Tο έργο ξαναπαίχτηκε στο «Ζερλάν». Η καρδάρα που γέμισε σταλιά - σταλιά και με κόπο άδειασε μεμιάς στο 89'. Τώρα έχουμε πάλι να λέμε για τη βαριά κατάρα που τους κυνηγά. Η μεταφυσική παίρνει τη θέση της στην εξήγηση των ποδοσφαιρικών φαινομένων. Πάνω από τη νέα ήττα θα χυθούν τα δάκρυα των απανταχού φίλων του Θρύλου που έμειναν με ένα τεράστιο όσο και αναπάντητο «γιατί». Ακόμα κι αν πιστέψουμε ότι ήταν της μοίρας του γραφτό, πρέπει να ψάξουμε να βρούμε μήπως ήταν ανθρωπίνως δυνατό να γίνει κάτι και δεν έγινε. Μήπως δεν είναι καλά και σώνει αναπόφευκτο στο τέλος η μπάλα να αναπαύεται στα δίχτυα του Νικοπολίδη.
Η σέντρα του Ζουνίνιο δεν είχε τον βαθμό δυσκολίας που είχε η αντίστοιχη του Μπέκαμ. Με μικρότερο φάλτσο και λιγότερη ταχύτητα πήρε κατεύθυνση στη μικρή περιοχή του Νικοπολίδη. Στο ύψος της μικρής περιοχής ήταν οι τρεις σέντερ μπακ. Κανένας από τους τρεις δεν κινήθηκε γρήγορα προς τα αριστερά που πήγαινε η μπάλα. Πρώτος πήγε προς τα εκεί ο Γκοβού, ένας τέταρτος.
Οι «καρφωμένοι» σέντερ μπακ είδαν τον Γκοβού να τρέχει προς την μπάλα και ο Νικοπολίδης αναγκάστηκε να βγει διαπιστώνοντας την ανημπόρια των συμπαικτών του. Αν έμενε στη θέση του, το πλασέ του Γάλλου διεθνούς θα έφτανε απλά στην αγκαλιά του. Αντί να γίνεται τόση φασαρία για το κακό το ριζικό, μοιάζει πιο φρόνιμο να γίνει συζήτηση για κακές αντιδράσεις που επαναλαμβάνονται.
Ο,τι του προέκυψε χθες βράδυ στο κρύο «Ζερλάν» είναι αποτέλεσμα των αρετών και των αδυναμιών του. Ο Καφές -άλλη σύμπτωση κι αυτή- έβαλε πάλι μία γκολάρα που θα συζητηθεί στην Ευρώπη.
Ο Σόλιντ, αντί να ταμπουρωθεί στα τελευταία λεπτά, έβγαλε τον Στολτίδη και έριξε τον Κωνσταντίνου για να χτυπήσει το «διπλό». Σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο οι «ερυθρόλευκοι» έπαιζαν στην επίθεση με στόχο την ισοφάριση. Χωρίς σπουδαίο παιχνίδι από τον Τζόρτζεβιτς και «χαμένο» τον Στολτίδη έδειχναν διάθεση να τσαλακώσουν τη Λιόν. Ποια Λιόν; Εκείνη που έριξε πριν από ένα μήνα τρία μπαλάκια στη Ρεάλ μέσα σε είκοσι λεπτά και είναι αήττητη στο γαλλικό πρωτάθλημα. Μεγάλες ευκαιρίες δεν έκανε, το προσπαθούσε όμως χωρίς να έχει στην ενδεκάδα του τα κλασικά επιθετικά εργαλεία του (Κωνσταντίνου, Ριβάλντο).
Όταν λοιπόν πέτυχε τον στόχο του, ήρθε η παιδική αντίδραση της άμυνάς του και η νέα απογοήτευση. Κατάρα, μοίρα, πεπρωμένο είναι δικαιολογίες για όσους σηκώνουν ανήμποροι τις πλάτες και αδυνατούν να αναμετρηθούν με την πραγματικότητα. Ο καλύτερος Ολυμπιακός φέτος βγήκε από το γήπεδο με σκυμμένο το κεφάλι.
Αντί για κλάματα και μοιρολόγια χρειάζεται δουλειά. Την πρώτη φορά ήταν ο... αέρας που ευνόησε τον Κόντε. Στη συνέχεια ήρθε η ασυνεννοησία του Μπερμούδες με τον Ελευθερόπουλο. Ακολούθησε η σέντρα του Μπέκαμ και ήρθε το αποκορύφωμα με την άδεια άμυνα στη σέντρα του Ζουνίνιο.
Ε! Σε όλα αυτά δεν μπορεί να φταίνε μόνο οι άλλοι. Κάπου πρέπει να φταίμε κι εμείς. Ο... Εφιάλτης που ανοίγει τις πόρτες για οδυνηρές αποτυχίες είναι η αμυντική λειτουργία της τελευταίας στιγμής. Δουλειά του Σόλιντ είναι να βρει τη λύση στο πρόβλημα που βυθίζει στην απογοήτευση τον κόσμο της ομάδας και τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.