Ο Σάντος έχει χρόνο να διορθώσει τα λάθη του…

Εδώ είναι που λέμε «ήθελε, αλλά δεν μπορούσε». Και δεν μπορούσε, επειδή δεν ήξερε.

Γιατί αυτά που είχε μάθει (ρόμβος), πήγαν περίπατο μόλις ο Ιασβίλι έστειλε την μπάλα στα δίχτυα μας.

Για πότε χάθηκε ο ρόμβος, για πότε ο Καραγκούνης βρέθηκε δίπλα στον Κατσουράνη και για πότε ο Σαμαράς έφτασε να παίζει αριστερός εξτρέμ, ούτε που το καταλάβαμε…

Ο Τιμούρ Κετσπάγια, που φαίνεται είχε μελετήσει καλά, πήρε τον Κάχα Καλάτζε από το κέντρο της άμυνας, όπου συνήθως τον χρησιμοποιεί και τον έβαλε αριστερό μπακ, για να επιτηρεί τον Βασίλη Τοροσίδη.

Κάπου εκεί χάθηκε ένα ολόκληρο ημίχρονο. Γιατί, πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι στα πρώτα 45 λεπτά μετρήσαμε όλα κι όλα ένα σουτ -που έκανε ο Σαλπιγγίδης μετά από μπουκάρισμα- και ένα μακρινό βολέ του Αβραάμ Παπαδόπουλου.

Η ομάδα είχε πλήρη αδυναμία να κινηθεί μέσα στο γήπεδο και να βγάλει παίκτες ξεμαρκάριστους κοντά στην περιοχή του Ρεβισβίλι.

Στο δεύτερο ημίχρονο ήταν φανερό ότι το παιχνίδι θα πήγαινε στη δύναμη, στις προσωπικές μονομαχίες και στις ξεχωριστές ποδοσφαιρικές ικανότητες του καθενός. Κι ενώ ο Σαμαράς άρχισε να βρίσκει τον εαυτό του και να μπουκάρει διαγώνια, αναστατώνοντας τη γεωργιανή άμυνα, ο Φερνάντο Σάντος είχε τη φαεινή ιδέα να τον τραβήξει στον πάγκο, βάζοντας στην ίδια θέση τον Σωτήρη Νίνη, που αντικειμενικά δεν μπορούσε να ανταποκριθεί.

Ευτυχώς που η κινητικότητα του Σεϊταρίδη, οι προσωπικές μονομαχίες που κέρδισε ο Σαλπιγγίδης από τον Καλάτζε και οι σωστές πρώτες πάσες του Κατσουράνη έδωσαν την εντύπωση της πίεσης και αποδιοργάνωσαν κάπως τη γεωργιανή άμυνα.

Δυστυχώς, ο μόνιμος σκόρερ της Εθνικής μας στα τελευταία παιχνίδια αστόχησε στο εξ επαφής πλασέ από την εξαιρετική σέντρα του Γιούρκα. Αν στο σημείο αυτό ο Σαλπιγγίδης πετύχαινε το γκολ, υπήρχαν μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια για την ανατροπή.

Όμως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ακόμα και μετά το γκολ της ισοφάρισης από το Σπυρόπουλο, η γεωργιανή άμυνα μάλλον με σχετική ευκολία σταματούσε τις φαλτσαριστές σέντρες του Τοροσίδη και τα χτυπήματα φάουλ του Καραγκούνη.

Κατά συνέπεια, ο Φερνάντο Σάντος θα πρέπει να βρει κι άλλους τρόπους ανάπτυξης του παιχνιδιού από τους πατροπαράδοτους. Ειδικά τώρα, που δεν υπάρχει ένας ψηλός -τύπου Χαριστέα- για να παίρνει τις κεφαλιές.

Η Γεωργία είναι καλή ομάδα -καλύτερη απ’ ό,τι περιμέναμε- και ίσως όσα μας έκανε, τα επαναλάβει και σε άλλους. Εμείς, όμως, πρέπει να βελτιωθούμε αρκετά και οπωσδήποτε να εγκαταλείψουμε τον ρόμβο στο Ζάγκρεμπ, γιατί οι Κροάτες δεν αστειεύονται και γιατί όσα δεν μας έβαλαν οι Σέρβοι στο β’ μέρος του φιλικού παιχνιδιού, μπορούμε να τα αρπάξουμε μαζεμένα το βράδυ της Τρίτης.

Όλα αυτά συνιστούν παρατηρήσεις, με βάση ένα και μόνο παιχνίδι. Όσοι από αυτό βγάλουν το συμπέρασμα ότι «πέταξε το πουλάκι», θα κάνουν τεράστιο λάθος. Γιατί οι ίδιοι παίκτες, σε διαφορετικές συνθήκες, είναι ικανοί να πετύχουν σπουδαία πράγματα, όπως άλλωστε έχει αποδειχθεί και στο πρόσφατο παρελθόν.

Γι’ αυτό δεν χρειάζονται φτυάρια με λάσπη, αλλά περισυλλογή και ίσως μια κάποια αλλαγή πλάνων.