Θέλει και ο Γερμανός τον... Γιαννάκη του (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Aν τα βάλουμε όλα κάτω, θα διαπιστώσουμε ότι η φασαρία γίνεται για τον Στολτίδη και τον πρόσφατο αποκλεισμό του Σαμαρά. «Κολλάμε» τον Τοροσίδη, που «αξιοποιείται» ακόμα στην Ελπίδων, και κλείνει ο λογαριασμός.

Οταν μιλάμε για το ελληνικό ποδόσφαιρο, τρεις παίκτες δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Στην περίπτωση του Στολτίδη, μάλιστα, το πράγμα δείχνει περισσότερο σε γεροντικό πείσμα? να μη γίνει το χατίρι του Τύπου.
Ο Ρεχάγκελ ούτε παίρνει ούτε βάζει στο γήπεδο τους καλύτερους. Δίνει την εντύπωση ότι αποφάσισε να γεράσει μαζί με τους ποδοσφαιριστές του μέσα στο γήπεδο. Από την ομάδα της Πορτογαλίας απουσιάζουν μόνο όσοι διέκοψαν το ποδόσφαιρο συν ο Νταμπίζας, που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε, και ο Βρύζας. Κι όμως έχουν περάσει δύο χρόνια κι έχει μεσολαβήσει μια τρανταχτή αποτυχία. Ο Ρεχάγκελ φτιάχνει τοτέμ και πέφτει να τα προσκυνήσει.

Ο Γιαννάκης έστειλε χωρίς θόρυβο εκτός Εθνικής μπάσκετ τον Ρεντζιά και τον Παπανικολάου. Πιθανότατα να είχε κάνει το ίδιο και με τον Αλβέρτη, αν δεν τον είχε προλάβει ο τότε αρχηγός. Ο άλλος αρχηγός, ο Ζαγοράκης, θέλει να φύγει και ο κόουτς δεν τον αφήνει. Τον «αφήνει» να εκτίθεται μέσα στο γήπεδο, διαπιστώνοντας ότι δεν μπορεί να πιάσει στο τρέξιμο Αγγλους και Μολδαβούς. Τι του φταίει ο αρχηγός και τον πληρώνει με τέτοιο νόμισμα;
Γιατί ο πασιφανώς ανέτοιμος Χαριστέας πρέπει να ταλαιπωρείται στην κορυφή της επίθεσης;

Γιατί ο Καραγκούνης να παριστάνει τον εξόριστο, πλάγια αριστερά;
ΓιατΙ ο Παπαδόπουλος να αράξει στον πάγκο ολόκληρα ενενήντα λεπτά;
Το άγχος για νίκη στην πρεμιέρα εξηγεί ορισμένα πράγματα, αλλά δεν τα εξηγεί όλα. Μένουν πολλά, για τα οποία ο Ρεχάγκελ αποφεύγει να δώσει εξηγήσεις.

Ποιος ο λόγος να γεμίζει ο τόπος αμυντικά χαφ στο ματς με τους Μολδαβούς, που είναι μια κλάση κάτω από τη δική μας ομάδα;

Ο Ρεχάγκελ οφείλει να αναρωτηθεί: τι αφήνει πίσω του στα δύο και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν από την επιτυχία. Ποιο είναι το θετικό αποτύπωμά του στο σώμα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ελάχιστες ώρες παραμονής στην Ελλάδα, ελάχιστες παρουσίες στους αγώνες πρωταθλήματος, κανένας σχεδιασμός για το ποδόσφαιρο στη χώρα μας.

Πριν φτάσουμε στην ισοπεδωτική αντίληψη του «δεν μπορεί» πρέπει να αναρωτηθούμε αν θέλει. Κι επειδή τέτοιες ερωτήσεις διά του Τύπου συνήθως μένουν αναπάντητες, ας τον ρωτήσουν από την ΕΠΟ. Το παράδειγμα του Παναγιώτη Γιαννάκη δείχνει καθαρά τι είναι αυτό που έχουμε ανάγκη.