Η «κτηνωδία» δεν έχει τελειωμό

Αυτό το Μουντιάλ με έκανε να ανακαλύψω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Για παράδειγμα. Η Αγγλία όχι μόνο έχασε αλλά διασύρθηκε και δεν έμπλεξα σε κανέναν καβγά. Εκτός και αν θεωρήσουμε καβγά, το πέταγμα ενός πιρουνιού σε έναν συνάδελφο που μου φώναξε «σας άρεσε ρε γατάκια»; Εγώ αυτό δεν το λέω καβγά αλλά φιλική διαφωνία.

Από εδώ και πέρα λοιπόν είμαι αντικειμενικός. Δεν με ενδιαφέρει απολύτως τίποτα. Ας το πάρει όποιος θέλει, ας το σηκώσει ψηλά, ας το πετάξει στον αέρα, ας το πάρει μαζί του στη χώρα του και ας του ζητήσει να βγουν ραντεβού.

Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η σιλουέτα των συναδέλφων αλλά και η δική μου. Γιατί πάνω στην πρόθεση μας να τηρήσουμε τα ήθη και τα έθιμα του Μουντιάλ έχουμε καταντήσει να τρώμε σαν ζώα κάθε βράδυ. Αλήθεια. Έχουμε γίνει ο περίγελος του κτιρίου. Μέχρι και ο φύλακας μας κάνει πλάκα. «Έχει περάσει ένα μισάωρο, δεν θα φάτε τίποτε άλλο;». Το σκεφτόμουν από το πρωί και όταν αποφασίσαμε ότι κάτι πρέπει να φάμε και σήμερα, επικράτησε η λογική και είπαμε να παραγγείλουμε κρέπες. Που να ήξερα όμως ότι αυτές οι κρέπες θα ήταν οι μεγαλύτερες κρέπες στην ιστορία των μεγαλύτερων κρεπών (δεν ξέρω αν κλείνεται και δεν με ενδιαφέρει κιόλας ιδιαίτερα).

Μέχρι και ο Μιαούλης που καθόταν ήσυχος ήσυχος και μίλαγε στο τηλέφωνο κρατώντας στο άλλο χέρι την κερασόπιτα του, έκανε παύση για να μας πει… «Πάλι τρώτε ρε κροκόδειλοι;».

Αυτό λοιπόν φίλοι μου λέγεται κτηνωδία. Και θα σας συμβούλευα να την περιορίσετε και εσείς. Γιατί όσο καλή και να μοιάζει αρχικά, τα αποτελέσματα της είναι τραγικά. Για παράδειγμα εγώ δύσκολα ανεβαίνω τέσσερα σκαλιά χωρίς να λαχανιάσω.

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές βάζει γκολ η Αργεντινή. Και ενώ όλοι οι υπόλοιποι έμοιαζαν να απογοητεύονται στις ευκαιρίες του Μεξικού, τώρα πανηγύρισαν. Βέβαια όταν είδαν ότι είναι δύο μέτρα οφσάιντ, άρχισαν να λένε για τις αδικίες του ποδοσφαίρου. Δημοσιογράφοι σου λέει μετά. Εγώ προσωπικά δεν τους συμπαθώ καθόλου. Και μπράβο μου.

Στο δεύτερο γκολ της Αργεντινής όλοι φώναξαν ότι πληρώνονται, άσο ημίχρονο, άσο τελικό, άρα αύριο θα κεράσουν. Θα περιμένω να δω τι θα γίνει και θα κινηθώ ανάλογα.

Έφτασε η ώρα λοιπόν να κλείσω και τη σημερινή μου ανταπόκριση. Η γεύση είναι αλήθεια ότι είναι γλυκόπικρη (ξέχασα να σας πω βέβαια ότι φάγαμε και γλυκιά κρέπα εκτός από αλμυρή) . Είχα κάνει τόσες δηλώσεις τις προηγούμενες ημέρες για νίκη της Αγγλίας που τώρα δεν προλαβαίνω να τις μαζέψω.

Αυτά παθαίνεις όταν κάνεις δηλώσεις. Συνήθως μεταμορφώνονται σε μια τεράστια χιονόμπαλα που σε παρασύρει στη βουνοπλαγιά και σε ρίχνει πάνω σε ένα τεράστιο δέντρο που ξαφνικά ζωντανεύει, σε καταπίνει και σε στέλνει μέσα από τα έγκατα της γης, στα βάθη της κολάσεως. Είναι ωραία εκεί όμως. Υπάρχει καλή παρέα.

‘Till next time… ta ta…

ΥΓ. Ραντεβου στους Rammstein...

Blood_and_the_city@hotmail.gr