Ο Ρεχάγκελ, ο Κακά, ο Μέσι κι ο Ινιέστα

Οσα πέτυχαν οι διεθνείς κι ο προπονητής τους δεν τους δίνουν το δικαίωμα να μας λένε ότι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν.

Οποιος ευτύχησε στη ζωή του να κλοτσήσει μπάλα και δεν την αγάπησε μόνο από τα αναγνώσματα των εφημερίδων και τα ραδιοτηλεοπτικά προγράμματα, θα διευκολυνθεί να αντέξει μέχρι τέλους το διάβασμα αυτού του κειμένου. Οποιος έχει παίξει μπάλα και μάλιστα χωρίς να προσδοκά ότι μπορεί να βγάλει εισόδημα επειδή την κλοτσά υποφερτά έχει σοβαρές πιθανότητες να αγαπάει το άθλημα περισσότερο από την ομάδα που υποστηρίζει. Το γράφω γιατί στην Ελλάδα έχουμε κλατάρει από οπαδούς, αλλά από φίλους του ποδοσφαίρου παρατηρείται μεγάλη έλλειψη.

Βρείτε εσείς άλλη εξήγηση για το γεγονός ότι τα γήπεδα στην Ευρώπη «βουλιάζουν» όταν παίζουν οι εθνικές ομάδες, ενώ στην Ελλάδα βγαίνουν οι διεθνείς και παρακαλάνε στην τηλεόραση ώστε να πάει ο κόσμος στο γήπεδο. Οι εθνικές ομάδες –όρος που πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον άλλον πιο αντιπροσωπευτικό– μπορούν κατά τεκμήριο να συγκινήσουν κόσμο που δεν πάσχει από οπαδισμό. Κατά τεκμήριο γιατί όπως αποδείχτηκε όταν χάσαμε από την Αλβανία, οπαδισμός και φασισμός βρίσκουν κοινούς τρόπους να εκδηλώνονται.

Οποιος, λοιπόν, νομίζει ότι πρώτο καθήκον της Εθνικής ομάδας είναι να παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο, δεν έχει παρά να φέρει στον νου του τι μπάλα έπαιξαν οι Γάλλοι απέναντι στους Ιρλανδούς και πήραν την πρόκριση. Δεν αναφέρομαι στο χέρι του Ανρί που προηγήθηκε της ισοφάρισης, αλλά στο άθλιο παιχνίδι των Γάλλων που δημιούργησαν δυόμισι φάσεις σε δύο ώρες παιχνιδιού. Αυτής της ποιότητας ποδόσφαιρο προσφέρουν ο Ανρί, ο Ανελκά, ο Γκουρκίφ, ο Ζινιάκ και οι λοιποί αστέρες του Ντομενέκ. Τουναντίον οι αστέρες του Ρεχάγκελ έβγαλαν τέσσερις φάσεις για γκολ στο Ντόνετσκ και το ένα που πέτυχαν ήταν πεντακάθαρο.

Οσα πέτυχαν οι διεθνείς κι ο προπονητής τους δεν τους απαλλάσσουν από την υποχρέωση να δέχονται κριτική ούτε τους δίνουν το δικαίωμα να μας λένε ότι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Οσο παίζουν μπάλα έχουν την υποχρέωση και με το παραπάνω. Γι' αυτό κι όπως σωστά δήλωνε ο Κατσουράνης πρέπει να δέχονται ακόμα και την πιο σκληρή κριτική. Φαντάζομαι πως όσοι Ουκρανοί χειροκρότησαν θερμά και παρατεταμένα τον Σεβτσένκο στο τέλος του ματς το έκαναν συνεκτιμώντας όσα έχει προσφέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή στην εθνική ομάδα.

Το θερμό χειροκρότημα δεν τους στερεί τη δυνατότητα να του κάνουν σκληρή κριτική, διότι παρά τις αρχικές αισιόδοξες δηλώσεις την πάτησε από την ελληνική ομάδα. Από την άλλη το ότι έκανες σκληρή κριτική χθες δεν σου απαγορεύει να δώσεις επαίνους σήμερα. Αρκεί και στις δύο περιπτώσεις να μην έχεις χάσει το μέτρο. Ο Ρεχάγκελ που φαίνεται ότι δεν πάσχει από τέτοιου είδους... μεταμορφώσεις διαβεβαίωνε Ουκρανό δημοσιογράφο που τον ρώτησε σχετικά, ότι η ομάδα μας θα παίξει πολύ καλύτερο ποδόσφαιρο στη Νότιο Αφρική, επειδή θα προστεθούν σε αυτή το καλοκαίρι ο Τσάβι, ο Μέσι, ο Ινιέστα και ο Κακά.

Με δύο λόγια, δηλαδή, μας είπε καθαρά ότι η ομάδα που έχει δημιουργήσει είναι αποτέλεσμα του ταλέντου που διαθέτει σε σύγκριση με το ταλέντο άλλων ομάδων. Γι' αυτό και στο Μουντιάλ δεν πάμε για να χαζέψουμε τα πλήθη με το θέαμα που θα προσφέρουμε, αλλά για να μαζέψουμε βαθμούς και να έχουμε μια αξιόλογη παρουσία. Παίζοντας με άλλον τρόπο –πέρα από τη σφιχτή άμυνα και τις αντεπιθέσεις– το πιθανότερο είναι να γίνει «της Αμερικής το 1994». Διαλέγουμε και παίρνουμε. Εκτός αν στην Ευρώπη όσοι Ελληνες αγωνίζονται πρωταγωνιστούν κι εδώ ο Ρεχάγκελ τους βάζει να τρέχουν 90 λεπτά μαρκάροντας τον αντίπαλο. Εκτός αν υπάρχουν άλλοι ποδοσφαιριστές που «βγάζουν μάτια» κι ο Γερμανός τους αγνοεί. Εκτός κι αν από τους εικοσιτρείς που χρησιμοποιούσες πριν από πεντέμισι χρόνια τώρα χρησιμοποιείς μόλις τρεις κι αυτό δεν λέγεται ανανέωση…