Η αφιέρωση μιας προσωπικής επιτυχίας ή κατάκτησης σε ένα ή/και περισσότερα φυσικά πρόσωπα είναι μια αλτρουιστική πράξη υψηλού συναισθηματικού φορτίου. Περιέχει ισόποσες δόσεις παραδοχής, αναγνώρισης και διάθεσης μοιράσματος και σε κάνει -το μάλλον ήττον- να νιώθεις άνθρωπος περισσότερο από κάθε άλλη δημόσια έκφανση.
Εξαιρώντας την περίφημη «αφιέρωση» -«Ναι, γεια σας, θα ήθελα ν’ ακούσω το “Δεν χωράς πουθενά” από Τρύπες». -«Μάλιστα. Και που το αφιερώνετε;». -«Στον π...ο μου», η οποία στέκει εδώ και χρόνια άκοπα στο top10 των ελληνικών αστικών μύθων, οι πιο ενδιαφέρουσες για το αυτί αφιερώσεις είναι οι «καψούρικες», ειδικά όταν περιλαμβάνουν και επεξήγηση -πέρα από τη στεγνή αναφορά του ονόματος του «ζετεμακίου» στο οποίο απευθύνονται.
Οι δεύτερες πιο ενδιαφέρουσες είναι αυτές των ποδοσφαιριστών μετά την επίτευξη γκολ. Και δεν αναφερόμαστε σε όσες είναι σημειολογικής υφής, δηλαδή «χέρια ψηλά και ευχαριστώ το θεό» ή στην αποκάλυψη t-shirts με ονόματα συζύγων και λοιπών συγγενών, αλλά σ’ αυτές που μεταφέρονται ευθέως μέσω του λόγου. Δεν είναι όσες θα θέλαμε σε ποσότητα είναι η αλήθεια (συνήθως οι παίκτες τις φυλάνε για βραβεύσεις και παρόμοιες «εκλεκτές» περιστάσεις), εντούτοις με αφορμή το ότι ο MVP της 3ης αγωνιστικής, Τζεμάλ Αμπντούν, αφιέρωσε το βραβείο του στον Ράφικ Τζεμπούρ, ονειροβατούμε για λίγο, σκεπτόμενοι τι μαγείες θα είχαμε ν’ ακούσουμε αν διάφοροι εγχώριοι πρωταγωνιστές έπαιρναν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στους σταθμούς για να αφιερώσουν κάπου τα γκολ τους:
«Καλησπέρα, είμαι ο Μάρκο Πάντελich και θα ήθελα να αφιερώσω το γκολάκι με τις Σέρρες σε όλους τους φίλους του βαρέως ζεϊμπέκικου -ΓΑΠ excluded- και ιδιαίτερα τον Ράντμαν. Δε σε χάλαshε που σου έκανα την προσποίηση κι έριξες κοτζαμάν γυροβολιά, έtchιιι...;».
«Μπονσουάρ. Ζε μ’ απέλ Τζιμπρίλ Σισέ. Θα ήθελα να αφιερώσω το “διτέμαχο” της Καβάλας στην προεδράρα μας, τον Νικόλα τον Πατέρα, που μας έχει στα όπα-όπα και τον γουστάρω γιατί ψοφάει να κάνουμε κόντρες -αυτός με το κότερο κι εγώ με την Aston Martin μου- από Βάρκιζα μέχρι Σούνιο για να χαλαρώσουμε».
«Ναι, Ραφίκ εδώ. Τι “ποιος Ραφίκ;”, μήπως θες να σου δείξω και ταυτότητα; Λοιπόν, αφιερώνω την κεφαλιά-γκολ με τον Αστέρα στον Αμπντούν, που είναι πατριωτάκι και ξηγημένο παιδί, και στον Νάτσο τον Σκόκο, ο οποίος ελπίζω ότι δεν μου κρατάει ακόμα κακία για τη μικρή αυτή παρεξήγηση που είχαμε παλιά».
«Είμαι ο Ντένις Επστάιν. Επιθυμώ να αφιερώσω και τα 3 γκολ που έχω βάλει μέχρι τώρα στον άνθρωπο που εκτίμησε ότι “περισσεύω” στο ρόστερ του Ολυμπιακού. Δεν πειράζει, καλή καρδιά. Όταν βέβαια έρθει η στιγμή που θα λείψει ο Ριέρα, τότε που θα ψάχνονται να καλύψουν τη θέση με τους Μιραλάδες, τους Ζαϊρήδες και τους λοιπούς δεξιοπόδαρους, ίσως με θυμηθούν. Εγώ, όμως, θα τους έχω ξεχάσει. Έτσι ξηγιέμαι. Όμορφα, ξεκάθαρα και πολιτισμένα».
«Με λένε Ζαν-Κλωντ Νταρσβίλ και θα ήθελα να αφιερώσω τη “στριφτή” κεφαλιά-γκολ μου στην ομώνυμη σπανακόπιτα, η οποία έχει θρέψει γενιές και γενιές σ’ όλο τον κόσμο. Από μικρός που ήμουνα και την αγόραζα από τον φούρνο, την παρατηρούσα προσεκτικά πριν την φάω διότι με γοήτευε το σπειροειδές σχήμα της. Στην πορεία, στους εξωτερικούς της “δακτύλιους” βρήκα την κίνηση του φορ και στον “πυρήνα” της την ιδανική εκτέλεση. Έτσι απλά, έγινα αυτός που είμαι σήμερα».
«Μ’ ακούτε; Ο Κώστας ο Μήτρογλου είμαι. Όταν θα σκοράρω να μου έχετε έτοιμο το “Fuck you” των Archive για να το αφιερώσω στους επικριτές μου, εντάξει; Αουφίντερζεν».
Γιάννης Τσάουσης
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
