν διαπίστωσε ότι η Βοσνία είναι δα μια εξαιρετική ομάδα. Ισα - ίσα ήταν μια μέτρια ομάδα με μπλοκαρισμένα τα επιθετικά ατού και μια ανούσια φλυαρία στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού.

Οι διεθνείς μας, σε καλή κατάσταση, αυτή την ομάδα μπορούσαν να την κερδίσουν σβηστά. Ότι δεν έγινε αυτό οφείλεται κυρίως στην μέτρια απόδοση πολλών από τους διεθνείς στην αντιπαραγωγική μεσαία γραμμή και στην αδυναμία να εκδηλωθούν επιθέσεις από δεξιά ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Όλα αυτά μπορούν να θεραπευτούν με αλλαγή συστήματος και ένα φρεσκάρισμα που υπάρχει βάθος επιλογών για να το επιχειρήσει ο Φερνάντο Σάντος. Δεν χρειάζεται να πιάσουν όλοι την απόδοση του Σαμαρά, η δουλειά μπορεί να γίνει αν πιάσουν όλοι την απόδοση του Φορτούνη στο πρώτο ημίχρονο...