Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν, ίσως, ένα θάμα... (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Εδώ μιλάμε για την απόλυτη βεβαιότητα. Ξέρεις ότι θα το φας. Πέρναγε η ώρα κι όλοι έλεγαν ότι όπου να 'ναι θα τη μαζέψει από μέσα ο Νικοπολίδης. Ο επιρρεπής σε κουταμάρες Τάσος Πάντος «βυθίζει» τον αντίπαλό του μέσα στην περιοχή και λες «ήρθε η ώρα»! Ο Νικοπολίδης το πιάνει και η σκέψη είναι να δούμε τώρα τι στο διάολο θα σκεφτούν για να το φάνε.

Ο ανεξάντλητος σε ρεπερτόριο Ολυμπιακός ξεπερνάει τις δυσκολίες και το κάνει πάλι το θαύμα του λίγο πριν από το... 89'.
Με ποιον να τα βάλεις; Πού να φορτώσεις τις ευθύνες; Ποιον να στείλεις στο πυρ το εξώτερον;
Εύκολη λύση είναι η κακοδαιμονία. Την προσπερνάμε, γιατί η μεταφυσική διαχείριση μιας ακόμα αυτοκτονίας είναι σκέτη μοιρολατρία. Το ποδόσφαιρο δεν είναι τζόκερ.

Η ομάδα που πάτησε ένα ολόκληρο ημίχρονο τη Ρόζενμποργκ, ποδοπατήθηκε από αυτήν στο δεύτερο. Εκεί που κάθε προσωπική μονομαχία στο κέντρο είχε νικητή έναν ασπροκόκκινο, στη συνέχεια, για σαράντα πέντε λεπτά, είχε έναν ασπρόμαυρο. Ακόμα και κάποιος χωρίς... μπλοκάκι το καταλάβαινε. Το κέντρο υπέφερε και οι ψηλοί της Ρόζενμποργκ έπαιρναν τις κεφαλιές μπροστά από τον Νικοπολίδη.

Ο Σόλιντ αποκλείεται να έβλεπε κάτι άλλο απ' ό,τι έβλεπε ο κόσμος όλος. Προσέξτε τι έκανε:
• Εβγαλε τον πιο γρήγορο επιθετικό του που θα μπορούσε να βάλει στην κόντρα το δεύτερο γκολ.
• Οταν ο αποκαμωμένος Πάντος αποβλήθηκε, αντί να περιμένει την εκτέλεση του πέναλτι και να βάλει τον Μαυρογενίδη, για να κλείσει την τρύπα δεξιά, επέμεινε στην προσχεδιασμένη αλλαγή του Μάριτς.
• Το λάθος αυτό δεν το διόρθωσε ούτε όταν ο Νικοπολίδης κράτησε, βάζοντας τον κλασικό μπακ.
ΠροσΕξτε τι δεν έκανε:
• Αφησε την ομάδα χωρίς ξεκούραστο χαφ μέχρι το 81'.
• Αντί να μείνει με δύο γρήγορους επιθετικούς μπροστά, απέσυρε τον Μπαμπαγκίντα.
• Ο υψηλόσωμος Βάλλας έμεινε στον πάγκο του την ώρα που ο Ανατολάκης πηδούσε μόνος κι έρημος ανάμεσα σε δύο Νορβηγούς.
ΑντΙ να επιδιώκουμε πράγματα που δεν γίνονται (τύχη, μοίρα κ.λπ.), καλύτερα να «ψαχνόμαστε» για πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει και δεν έγιναν. Τι λες κι εσύ, μίστερ Σόλιντ;