Μήπως ξεχάσαμε πως και οι ήττες είναι μέσα στο παιχνίδι;

Ποιος το περίμενε ότι θα φτάναμε στο σημείο να μην μπορούμε να καταπιούμε μια ήττα και έναν αποκλεισμό.

Όλοι το ξέραμε πως σε γενικές γραμμές η ισπανική ομάδα ήταν καλύτερη από τη δική μας και κατά συνέπεια το φαβορί για τη νίκη και την πρόκριση.

Μάλλον είχαμε πάρει κάπως ψηλά τον αμανέ και θεωρούσαμε ότι σε κάθε μεγάλη διοργάνωση πρέπει να επιστρέφουμε με κάποιο μετάλλιο.

Η ήττα κι ο αποκλεισμός δεν συνιστούν καταστροφή και πολύ περισσότερο εθνική.

Ατυχήσαμε στη διασταύρωση, πέσαμε πάνω σε μία καλύτερη ομάδα και χάσαμε. Στις μεγάλες διοργανώσεις όλα τα υπολογίζεις και δικαιολογημένα ψάχνεις να βρεις τρόπους για να αποφύγεις τους μεγάλους αντιπάλους και να πας όσο ψηλότερα γίνεται.

Κατά συνέπεια, εκ των υστέρων είναι εύκολη η κριτική για την επιλογή να χάσουμε από τους Ρώσους. Η επιλογή δεν βγήκε και οι Ισπανοί μας νίκησαν. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Μέσα από αυτό το πρίσμα είναι περίπου γελοιότητα να κατακρίνουμε τους διεθνείς γιατί δεν τα κατάφεραν λες και οι ήττες και οι αποκλεισμοί δεν είναι μέρος των παιχνιδιών.

Από εκεί και πέρα η συζήτηση για το αν έχει ή όχι να αποδείξει κάτι η Εθνική ομάδα μπάσκετ είναι μία χαζή συζήτηση και μάλλον ελληνικό εφεύρημα.

Όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο να παίξεις, θέλεις να αποδείξεις ότι είσαι καλύτερος αντίπαλος. Είναι σαν τις τοποθετήσεις στα αμοιβαία κεφάλαια. Οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις επόμενες. Αποδείχτηκε ότι οι Ισπανοί είναι καλύτεροι κι αυτό δεν είναι προς θάνατο. Κακώς οι διεθνείς μας επανέρχονται στο θέμα λέγοντας ότι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα επειδή τις προηγούμενες φορές είχαν μεγαλουργήσει. Είναι σαν να ζητούν ένα άλλοθι και μια δικαιολογία που δεν τα έχουν ανάγκη.

Αποκλειστήκαμε. Θα γίνουν κριτικές για λάθη παικτών και προπονητών όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις αλλά μέχρις εκεί. Αλίμονο αν μείνουν τα στόματα κλειστά μπροστά σε μία αποτυχία. Κριτική θα γίνει, όχι κατεδάφιση.

Υπό την έννοια αυτή θέλω να πιστεύω ότι η απόφαση του Δημήτρη Διαμαντίδη να σταματήσει από την Εθνική δεν σχετίζεται με τον αποκλεισμό και την ισοπεδωτική κριτική που περιμένει να δεχτεί. Η ήττα μας αφορά όλους. Παίκτες, παράγοντες, Τύπος και οπαδοί πρέπει να μάθουμε να χάνουμε. Η ζωή κι ο αθλητισμός συνεχίζεται…