FC: Η Ρεάλ Μαδρίτης και «η Κρίστα»

Έχοντας δει πλέον έναν επαρκή αριθμό αγώνων της Ρεάλ Μαδρίτης, με τελευταίο αυτόν της Κυριακής απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης, έχοντας καταλάβει σε μεγάλο βαθμό αυτό που θέλει να φτιάξει ο Μουρίνιο κι έχοντας σώας τας φρένας, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: η μεγαλύτερη «κατάρα» της ομάδας κι ο βασικότερος λόγος που μπορεί να αποτύχει η Ρεάλ τη φετινή σεζόν, είναι ο μεγαλύτερος σταρ της: ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο πρώην CR 9 και νυν CR 7, ή αλλιώς
- για τους φίλους - «η Κρίστα».

Ο Κριστιάνο είναι «η Κρίστα», φυσικά όχι λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων ή παρεκκλίσεων, αλλά λόγω συμπεριφοράς και γενικότερης στάσης ζωής, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων: είναι ένα ευαίσθητο και εγωπαθές πλάσμα που θέλει να είναι το επίκεντρο του σύμπαντος και τσαλακώνει τη δημόσια εικόνα του βάσει προγραμματισμού και σχεδίου και όχι από την παρόρμηση της στιγμής. «Η Κρίστα» κάνει μούτες και γκριμάτσες διότι ξέρει ότι τον σημαδεύει συνέχεια ο φακός, μετράει τα βήματα στα φάουλ, βγάζει τα φρύδια του πριν τους αγώνες και βάζει τζελ στα μαλλιά του για να είναι μασίφ, προσπαθεί να κάνει εξεζητημένες ντρίπλες και αυτά τα χαριτωμένα όπου περνάει με ταχύτητα τα πόδια του πάνω απ’ τη μπάλα χωρίς να την αγγίζει για να μπερδεύει τον αντίπαλο, δοκιμάζει πάσες με την πλάτη και σέντρες με το τακουνάκι, θυσιάζει την απλότητα προς χάριν της λεζάντας. Κυρίως όμως, γράφει στα παλαιότερα των (χιλιάδων) υποδημάτων του τους συμπαίκτες και τον κόπο τους, τα τρεξίματά τους, την έννοια της ομάδας, για να πετύχει την προσωπική του προβολή. Κι αυτό, αργά ή γρήγορα, κάποιον εκεί μέσα θα τον κάνει να εκραγεί.

Έβλεπα «την Κρίστα» το καλοκαίρι στο Μουντιάλ, να παίζει για την πάρτη του και για τους χορηγούς του. Να δοκιμάζει κάτι απονενοημένα σουτ από 40 μέτρα, την ώρα που οι υπόλοιποι έτρεχαν να πάρουν καλύτερη θέση μπας και πάρουν καμιά μπαλιά. Να εκτελεί όλα τα στημένα με κατεύθυνση προς το αντίπαλο τέρμα, ακόμα κι αν είχε 6-7 συμπαίκτες του να σπρώχνονται για να πάρουν καλύτερη θέση. Και τα ίδια τερτίπια, τα συνέχισε και με τη φανέλα της ομάδας του. Όχι οποιασδήποτε ομάδας, αλλά της Ρεάλ. Και όχι οποιουδήποτε προπονητή, αλλά του Μουρίνιο. Πραγματικά ανήκουστο...

Ο Ζοσέ, παρέλαβε το καλοκαίρι μια «παρέα» εξαιρετικών μονάδων, όπου ο καθένας έπαιζε για τον εαυτό του, τη στατιστική του και το επόμενο συμβόλαιό του κι έβαλε σκοπό να την κάνει Ομάδα. Κατέβασε τον μέσο όρο ηλικίας, κάνοντας μεταγραφές παικτών μικρών σε ηλικία και φιλόδοξων, καλών ποδοσφαιριστών αλλά πάνω απ’ όλα αλτρουιστών και πρόθυμων να θυσιαστούν για το καλό του συνόλου: Κεντίρα, Οζίλ, Ντι Μαρία, Λεόν, Κανάλες. Πρόσθεσε στην ομάδα την εμπειρία και το winning spirit του Καρβάλιο, για να μετατρέψει σε κανονική άμυνα το σκορποχώρι που παρίστανε τόσα χρόνια την αμυντική γραμμή. Και έβαλε τους τρεις παίκτες πίσω από τον φορ, να ξεκινούν με ανάποδο πόδι (Ντι Μαρία δεξιά, Ρονάλντο δεξιά, Οζίλ ελεύθερος πίσω από τον Ιγκουαΐν), αλλά στην πορεία να αλλάζουν θέσεις και ρόλους για να σμπαραλιάζουν την αντίπαλη άμυνα.

Το ξεκίνημα και τα αποτελέσματα της Ρεάλ, δικαιώνουν μέχρι τώρα τον Μουρίνιο. Κοιτώντας απλά τα νούμερα και την στατιστική, κάποιος θα έλεγε ότι είμαι υπερβολικός έως και εμπαθής με «την Κρίστα», που σκοράρει πολύ και στην Primera και στο Champions League. Άλλο όμως οι αριθμοί κι άλλο η εικόνα μέσα στο γήπεδο. Εκεί όπου ο Οζίλ οργανώνει υπέροχα, ο Κεντίρα τρέχει πότε να γίνει τρίτος σέντερ μπακ και πότε να απειλήσει με μακρινό σουτ, ο Τσάμπι Αλόνσο δίνει το τέμπο, ο Ντι Μαρία περνάει δυο και τρεις αμυντικούς, ο Ιγκουαΐν κινείται άλλοτε δεξιά, άλλοτε αριστερά κι άλλοτε στην καρδιά της περιοχής και σουτάρει και με τα δυο πόδια. Όλοι έχουν διάθεση να συνεργαστούν, να κάνουν τριγωνάκια, να κρύψουν τη μπάλα, να κάνουν μάγκα τον συμπαίκτη. Εκτός απ’ «την Κρίστα», που θέλει μονάχα να ξεφτιλίσει τον αντίπαλο και να βάλει γκολ, για να γίνει πρώτος μάγκας αποκλειστικά ο ίδιος.

Μπορεί να υπάρξει προπονητής που θα αφήσει «την Κρίστα» στον πάγκο, αν κρίνει ότι του χαλάει το παιχνίδι αντί να το βελτιώνει; Μάλλον κανείς - ιδίως όσο σκοράρει κατά ριπάς - αλλά ο Μουρίνιο είναι ειδική περίπτωση. Θα προσπαθήσει να βρει τρόπο ο Μουρίνιο να αξιοποιήσει τον Κακά, αν ο Βραζιλιάνος επιστρέψει χωρίς προβλήματα και πονάκια και δεν υπάρξει απόφαση να πουληθεί; Οπωσδήποτε και δεν το συζητώ, αλλά ποιος θα πληρώσει τη νύφη; Ο Οζίλ πιθανότατα, που αποκτήθηκε ως «αντι-Κακά» ή ο Ιγκουαΐν, αν περάσει «η Κρίστα» στην κορυφή της επίθεσης (ως «Μιραλάς των πλουσίων»). Αν υπάρχει όμως ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, εγώ λαχταρώ να δω ένα σχήμα, που θα έχει και Κακά και Οζίλ και Ντι Μαρία και Ιγκουαΐν. Που δεν θα έχει δηλαδή «την Κρίστα». Που όλοι θα απολαμβάνουν τη μπάλα χωρίς νταβατζιλίκια από έναν εγωπαθή νάρκισσο, που σχεδόν μόνιμα χαλάει ό,τι καλό πάνε να φτιάξουν. Γίνεται κύριε Ζοσέ μου;

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr