Η προνοητικότητα του Νιόπλια και το ρίσκο του Βαλβέρδε

Αλίμονο, κάτι θα ξέρει ο Βαλβέρδε που δεν ζητεί από τον Βαγγέλη Μαρινάκη να του κάνει μία ακόμα μεταγραφή.

Κάτι θα ξέρει και ο Νιόπλιας που ζήτησε τελευταία στιγμή μεταγραφή ενός αμυντικού χαφ.

Χωρίς την ιδιότητα να μπαίνω στο μυαλό του κάθε προπονητή, νομίζω ότι πιο εύκολα μπορώ να μαντέψω τον τρόπο σκέψης του προπονητή των «πρασίνων».

Ο Παναθηναϊκός έχει αμυντικά χαφ και μάλιστα ποιότητας. Τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, τον Κατσουράνη, τον Σιμάο και τώρα τελευταία τον Μαρίνο. Επομένως, μοιάζει λίγο υπερβολικό να προσθέτει και τον Νταμιέν Πλεσίς. Ο Γάλλος που δεν ενθουσίασε με την παρουσία του στη Λίβερπουλ, ξέρει καλά τη θέση και μπορεί σε πρώτη φάση όποτε χρειάζεται να ξεκουράζει τον Ζιλμπέρτο Σίλβα.

Κυρίως όμως μπορεί να απελευθερώσει τον Κώστα Κατσουράνη. Εδώ ίσως είναι το κουμπί της αιφνιδιαστικής μεταγραφικής κίνησης. Ο Νιόπλιας, βλέποντας ότι η άμυνα στερείται ψυχραιμίας και κουμανταδόρου, σκέφτεται σοβαρά σε πολλά κρίσιμα παιχνίδια να γυρίσει πίσω τον Κατσουράνη.

Αντί λοιπόν να ψάξει για αντικαταστάτη του Μπιέρσμιρ, που πήγε στη Ρόζενμποργκ, προτίμησε να βρει παίκτη που να απελευθερώσει τον Κατσουράνη. Και ο λόγος προφανής. Αναπληρωματικό αμυντικό χαφ μπορείς να βρεις με λίγα ή συμπαθητικά λεφτά. Παίκτη με την ποιότητα του Κατσουράνη πρέπει να τον χρυσοπληρώσεις…

Ορισμένα πράγματα λοιπόν εξηγούνται πιο εύκολα από όσο δύσκολα μοιάζουν στην αρχή.

Τώρα γιατί ο Βαλβέρδε επιμένει ότι μπορεί να βγάλει τη χρονιά με έναν μόλις κλασικό αμυντικό χαφ, μόνο ο ίδιος το ξέρει.

Ούτε ο Γιαννάκης Παπαδόπουλος, ούτε ο Ντουντού είναι τέτοιος. Τον νεαρό Κατσικογιάννη, που είναι, φρόντισε ο ίδιος να δοθεί δανεικός. Του έμεινε λοιπόν μόνο ο Ουρτάδο.

Αν τραυματιστεί ή αν δεν πιάσει, τότε τι γίνεται; Ο Ολυμπιακός του Στολτίδη, του Λεντέσμα, του Μαρέσκα και του Ντουντού, έδιωξε τρείς και πήρε έναν σε μια θέση που αποδεδειγμένα πονάει. Εδώ τα πράγματα δεν είναι και τόσο προφανή για να εξηγηθούν με ευκολία…