Να σουλουπωθούμε, για να μην «ταλαιπωρηθούμε»

Σε πραγματικό μαρτύριο υποβλήθηκαν όσοι πήραν την απόφαση να έρθουν στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας χτες το βράδυ. Οι διεθνείς, κι ενώ ο καιρός ήταν ψυχρός, τούς πάγωσαν ακόμα περισσότερο. Μαύρες σκέψεις μπορούν να γίνουν μετά τα όσα είδαμε χτες το βράδυ. Ποδοσφαιρική αμηχανία, έλλειψη του παραμικρού σχεδίου και παράλληλο ποδόσφαιρο συνοψίζουν την τραγική εμφάνιση της Εθνικής.

Κοντά σ' αυτά ένας ανερμάτιστος Ρεχάγκελ έβγαλε τον παραγωγικό Φωτάκη για να βάλει στο ημίχρονο τον αμυντικογενή Πλιάτσικα και κράτησε 80 λεπτά στον πάγκο τον Σωτήρη Νίνη λες και φοβόταν τη μείωση του σκορ... Ούτε ο Ρεχάγκελ εμπνέει, ούτε οι παίκτες σκοτίστηκαν ιδιαίτερα μετά τις δύο εύστοχες κεφαλιές του Τοροσίδη και του Γκέκα. Ετσι όπως ήμασταν στα τρία τελευταία παιχνίδια με Μολδαβία, Λετονία και Λουξεμβούργο δεν πάμε πουθενά. Ας εξαιρέσουμε το ειδικών συνθηκών δεύτερο ημίχρονο με τους Λετονούς.

Εκεί μίλησαν ο τσαμπουκάς και το πείσμα, ο κίνδυνος της ξεφτίλας ενός εκάστου των ποδοσφαιριστών της Εθνικής. Αύριο, μεθαύριο, με αντίπαλο π.χ. το ΕΪΡΕ, η τσαντίλα θα χρειάζεται οπωσδήποτε, αλλά δεν θα είναι αρκετή. Θα χρειάζονται σχέδιο, αυτοματισμοί και οργανωμένο ποδόσφαιρο. Η προωθητική δύναμη που κάποτε είχε ο Ρεχάγκελ έχει εξατμιστεί. Οσοι δεν το βλέπουν προτιμούν να στέκονται ανάποδα.

Να βλέπουν το παρελθόν και να αγνοούν τι γίνεται επί του παρόντος. Οποιος θέλει χαζές δικαιολογίες ας τις αναζητήσει στις ελλείψεις της Εθνικής. Οταν το Λουξεμβούργο με δέκα παίκτες σού βάζει γκολ (αυτογκόλ) και βγαίνει μπροστά για να ισοφαρίσει, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στον οργανισμό της ομάδας. Ο Ρεχάγκελ, όρθιος στο 90', ζητούσε από τους παίκτες του να παίξουν άμυνα για να αποφύγουν τα χειρότερα. Κάθε άλλο σχόλιο περιττεύει.

Μετά την κλήρωση της Δευτέρας έχουμε ένα μήνα καιρό για να σουλουπωθούμε. Είναι αμφίβολο αν ο Ρεχάγκελ μόνος του μπορεί να συμμαζέψει την κατάσταση. Χρειάζεται να πάρουν πρωτοβουλίες ο Τάκης Φύσσας και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Για τον καθένα από αυτούς είναι και ζήτημα τιμής να βρεθεί το καλοκαίρι στη Νότιο Αφρική. Τις περισσότερες φορές μόνο με το φιλότιμο και την τσαντίλα δεν φτάνεις στον στόχο σου. Στο σημείο που είμαστε όμως δεν έχουμε κάτι άλλο να επικαλεστούμε.