Το «αριστερό» του (Ι)μπαγάσα και η… βασίλισσα Βεατρίκη

Τόσες φορές έχουν γραφτεί αυτά τα πράγματα.

Ότι μια ομάδα που παίζει στην Ευρώπη σκοντάφτει στην Ελλάδα και χάνει έδαφος στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

Κάτι τέτοιο περίμεναν οι αντίπαλοί του από τον Ολυμπιακό.

Στο ματς της Νέας Σμύρνης θα έπρεπε να φανεί η κούραση από την κόπωση της Τετάρτης. Το "άδειασμα" των παικτών μετά τη σπουδαία νίκη επί της πρωταθλήτριας Γερμανίας.

Και φάνηκε! Μετά το 80' όταν οι παίκτες του πρωταθλητή άλλαζαν πάσες χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον να φτάσουν στο τέταρτο γκολ. Όποιος παρακολουθεί χρόνια μπάλα καταλαβαίνει ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού πρώτα καθάρισαν το ματς και μετά άφησαν να φανούν τα σημάδια της περασμένης Τετάρτης. Το "σήμα" ήρθε από τον προπονητή τους που έβγαλε τον Τζεμπούρ κι έβαλε τον Μαρκάνο. Σαν να τους έλεγε «εντάξει παιδιά»!

Περίπου είκοσι λεπτά χρειάστηκαν στον Ολυμπιακό για να επιβάλει ρυθμό και κυριαρχία απέναντι σε έναν όχι ευκαταφρόνητο αντίπαλο. Φιλόδοξος ο Λεμονής είδε τι είχε συμβεί πριν από μια εβδομάδα στο ΟΑΚΑ και ζήτησε πίεση ψηλά. Ψυλλιασμένος ο Βαλβέρδε, έβαλε τον ψύχραιμο Ορμπάιθ μπροστά από τους σέντερ μπακ και ρύθμισε έτσι τα βασικά στην κυκλοφορία της μπάλας.

Ύστερα ήρθε ο Ιμπαγάσα: Δύο εξαιρετικές ασίστ με το αριστερό πόδι παρακαλώ και δύο άψογες εκτελέσεις από Τζεμπούρ, Μιραλάς και... τα δέοντα στη μαμά σας.

Να γράψουμε ότι η κακή εμφάνιση στο ντέρμπι με την ΑΕΚ ήταν απλά μια παρένθεση; Μπα. Καλύτερα να γράψουμε ότι ο Ολυμπιακός συνεχίζει μια άσχημη παράδοση σε εκτός έδρας ντέρμπι. Να γράψουμε επίσης για να το διαβάσει ο Λεμονής ότι δεν φτάνει η πίεση ψηλά, πρέπει να πέφτει και... ξύλο για να απορυθμιστεί η ερυθρόλευκη μηχανή.

Διαφορετικά ο Ιμπαγάσα θα βρίσκει τρόπο να περνά μαγικές πάσες κι ο Τζεμπούρ με τον Μιραλάς να διευρύνουν το ρεπερτόριό τους.

Υ.Γ. Έχει πλάκα η ιστορία με τα αντικυβερνητικά συνθήματα και τα πανό με ανάλογο περιεχόμενο. Αστεία πράγματα. Ας το κόψουν αυτό το βιολί οι διοργανωτές. Αυτή η κουταμάρα πως «ο αθλητισμός είναι μακριά από την πολιτική» αντιστοιχούσε στον καιρό της χούντας. Όταν η κοινωνία «βράζει», είναι τουλάχιστον αφέλεια να ζητείται το γήπεδο να μένει έξω από τον χορό.

Ίσα-ίσα σαν χώρος συνάθροισης, οι εξέδρες θα αποτυπώσουν την πραγματικότητα με συνθήματα και πανό. Κι εμένα δεν μου αρέσουν τα συνθήματα με υβριστικό περιεχόμενο, αλλά δεν κοκκινίζω από ντροπή σαν τη βασίλισσα Βεατρίκη…