FC: Εθνικός τσαρουχοκάστερ

Οι παλιοί λένε ότι έρχεται κάποτε στη ζωή του καθενός μια στιγμή κρίσιμη. Μια στιγμή όπου πρέπει να αρπάξεις την ευκαιρία από τα μαλλιά και να βγεις στο φως ή να την αφήσεις να σου γλυστρήσει μέσα από τα χέρια και να χαθείς μαζί της για πάντα.

Η συγκυρία έμοιαζε ιδανική. Η εθνική έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα (ε, εντάξει, όχι και υπέρ πάντων, υπέρ αλλήλων κυρίως, σωστά Βασίλη;) στο μακρινό και αφιλόξενο Μπλουμφοντέιν, έχοντας φτάσει εκεί με κατακόκκινο σβέρκο και κατεβασμένα αυτιά. Η φούντωση για στήριξη είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Οι ενδεκάδες ανακοινώνονται. Το 5-3-2 του Ρεχάγκελ με 3 κεντρικούς αμυντικούς, (και χωρίς Χαριστέα και Σεϊταρίδη) δίνει το έναυσμα, καθώς μοιάζει τουλάχιστον Μέγκαν Φοξ σε σχέση με το «Τζεσιπαπουτσικό» 4-5-1 του πρώτου αγώνα. Οι θεωρητικές ελπίδες ρίχνουν άφθονο λάδι στο καντήλι της φωνής και το παιχνίδι ξεκινάει.

Ο Παύλος ανησυχεί, αλλά η ανησυχία του είναι καλά προστατευμένη με το αδιάβροχο της αισιοδοξίας. Με φωνή βροντερή και ρωμαλέα μεταφέρει την εικόνα μιας ομάδας μεταλλαγμένης προς το καλύτερο σχεδόν 100% σε σχέση με το ματς της πρεμιέρας και συμπαρασύρει στο διάβα του το –πάντα έτοιμο να «τσιμπήσει» σε τέτοια- τηλεοπτικό κοινό.

16ο λεπτό. Φάουλ του Ούτσε. «Όχι πάλι τέτοιο γκολ, όχι πάλι τέτοιο γκολ...» ακούγεται η φωνή από το βάθος του πηγαδιού και η ηχώ του Παύλου θαρρείς πως τείνει στο χρονικό άπειρο. Από εκεί και μέχρι το 33’ μαζεύει τα κομμάτια του. Και τότε... θαύμα! Ο Καϊτα προσπαθεί να κλωτσήσει τον Τοροσίδη στο γόνατο. Ο Τοροσίδης θυμάται τη φάση του Ριβάλντο με την Τουρκία και πέφτει κρατώντας το πρόσωπό του. «Είναι κόκκινη!» ωρύεται ο Παύλος. «Ναι, ναι!».

Η ψυχολογία αλλάζει άρδην. Έξω ο Παπασταθόπουλος, μέσα ο Σαμαράς. Οι δύο «παραστάτες» ανεβάζουν δύο οκτάβες στη φωνή κι ο Παύλος από κοντά. Στο 44’ η ισοφάριση. «Γκόοολ, γκμπντρ&*(%$@, ο Σαλπιγγίδης, ναιιιι, ντρ(&#$^@» ακούγεται και οι πιέτες της φουστανέλας του δονούνται από χαρά.

Δεύτερο ημίχρονο. Τους έχουμε. Το πιστεύουμε. Η ανάγκη για νίκη όμως είναι πιο έντονη στο booth παρά στο χορτάρι. Τα όποια ψήγματα αξιοπρέπειας έχουν απομείνει διαλύονται στο 55’: «έχει προσαγωγούς ο Ταϊβό, θα γίνει αλλαγή, αυτό είναι δώρο για μας» και αποσυντίθενται στο 78’: «έξω κι ο Ετζιεσίλε. Μέχρι να μπει ο Αφολάμπι παίζουν με 9. Είναι ευκαιρία να βάλουμε ακόμα ένα γκολ». Στο μεταξύ βέβαια, κι αφού «μας βοήθησε ο Θεός» (και πως να κάνει αλλιώς όταν τον επικαλέιται ο σωστός άνθρωπος) έχουμε κάνει το 2-1 στο 71’, με αποτέλεσμα το τσαρούχι από τους έντονους πανηγυρισμούς να έχει σπάσει το δάπεδο των δημοσιογραφικών (το τελευταίο διαβάζεται και βάζοντας παύλα ανάμεσα στις δύο λέξεις).

Οι παλιοί έχουν δίκιο. Όταν έχεις την ευκαιρία να δημιουργήσεις τον μύθο σου οφείλεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. Και φορώντας τα σωστά τσαρούχια, με το ενισχυμένο τακούνι -όπως ο Παύλος- πάντα δείχνεις πιο ψηλός.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... Fightclub@sday.gr