Από την εποχή του Νίκου Αναστόπουλου (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Οταν ο Στράτος Αποστολάκης σέντραρε από δεξιά, το σενάριο ήταν λίγο ως πολύ γνωστό. Ο Μητρόπουλος έπαιρνε την κεφαλιά μέσα στη μεγάλη περιοχή και ο Αναστόπουλος ξεδίπλωνε από το ύψος της μικρής το πλούσιο ρεπερτόριό του. Ανάποδο ψαλίδι, τακουνάκι, κεφαλιά, προβολή, πλασέ. Ο,τι κι αν επέλεγε, η μπάλα έπαιρνε τη... σωστή πορεία. Από εκείνη τη μακρινή εποχή μέχρι σήμερα, το γκολ έγινε άγχος για τους «ερυθρόλευκους» και ειδικά αυτό που λέμε εύκολο γκολ. Εξαίρεση μικρή το 1999 και η άψογη συνεργασία του Γκόγκιτς με τον Αλεξανδρή.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις κάποιος άλλος, και όχι οι καθαρόαιμοι επιθετικοί, έπαιρνε την ευθύνη για να φτάσει η μπάλα μέχρι το πλεχτό. Παλαιότερα, ο αμυντικός χαφ Τσαλουχίδης, μετά ο αέρινος Καραπιάλης και μέχρι σήμερα ο Τζόρτζεβιτς. Μόνιμο χαρακτηριστικό, ότι δεν βρέθηκαν στην ομάδα δυο-τρεις επιθετικοί που θα «καθάριζαν» με τη δική τους συνεργασία. Κατά καιρούς ο Ολυμπιακός είχε επιθετικούς, αλλά δεν είχε επιθετική γραμμή.

Ο Τροντ Σόλιντ επιχειρεί να αλλάξει τα δεδομένα. Πιθανόν να τα θαλασσώσει, αν όμως του «κάτσει» στο Καραϊσκάκη, θα προσφέρονται αφειδώς «γκολ και θέαμα». Το 4-3-3, στο οποίο επιμένει ο Νορβηγός κόουτς, προϋποθέτει φουλ επίθεση, αλλά πάνω απ' όλα δυνατή, αξιόπιστη και αποτελεσματική επιθετική γραμμή. Ο Ολυμπιακός του ενάμιση επιθετικού είναι παρελθόν. Κωνσταντίνου, Ντάνι, Μπαμπαγκίντα, συνεπικουρούμενοι από Οκκά, Ριβάλντο και Καστίγιο, συνθέτουν μία πολυπρόσωπη γραμμή πυρός. Τρεις από αυτούς θα είναι πολλές φορές μαζί στη σύνθεση της ομάδας. Τώρα πια υπάρχουν οι κλασικοί φορ (Ντάνι, Κωνσταντίνου), υπάρχει ο γρήγορος παίκτης που θα πάρει την κάθετη πάσα (Μπαμπαγκίντα), υπάρχει και ο Ριβάλντο, που θα παίρνει την μπάλα έχοντας ακόμα δύο παίκτες μπροστά του.

Στην επίθεση του πρωταθλητή κάτι αλλάζει. Χρόνος θα χρειαστεί για να διαπιστωθεί αν η αλλαγή θα είναι ευεργετική για το σύνολο της ομάδας. Ο Σόλιντ ρισκάρει και το ξέρει. Οι φίλαθλοι στις εξέδρες θα τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, αν το ρίσκο βγει. Αν όχι, ο Νίκος Αναστόπουλος θα έρχεται συνεχώς στις μνήμες όσων πρόλαβαν να δουν πόσο άνετα «φλόμωνε» στα γκολ τους αντίπαλους τερματοφύλακες.