Ο Ολυμπιακός στον αστερισμό του «τσούκου τσούκου» γκολ

Στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας είχαμε κάτι που λείπει πολύ από το ελληνικό πρωτάθλημα. Θέαμα με τα καντάρια. Το πρόσφεραν χωρίς τσιγκουνιές Παναθηναϊκός και Αρης και στα ενενήντα λεπτά της συνάντησης. Τα εύσημα ανήκουν κυρίως στον Αρη, ο οποίος ήρθε στο ΟΑΚΑ να παίξει χωρίς σκοπιμότητες. Τώρα, εδώ που τα λέμε, αυτός ο Αρης και να θέλει, δεν μπορεί να παίξει αμυντικά, να περιοριστεί σε ρόλο παθητικό.

Οι Λατινοαμερικανοί παίκτες του είναι φτιαγμένοι στη λογική όσα φάμε πίσω και όσα βάλουμε μπροστά. Πάνω-κάτω στην ίδια λογική κινείται και ο προπονητής τους. Ο Αρης έκανε ίσως το καλύτερό του παιχνίδι τα τελευταία δέκα χρόνια που κατεβαίνει στην Αθήνα. Και εκτός από τον διαιτητή, που ίσως του στέρησε ένα πέναλτι, πρέπει να τα βάλει με τον Αμπρέου που σπαταλούσε τις ευκαιρίες.

Ο Παναθηναϊκός έχει μεγάλη συμμετοχή στο όμορφο ποδόσφαιρο που παίχτηκε χθες το βράδυ στην Καλογρέζα. Αυτός, έτσι κι αλλιώς, θα έβγαινε στην επίθεση για να πάρει τη νίκη. Το έκανε, δημιούργησε αρκετές ευκαιρίες και ευτύχησε να έχει τον Σωτήρη Νίνη σε μία ακόμα καλή βραδιά. Ο νεαρός πέρασε πάσες στην επίθεση, είχε καλά ξεμαρκαρίσματα και βοήθησε αρκετά στο άπλωμα του παιχνιδιού.

Στο τέλος, όταν άρχισαν να στενεύουν τα χρονικά περιθώρια, μίλησε ο Κατσουράνης. Για να αποδειχτεί ακόμα μία φορά ότι όπου δεν φτάνουν τα συστήματα και οι οδηγίες του προπονητή φτάνουν και περισσεύουν οι ατομικές ικανότητες των παικτών. Σε μια τέτοια περίπτωση ο Σαλπιγγίδης «ξέρανε» τον προσωπικό του αντίπαλο και ο Κατσουράνης έκανε κάτι που θεωρητικά ήταν η δουλειά του Σισέ.

Τοποθετήθηκε σωστά κοντά στο πρώτο δοκάρι και πλάσαρε πετυχημένα. Το ξέραμε και νωρίτερα, επιβεβαιώθηκε και χθες το βράδυ. Η κλάση των παικτών του Παναθηναϊκού μπορεί να δώσει νίκες. Και η κλάση των παικτών του Αρη μπορεί. Με τη διαφορά ότι οι «πράσινοι» έχουν περισσότερους και καλύτερους τέτοιους παίκτες. Το παιχνίδι στην Τούμπα είχε πάθος, ένταση, αλλά ποιοτικά ήταν κάτω του μετρίου. Γενικά οι ομάδες του Φερνάντο Σάντος αποφεύγουν το θέαμα όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Οσο για τη σακατεμένη ομάδα του Ολυμπιακού, τόσο μπορούσε, τόσο έπαιζε. Το γκολ του Παπαδόπουλου ήρθε κόντρα στη ροή του αγώνα. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ είχαν αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων και προσπαθούσαν στα τελευταία λεπτά να προβληματίσουν την «ερυθρόλευκη» άμυνα. Οι παίκτες του Ολυμπιακού έμοιαζαν αποκαμωμένοι από την κούραση και ο Μπάντοβιτς, βάζοντας τον Γκαλίτσιο στη θέση του Ντιόγο, έδειχνε καθαρά πως ήταν ευχαριστημένος ακόμα και με την ισοπαλία.

Αυτό θα ήταν ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Η νίκη του κρατά τον Ολυμπιακό ζωντανό εν όψει της Τετάρτης και του τονώνει ακόμα περισσότερο το ηθικό. Εχει, όμως, κι ένα ακόμα ηθικό δίδαγμα: οι παίκτες που τον κράτησαν όρθιο στην Τούμπα είναι αυτοί που είτε τη διαμόρφωσαν είτε έχουν επίγνωση της σύγχρονης ιστορίας του. Δηλαδή ο Νικοπολίδης, ο Αβραάμ, ο Στολτίδης και ο Τοροσίδης.

Στη φάση που διανύει τώρα ο Ολυμπιακός έχει μεγάλη ανάγκη την ισχυρή παρουσία των Ελλήνων παικτών μέσα στο γήπεδο. Αυτό το ξέρει καλύτερα από τον καθένα ο Ανδρέας Νινιάδης και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος για να το πληροφορηθεί και ο Ζίκο. Ο Ολυμπιακός με τις συγκεκριμένες ελλείψεις του έχει όρια στην ποιότητα του παιχνιδιού που μπορεί να προσφέρει, το διαπιστώσαμε στις συναντήσεις με την Αλκμααρ και τον ΠΑΟΚ και πρόκειται να το ξαναδιαπιστώσουμε την Τετάρτη κόντρα στην ΑΕΚ.

Εκεί που ο Μπάντοβιτς τόνωνε την ελληνική παρουσία στην ενδεκάδα του, ήρθε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς να κάνει το εντελώς αντίθετο στο ματς με τα Γιάννενα. Ο,τι κι αν επικαλεστεί για να δικαιολογήσει τις επιλογές του μοιάζει περίπου μάταιο. Αυτό το ράβε-ξήλωνε στοίχισε στην ΑΕΚ δύο βαθμούς.

Τώρα θα χρειαστεί να ξαναράψει και να δώσει στην ομάδα του κάποια συγκεκριμένα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Είναι ατελέσφορο να μας θυμίζει με τον τρόπο του ότι πολλές μεταγραφές έγιναν ενώ είχε αρχίσει το πρωτάθλημα. Δεν ωφελεί να συμπεριφέρεται λες και βρίσκεται ακόμα στην περίοδο των φιλικών παιχνιδιών της προετοιμασίας.

Χαίρεσαι να τον βλέπεις

Αν ήταν μικρότερος, ίσως λίγα κιλά ελαφρύτερος, δεν θα μας έκανε τη χάρη να έρθει να παίξει στην Καβάλα. Ομως και τώρα, στα 33, παραδίδει μαθήματα σύγχρονου ποδοσφαίρου. Είναι κάτι σαν «δεκάρι» παλαιάς κοπής και δεύτερος επιθετικός. Ο Γουίλσον Ορούμα έχει αγωνιστικές περγαμηνές στη Μαρσέιγ και ήρθε να κολλήσει κάποια από τα τελευταία ένσημά του στην Ελλάδα. Μέσα στο γήπεδο κινείται κυρίως από τη μέση και μπροστά, μοιράζοντας πάσες, κάνοντας ωραίες επιτόπιες ντρίμπλες και απειλώντας με σουτ από μέση απόσταση.

Ο Νιγηριανός άσος παίζει μπάλα που ευχαριστεί την εξέδρα χωρίς να ενοχλεί τον προπονητή. Αλλωστε σε μια ομάδα καινούργια, όπως είναι οι «αργοναύτες», χρειάζεται ένας παίκτης που να ξέρει μπάλα πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο και να έχουν δει τα μάτια του πράγματα που οι άλλοι συμπαίκτες του με μικρότερες εμπειρίες πιθανώς και να αγνοούν. Υπόθεση εργασίας: αν ο Ζίκο ήθελε αύριο το πρωί να παίξει σύστημα 4-5-1, έχει καλύτερο παίκτη από τον Ορούμα για να παίξει πίσω από τον σέντερ φορ;

Περασμένα μεγαλεία

Τι παθαίνει ένας λύκος όταν γεράσει; Του πέφτει το τρίχωμα. Αν πρόκειται για λύκο που παίζει ποδόσφαιρο, του «πέφτει» η εκρηκτικότητα. Κάτι τέτοιο φαίνεται να έχει πάθει ο Αμπρέου. Ο λύκος του Αρη πάει πιο αργά και από το τραμ όταν κινείται στην παραλιακή. Πιθανόν κάποτε να έτρεχε πολύ, να έβρισκε δίχτυα, να πλάσαρε σωστά.

Για να τα κάνει όλα αυτά τώρα και κυρίως για να φέρει την μπάλα μπροστά του θέλει μισό ημίχρονο και καμιά πενηνταριά τετραγωνικά μέτρα άπλα. Τσάμπα ταλαιπωρούνται στον Αρη και αφήνουν τον Κάμπορα στον πάγκο για το χατίρι του. Χθες το πλήρωσαν ακριβά γιατί ο Αμπρέου έχασε μια ευκαιρία που δεν χάνεται και άλλη μια γιατί, κουρασμένος όπως ήταν, έστειλε την μπάλα στον αττικό ουρανό αντί στα δίχτυα του Τζόρβα.