Και φέτος θα το πάρει ο λιγότερο κακός (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Με την αγχωμένη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Ξάνθης επανήλθαμε στα «δικά μας». Εκεί θα παραμείνουμε μέχρι το καλοκαίρι, εκτός αν οι «πράσινοι» –πράγμα δύσκολο- τα βολέψουν στη Βρέμη. Σήμερα έχουμε την «κρίσιμη έξοδο» της ΑΕΚ στη Λιβαδειά, τη Δευτέρα ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τον «πάντα επικίνδυνο» Ηρακλή.

Εδώ είναι που ταιριάζει γάντι η φράση «χέσε θέατρο, κατούρα παράσταση». Νοέμβρης μήνας, οι ομάδες μας αποχαιρετούν την Ευρώπη, η Εθνική μένει άνετα εκτός Μουντιάλ και το Λεβαδειακός - ΑΕΚ γίνεται το πρώτο θέμα στις αθλητικές ειδήσεις...
Στο ΟΑΚΑ πήγε πάνω-κάτω 10.000 κόσμος για να δει το... ντέρμπι. Μόλις ο Γαρπόζης ισοφάρισε, ακούστηκε κανονικά η γιούχα από την κερκίδα. Ωραίο παιχνίδι, με την μπάλα να ανεβοκατεβαίνει και με χαμένες ευκαιρίες εκατέρωθεν. Ο Παναθηναϊκός ήταν ελαφρώς καλύτερος της αντιπάλου του. Οπως ελαφρώς καλύτερος ήταν την προηγούμενη αγωνιστική ο Ολυμπιακός του Ατρομήτου και η ΑΕΚ του Ακράτητου.

Οπως και να το δεις, η ποιότητα των μεγάλων του ποδοσφαίρου μας αντί να βελτιώνεται, χειροτερεύει. ΑΕΚ και Παναθηναϊκός φτιάχνουν -υποτίθεται- νέες ομάδες και δυσκολεύονται να βρουν ρυθμό, ζητούν πίστωση χρόνου.
Ο πρωταθλητής Ολυμπιακός, ελαφρώς αναπαλαιωμένος, έχει προπονητή έναν «ξεροκέφαλο» Νορβηγό, που προσπαθεί να μάθει νέα κόλπα σε γέρικα άλογα. Το γράφω μετά λόγου γνώσεως! Με προπονητή έναν μετρημένο διαχειριστή του υπάρχοντος υλικού -π.χ. τον Λεμονή- το πρωτάθλημα ήταν τελειωμένη υπόθεση. Μόνο που του χρόνου η προσπάθεια για την απαραίτητη ανανέωση της ομάδας θα ξεκινούσε από την αρχή. Με τον Σόλιντ επιδιώκονται ριζικές αλλαγές -στον τρόπο ανάπτυξης- αλλά μπορεί να χαθεί ο τίτλος.

Τώρα -όπως εξελίσσονται τα πράγματα- το πρωτάθλημα θα το πάρει ο λιγότερο κακός. Βρείτε μου έναν οπαδό των πρωταγωνιστών που να είναι ευχαριστημένος με την μπάλα που παίζει η ομάδα του. Μόνο κανένας ΑΕΚτσής που έζησε στη μαύρη απελπισία και, με αρκετή δόση μεταφυσικής, πιστεύει στο «πάλι με χρόνια, με καιρούς...».

Η πιο ορατή προσπάθεια ανανέωσης γίνεται στον Παναθηναϊκό και γίνεται επειδή έτυχε και όχι γιατί έτσι είχε προγραμματιστεί από την αρχή. Δάρλας, Λεοντίου, Μάντζιος, που δίνουν τον τόνο, βρίσκονται στην ενδεκάδα για λόγους συγκυρίας. Πόντο επειδή τους έβαλε δικαιούται ο Μαλεζάνι. Οτι από την αρχή είχε σκοπό να αφήσει έξω Μπίσκαν, Ολισαντέμπε για το... χατίρι των μικρών, δεν σκέφτηκε να το υποστηρίξει ούτε ο... Αργύρης Μήτσου.
Στην ΑΕΚ μείναμε στις δηλώσεις καλών προθέσεων. Οι νεαροί παίκτες προβλήθηκαν αρκετά, για να τελειώσει η υπόθεση με τη συμμετοχή του Πλιάτσικα στην αρχική ενδεκάδα του ματς με τον Ατρόμητο.

Εκτοτε τα «νέα παιδιά» βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής. Περιορίζονται σε συμμετοχές προς το τέλος των παιχνιδιών. Ο Σάντος έκανε έγκαιρη διάγνωση των αδυναμιών που έχουν οι «αιώνιοι» και διαπίστωσε πως με τις αδυναμίες που έχουν, αρκεί η οριακή βελτίωση της ΑΕΚ ώστε να τους βάλει από κάτω. Κατά συνέπεια, περιορίστηκαν οι πειραματισμοί και ρίχτηκε στα ίσα το σύνθημα για τίτλο.

Η Ξάνθη ξεπέρασε τον εαυτό της στις πρώτες αγωνιστικές και στη συνέχεια «κάθισε». Τώρα μοιάζει να συμπεριφέρεται ως η πρώτη επαρχιακή ομάδα. Με μια ουσιαστική διαφορά: ο Μαντζουράκης την απάλλαξε από το συντηρητικό και άνοστο ποδόσφαιρο που έπαιζε τα τελευταία χρόνια. Εμπαινε στο γήπεδο για να μη χάσει, τώρα μπαίνει για να κερδίσει, ανεξάρτητα από την έδρα και τον αντίπαλό της. Επειδή μόνιμη τακτική του ιδιοκτήτη της είναι να πουλάει γρήγορα και σε καλές τιμές τα ανερχόμενα αστέρια, είναι δύσκολο να γίνει πρόβλεψη για το μέλλον της ομάδας.

Η Λάρισα μοιάζει της Ξάνθης. Με τον αέρα που της δίνει ο κόσμος της δεν καταδέχεται να κλειστεί για να πάρει αποτέλεσμα. Με τεχνίτες όπως ο Σέρμπαν και ο Αλωνεύτης, έχει θεαματικά στοιχεία στο παιχνίδι της και δυνατότητα μεγάλης βελτίωσης με δυο, τρεις μεταγραφικές κινήσεις.

Το μέγα θέμα είναι ο ΠΑΟΚ. Παρά τις δηλώσεις σκοπιμότητας του Γιώργου Κωστίκου, ο «Δικέφαλος» δεν έχει ακόμα τις δυνατότητες να μπει σφήνα στο δίδυμο κορυφής. Του λείπει η αξιοπιστία στα εκτός έδρας παιχνίδια και οπωσδήποτε μια λύση ποιότητας στο κέντρο της άμυνας. Μικρές ελλείψεις που μπορεί να αντιμετωπιστούν, φτάνει να μην ξεχαρβαλωθούν όλα από μια νέα οικονομική-διοικητική κρίση.

Επ' αυτού «αρμόδιοι» είναι οι εκάστοτε Βορειοελλαδίτες υπουργοί και επί του προκειμένου ο νυν υφυπουργός Αθλητισμού...
Με τα κεφάλια μέσα (δηλαδή κάτω) θα βυθιστούμε και φέτος στη «μαγεία» των εγχώριων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων. Με την κρυφή ελπίδα ότι τα νέα γήπεδα και οι ανανεώσεις που εξαγγέλονται είναι δυνατόν να μη μας στριμώχνουν από τον Νοέμβριο εντός των συνόρων. Δεν θα το παίρναμε και τόσο κατάκαρδα αν οι τηλεοπτικές οθόνες περιορίζονταν στα «τηλε-δικεία» και τα ριάλιτι...

Σκοράρει... αβάδιστα!

Εχει ύφος μπλαζέ. Τρέχει ράθυμα και κάπως βαριεστημένα. Γουστάρει να κρατάει την μπάλα, να τη «χαϊδεύει» με τις τάπες και να την περνάει κάτω από τα πόδια των αντιπάλων του. Οταν ανακοινώθηκε η μετακίνησή του στον Παναθηναϊκό, όλοι μιλήσαμε για μια απλή «ρεζέρβα». Πρέπει να δέσει το κορμί του, να αποκτήσει εκρηκτικότητα, να δίνει γρήγορα την μπάλα και άλλα τέτοια.

Δείτε τώρα πόση απόσταση διανύθηκε από αυτές τις παρατηρήσεις μέχρι το χθεσινό γκολ. Μόλις το έβαλε και οι τρεις στο γραφείο (ο Μιχάλης, ο Γιώργος κι εγώ) είπαμε αμέσως «Φαν Μπάστεν». Να η ταχύτητα, η εκρηκτικότητα, το άψογο πλασέ με το αριστερό. Βάλτε τώρα το μαγικό κοντρόλ με το εξωτερικό του δεξιού ποδιού για να έχετε τη συνολική εικόνα. «Σεντερφορίσιο» γκολ, που λένε και στο χωριό μου. Ο Μάντζιος έχει πολλούς τρόπους να τη στέλνει μέσα. Στην Παιανία διόρθωσε πολλές από τις αδυναμίες του και αύξησε τη δύναμή του. Απαλλάχτηκε από τις κακές συνήθειες και βρήκε κώδικες επικοινωνίας με έναν προπονητή που πάνω απ' όλα σέβεται τον ποδοσφαιριστή ως προσωπικότητα. Στην ηλικία του μόνο ο Μαχλάς και ο Αναστόπουλος, παλιότερα, είχαν διακριθεί περισσότερο. Στη σύγκριση με τον Χαριστέα υστερεί μόνο στην ταχύτητα και ελαφρώς στην κεφαλιά. Στον Παναθηναϊκό έγινε ήδη σημείο αναφοράς. Αλλοι σέντερ φορ «φτύνουν αίμα» για να φτάσουν στο γκολ. Ποδοπατούν, ποδοπατιούνται, σπρώχνονται, ματώνουν, ανεβάζουν την πίεσή τους. Ο Βαγγελάκης παίζει άνετα, δεν αγχώνεται, δεν καταδέχεται να ξαπλώσει στο χορτάρι –εάν μπορεί να γίνει διαφορετικά– και στο τέλος τη βρίσκει την άκρη. Κανονικός αντι-ήρωας, ο Βαγγελάκης είναι τρέλα...