Αξιοπρεπώς (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Υπάρχουν τρόποι για να χάνεις. Η ΑΕΚ επέλεξε τον πλέον αξιοπρεπή. Σεβάστηκε τον αντίπαλό της χωρίς να πανικοβληθεί.

Προσπάθησε να παίξει κλειστά για να περιορίσει τους κενούς χώρους, αλλά δεν αδιαφόρησε στην προοπτική να βγει μπροστά και να σκοράρει. Μάλιστα ανησύχησε σε δύο-τρεις περιπτώσεις τον Ντίντα κι έχει πάλι να λέει δικαιολογημένα για την γκίνια ή την αδυναμία να αξιοποιεί τις ευκαιρίες.

Εχασε καθαρά και με αξιοπρέπεια. Ετσι όπως έπαιξε, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε σκοράρει, όπως θα μπορούσε να είχε δεχτεί τρία-τέσσερα γκολ επιπλέον. Η ΑΕΚ δεν φοβήθηκε και μπήκε στο «Σαν Σίρο» να παίξει μπάλα. Επαιξε και -επειδή ο αντίπαλος ήταν δύο κλάσεις πάνω- έχασε. Ουδείς ψόγος. Πήγαινε για ένα θαύμα, το οποίο δεν έγινε. Πιθανότατα, αν έπαιζε το θρυλικό κατενάτσιο του Χερέρα, να περιόριζε κάπως την ήττα της. Και λοιπόν; Στους λογαριασμούς του Φερέρ, το παιχνίδι δεν ήταν ζωής και θανάτου. Επρόκειτο για ήττα εντός προγράμματος, που αφήνει τα πράγματα όπως τα ξέραμε. Ο Φερέρ αιφνιδίασε με την επιλογή να παριστάνει ο Καπετάνος τον δεξιό χαφ την ώρα που στον πάγκο ήταν ο Λαγός και ο Λάκης. Ο,τι κι αν σκέφτηκε, δεν του βγήκε. Το κακό είναι μικρό. Η αδυναμία του Δέλλα να συμπαρασταθεί στον Τσιρίλο είναι μεγαλύτερο πρόβλημα. Η απροθυμία (;) του Σέζαρ να συνδράμει αμυντικά, επίσης. Με όλα τούτα έχει χρόνο στη διάθεσή του να ασχοληθεί ο προπονητής. Μπορεί σε βάθος χρόνου να τα αντιμετωπίσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι στο «Σαν Σίρο» το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Ο,τι κι αν σκαρφιστεί ο Φερέρ, η ΑΕΚ Μίλαν δεν γίνεται.

Γι' αυτό και δεν της αξίζουν δάκρυα. Επρόκειτο για το χρονικό μιας προαναγγελθείσας ήττας. Εχει και το «πώς χάνεις» τη σημασία του. Η ΑΕΚ έπαιξε κι έχασε. Με αξιοπρέπεια.