FC: Η τύχη και η ατυχία του Κώστα Μήτρογλου

Όταν ο Κώστας Μήτρογλου ήρθε για πρώτη φορά, αντιμετωπίστηκε με μια φολκλόρ διάθεση, ακόμα κι από τους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας του ή τους δημοσιογράφους των «κόκκινων» εφημερίδων. Κάτι η αδυναμία του να μιλήσει τα ελληνικά, κάτι η ψαρωμένη του ματιά, κάτι το παρουσιαστικό που παρέπεμπε σε κάτοχο παπιού με κομμένη εξάτμιση, το γυρίσαμε λίγο στην πλάκα. Καθόλου πλάκα δεν είχε φυσικά η στάση ορισμένων (οπαδών και δημοσιογράφων), όταν τον μάλωσαν (ή τον απείλησαν ή του τράβηξαν το αυτί ή τον ξέχεσαν) όταν «τόλμησε» να καθίσει δίπλα - δίπλα με τον Σωτήρη Νίνη, που ήταν συμπαίκτες στην Ελπίδων, λίγο πριν ένα ντέρμπι αιωνίων. Η καφρίλα, όπως και η βλακεία, είναι αήττητη.

Ο Μήτρογλου είχε την τύχη να έρθει σε μια μεγάλη ομάδα, που κάνει πρωταθλητισμό και παίζει σταθερά στην Ευρώπη - με ελάχιστες εξαιρέσεις. Είχε την ατυχία να έρθει σε μια περίοδο όπου υπήρχαν άλλοι ποιοτικοί επιθετικοί στον Ολυμπιακό, αλλά και την τύχη να προπονείται και να παίζει μαζί τους, οπότε να μάθει πέντε πράγματα της προκοπής. Είχε την ατυχία να του «χαϊδέψουν» τ’ αυτιά όλοι αυτοί οι μυστήριοι, που όταν βλέπουν έναν παίκτη να φοράει τη φανέλα της ομάδας τους, τον ανεβάζουν σε επίπεδα Μπατιστούτα ή Φαν Μπάστεν, αδιαφορώντας για το νεαρόν της ηλικίας του και το πόσο εύκολα τα νεανικά μυαλά παίρνουν αέρα. Είχε την τύχη να βρει σύντομα θέση στην 11άδα (αφού η καρδιά του Ντάρκο τον υποχρέωσε να σταματήσει πριν την ώρα του, ο Ντιόγκο ξέχασε για ποιο λόγο πληρωνόταν απ’ τον Ολυμπιακό και το έριξε στις τσάρκες κι ο Ντάρμπισιρ πέρασε πολλά προβλήματα τραυματισμών). Είχε την ατυχία να ζητήσει να εκτελέσει το περίφημο πέναλτι στην Κύπρο, να το χάσει και να ψαλιδίσει τις ελπίδες του Ολυμπιακού για πρόκριση στη ρεβάνς, που στοίχισε στην ομάδα τόσο οικονομικά, όσο και σε επίπεδο πρεστίζ. Είχε την τύχη να βάλει τα δυο γκολ πέρυσι στον Παναθηναϊκό στο «Καραϊσκάκης» και να γίνει λαϊκός ήρωας. Τύχη, που του γύρισε μπούμερανγκ...

Στο παιχνίδι εκείνο ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Αντί όμως να προστατευτεί και να κρατηθούν χαμηλά οι τόνοι, αυτοί που τον κράζουν τώρα επειδή αντιδρά όταν βλέπει ότι δεν χωράει ούτε στην «18άδα», έλεγαν «ποιος Σισέ; Ο Κώστας Μήτρογλου!». Όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης του έλεγε πού θα του βάλει τα πιστόλια αν συνεχίσει τον ίδιο τρόπο πανηγυρισμού, ο Μήτρογλου, ποτισμένος από το γλυκό νέκταρ της εξέδρας και του Τύπου, αντί για πιστόλια, έκανε το πολυβόλο. Κι αυτοί που σήμερα τον λένε «κακομαθημένο» και «απαράδεκτο», το αντιμετώπιζαν όλο αυτό με μια χαριτωμενιά. Γιατί αναρωτιούνται τώρα για ποιο λόγο πήρε αέρα; Αυτοί άνοιξαν την πόρτα κι έκανε αέρα!

Ο Κώστας Μήτρογλου, μπορεί να έμαθε να μιλάει καλύτερα τα ελληνικά όσο καιρό είναι εδώ, αλλά παραμένει ένα «παιδί» λίγο μετά το 20 και λίγο πριν τα 25. Που ξελάσπωσε (όσο μπορούσε κι όσο άντεχε) πέρυσι την ομάδα του, παίζοντας παντού και πάντα, σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρώπη, διότι κανένας άλλος δεν ήταν διαθέσιμος και η διοίκηση δεν έδειξε καμία διάθεση να ενισχύσει την ομάδα, προσδοκώντας την «ανάσταση του Ντιόγκο» ή την ολική επαναφορά του Ντάρμπισιρ. Καλώς ή κακώς (προφανώς κακώς) ένιωσε ότι δικαιούται μια θέση στην 11άδα ή έστω στην 18άδα φέτος - τιμής ένεκεν - για τα όσα προσπάθησε και όσα κατάφερε πέρυσι. Μόνο που φέτος όλα άλλαξαν: επέστρεψε ο προπονητής που δεν τον είχε και τόσο σε εκτίμηση πρόπερσι, άλλαξε η διοίκηση, αγοράστηκαν ή ήρθαν ως δανεικοί παίκτες πιο «πρεστιζάτοι», που έγιναν αυτομάτως πιο δημοφιλείς από το Μήτρογλου, επειδή το νέο έχει πάντα τη δική του γοητεία. Κι ο Μήτρογλου μπορεί να «πάλιωσε» μετά από τα χρόνια που μετράει στην ομάδα, αλλά πάλιωσε ταυτόχρονα και η εικόνα του και ξέφτισε λίγο μπροστά σ’ αυτήν του Πάντελιτς, του Μιραλάς, του Φουστέρ, μελλοντικά ίσως και του Νέμεθ.

Ο Κώστας Μήτρογλου δεν έχει φτάσει πουθενά ακόμα στην ποδοσφαιρική του διαδρομή - ίσως φτάσει ψηλά, ίσως όχι. Ανήκει όμως στην επίλεκτη κάστα των λιγοστών Ελλήνων επιθετικών,σε μια περίοδο όπου δεν βρίσκεις επιθετικό ούτε με το τουφέκι, είτε διότι αποσύρθηκαν από την Εθνική, είτε διότι απλά δεν υπάρχουν και πολλοί. Με την Εθνική, ελλείψει άλλων και με τον Σαμαρά και τον Λυμπερόπουλο να πονάνε, πιθανόν να παίξει. Με κακή ψυχολογία, με ένα κάρο υποτιμητικά ή απαξιωτικά δημοσιεύματα να τον ακολουθούν, δίχως το λαϊκό έρεισμα που είχε στον κόσμο του Ολυμπιακού. Ο Κώστας Μήτρογλου, πέρα από καλαμπούρια που κάνουμε και οπαδικές διαφορές, οφείλει να στηριχτεί σαν Έλληνας ποδοσφαιριστής, σαν μελλοντικό κεφάλαιο για το ελληνικό ποδόσφαιρο, σαν άνθρωπος νέος σε ηλικία που μπορεί να μουρμουρίσει και κανένα μπινελίκι πάνω στα νεύρα του ή να σουτάρει αντί να πασάρει από την ανάγκη που νιώθει να ξεχωρίσει. Διότι οι Σισέ, οι Πάντελιτς και οι Τζεμπούρ, όσα κι αν προσφέρουν, έρχονται και φεύγουν. Οι Καραγκούνηδες, οι Γιαννακόπουλοι, οι Λυμπερόπουλοι, οι «Γκουμομπασινάδες», οι Νικοπολίδηδες, οι Ανατολάκηδες και οι Καφέδες είναι αυτοί που μένουν. Στις ομάδες τους, στη χώρα μας και στην Εθνική ομάδα.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr