FC: Το 50-50 δεν το θέλει ούτε ο Πινόκιο

Είναι το ιδανικό «πολίτευμα» στην «ποδοσφαιρική δημοκρατία». Όλοι μιλούν εξ’ ονόματός του. Αποτελεί τον απόλυτο στόχο, την ιδεατή επιδίωξη κάθε εμπλεκόμενου με το άθλημα. Κι όμως, παρότι αποτελεί τη σημαία στον «ιστό» κάθε δήλωσης, στην πραγματικότητα όταν «σφίξουν τα γάλατα» (ή/και προληπτικά πολλές φορές) το να ευαγγελίζεσαι το 50-50 είναι απλώς η καραμέλα που κρατάει δροσερή τη δημόσια αναπνοή σου.

Το υποκριτικό αυτό γαϊτανάκι διαπερνά όλες τις βαθμίδες του ποδοσφαιρικού θερμοκηπίου. Το αποτέλεσμά του είναι ότι, ενώ στη θεωρία όλοι είναι συστρατευμένοι στην κοινή «σταυροφορία» υπέρ της ισομερούς και ισότιμης αντιμετώπισης, στην πράξη η γνώση της ολικής συνενοχής να δίνει το (συνειδησιακό) άλλοθι σε όλους για να δώσουν μάχη για την μη εφαρμογή του 50-50. Και καθένας τους έχει τους λόγους του:

Οι πρόεδροι: Έχουν επενδύσει στις ομάδες και έχουν (εκτός των υπολοίπων) σαφείς οικονομικούς στόχους. Όπως λοιπόν κάθε επιχειρηματίας στη δουλειά του προσπαθεί να γείρει τη ζυγαριά υπέρ του, έτσι κι αυτοί με γνώμονα το οικονομικό συμφέρον και τον προσωπικό τους εγωισμό θα ψάχνουν διαρκώς τους τρόπους, τα μέσα και τους ανθρώπους για να πετύχουν.

Οι λοιποί παράγοντες: Όσοι είναι έμμισθοι υπάλληλοι των ομάδων προασπίζουν τα συμφέροντα του αφεντικού και άρα οι κατά καιρούς δηλώσεις και κινήσεις τους είναι εντός του πλαισίου αυτού που στην πολιτική περιγράφεται ως «κομματική πειθαρχία». Από την άλλη όσοι ανήκουν στα ποδοσφαιρικά θεσμικά όργανα είναι και οι πιο ευάλωτοι, διότι ως εκ θέσεως οφείλουν να κρατούν αποστάσεις, αλλά κυρίως να δίνουν λύσεις και κατευθύνσεις. Δυστυχώς αυτό στην Ελλάδα συνήθως δίνει στους συγκεκριμένους όχι το ρόλο του εγγυητή του 50-50, αλλά αυτού που θα ερμηνεύσει το 50-50 με μοναδικό κριτήριο την ατομική του επαγγελματική ανέλιξη και ευημερία.

Οι ποδοσφαιριστές: Οι Ιφιγένειες εν Αυλίδι της ιστορίας. Ένα και μόνο σφύριγμα τους μετατρέπει από πρωταγωνιστές σε πιόνια. Αναλόγως το ποιόν τους, κάποιοι απλώς παίζουν την μπάλα τους και κάποιοι προσπαθούν να αποκομίσουν παράνομα οφέλη στο γήπεδο, αλλά αυτό συνέβαινε πάντα στο ποδόσφαιρο. Το χειρότερο που τους συμβαίνει είναι ότι καμιά φορά δυσχεραίνουν τη θέση τους σε μια –αποτυχημένη και καταγέλαστη- προσπάθεια να διαψεύσουν τα οφθαλμοφανή νομίζοντας πως έτσι «προστατεύουν την ομάδα», ενώ στην πραγματικότητα σοδομίζουν την κοινή λογική.

Οι διαιτητές: Το παρακλάδι με τις περισσότερες «μεταβλητές». Όταν αποφοιτούν από τη σχολή όλοι ονειρεύονται μια ακριβοδίκαιη καριέρα, αλλά στην πορεία άλλοι καίγονται για ένα ανάποδο φάουλ, άλλοι βρίσκουν τρόπους εύκολου πλουτισμού, άλλοι νομίζουν ότι τα παραγοντικά κονέ θα τους πάνε πιο γρήγορα ψηλά, άλλοι πουλάνε εκδούλευση (πολλές φορές χωρίς καν να τους ζητηθεί), κάποιοι αποδεικνύονται απλώς ανίκανοι ή περιορισμένων δυνατοτήτων. Κι αν δε γίνει φίλαθλη συνείδηση ότι διαφεντεύουν ένα παιχνίδι λαθών θα είναι μια ζωή υπόλογοι, ασχέτως του αν κάνουν τη δουλειά τους ευσυνείδητα και πετυχημένα ή όχι.

Οι οπαδικές εφημερίδες: Σέρνουν πρώτες το χορό. Και θα εξακολουθήσουν να το κάνουν, με ακόμη πιο ελεεινό τρόπο απ’ ότι μέχρι σήμερα, διότι η βιωσιμότητά τους εξαρτάται απ’ αυτό. Ο ακραίος δρόμος που έχουν επιλέξει, αυτός της πώλωσης και της εξακόντισης μίσους και φτήνιας προς κάθε κατεύθυνση, είναι μονόδρομος. Κι όταν εθίσεις τους πελάτες σου σ’ αυτό το μοτίβο δεν μπορείς να πισωγυρίσεις γιατί θα νιώσουν «προδομένοι» και θα τους χάσεις.

Οι παρατρεχάμενοι: Το «βαθύ κράτος» του ποδοσφαίρου. Τοπικοί παραγοντίσκοι και λοιποί συγγενείς, που πουλάνε φούμαρα για «ψαγμένες συμβουλές», φιλίες και γνωριμίες. Αποκλειστικός σκοπός τους η πρόσβαση στο εκάστοτε «κέντρο αποφάσεων» της ομάδας για να πουλήσουν τις «υπηρεσίες» τους. Αν οι πρόεδροι ήξεραν τι κακό μπορούν να τους κάνουν με τους βερμπαλισμούς που παράγει η βλακώδης άγνοιά τους, θα ήταν οι πρώτοι τους οποίους θα πέταγαν έξω από την πόρτα.

Ο κόσμος: Θέλει το 50-50 πραγματικά, μόνο όταν έχει καταφανώς καλύτερη ομάδα από τους υπόλοιπους. Σε κάθε άλλη περίπτωση το θέλει «50 για εμάς και 50 για όλους τους υπόλοιπους». Μερικές φορές συγχέει το 50-50 με την ανάγκη του για θέαμα και κάποιες άλλες όντως αγανακτεί με την πασιφανή εύνοια ή την καταφανή αδικία. Η φύση, όμως, του ανθρώπου είναι αχόρταγη. Κι όταν είσαι διαρκώς «πεινασμένος», από κάποια φάση και μετά δεν σε απασχολεί με ποιο τρόπο θα βρεθεί το φαϊ στα χέρια σου. Σου αρκεί μόνο να τρώγεται.

Γιάννης Τσάουσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr