Η επόμενη «γιούχα» θα αφορά και τους δύο

Tο πιο εύκολο πράγμα είναι οι δικαιολογίες. Φαίνεται ότι και ο Κετσπάγια ξέρει από τέτοιες. Οταν, όμως, βγαίνει ο Γκαλέτι αναγκαστικά κι εσύ βάζεις τον Γκαλίτσιο, αυτό κάτι σημαίνει. Κι αφού ο κόουτς ξέρει από δικαιολογίες, ξέρουμε κι εμείς από μπηχτές: μήπως ο κόουτς νομίζει ότι κάθεται ακόμα στον πάγκο της Ανόρθωσης;

Με όλο τον σεβασμό στο βαρωσιώτικο σωματείο, το «Καραϊσκάκη» δεν είναι «Αντώνης Παπαδόπουλος». Κι οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν εννοούν να καταπιούν ότι επειδή η ομάδα προκρίνεται επί μιας κάποιας Σέριφ θα βλέπουν μέσα στο γήπεδό τους τέτοιο αντιποδόσφαιρο. Γιατί δεν είναι απαραίτητο να έχεις πλήρη σύνθεση για να παίξεις μπαλίτσα της προκοπής με αδύναμο αντίπαλο.

«Ο.Κ.», να τα ρίξουμε στη διοίκηση, δηλαδή στον Κόκκαλη, γιατί καθυστερεί τη μία και καλή μεταγραφή που έχει τάξει. Ομως και χωρίς αυτή ο Ολυμπιακός υποχρεούται να την «τσουλάει» την μπάλα.

Οταν γεμίζεις τον τόπο με αμυντικά χαφ για να σκοτώσεις το «θηρίο», το μόνο που καταφέρνεις είναι να μαζεύεις «γιούχα».

Λοιπόν, η «γιούχα» ας λειτουργήσει ως σήμα κινδύνου, ως καμπανάκι για τον Κετσπάγια και τους παίκτες. Ναι, ο πρωταθλητής έκανε το καθήκον του και με το παραπάνω. Τέσσερις αγώνες, τέσσερις νίκες με «μηδέν» παθητικό στην άμυνα και πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ψυχρά εκτιμώντας την κατάσταση, ο Ολυμπιακός πέτυχε τον στόχο του. Μόνο που οι οπαδοί -ευτυχώς- δεν σκέφτονται τόσο ψυχρά. Πάνε στο γήπεδο για να δουν μπάλα. Κι όταν δεν βλέπουν σου δίνουν να το καταλάβεις.

Την πρώτη φορά με τη Σλόβαν το «κατάπιαν». Τη δεύτερη χθες βράδυ άρχισαν να υποψιάζονται ότι το πρόβλημα δεν είναι συγκυριακό. Ο Ολυμπιακός φαινόταν να θέλει, χωρίς όμως και να ξέρει πώς. Εδώ, στο «πώς», έρχεται το θέμα του προπονητή. Η ομάδα δυσκολεύεται να τρέξει. Πάει αργά, προβλέψιμα και ασύνδετα. Ο Μαρέσκα δεν μπορεί. Η αργοπορία του βάζει σε δυσάρεστες σκέψεις. Αλλος παίκτης ήταν στη Σεβίλλη κι άλλος μπήκε στο αεροπλάνο.

Ο Ραούλ Μπράβο μαρκάρει πολύ καλύτερα από τον Ντομί, αλλά μόλις περνάει τη σέντρα χάνεται. Ο Ζεβλάκοφ αδυνατεί να κάνει κούρσα πάνω στη γραμμή και να σεντράρει.

Ο Γκαλέτι έχασε την προετοιμασία και μαζί μ' αυτήν την εκρηκτικότητά του. Ο Λεονάρντο κι ο Ζαϊρί για λόγους αντικειμενικούς -δεν μπορούν τα παλικάρια- αδυνατούν να προσφέρουν τα μισά απ' όσα πρόσφερε ο «Τζόλε».

Κοντά σ' όλα αυτά η αδιαφορία, για να μην πούμε η αδυναμία του Κετσπάγια να εμφυσήσει επιθετικό πνεύμα στους παίκτες του.

Ναι, η Λάρισα είναι καλύτερη ομάδα από τη Σλόβαν και τη Σέριφ. Στο Αλκαζάρ θα δούμε πόσο καλύτερος μπορεί να παρουσιαστεί ο πρωταθλητής. Απ' όλες τις δικαιολογίες που επικαλέστηκε ο Κετσπάγια στέκει η μία που δεν την είπε. Του λείπει ένας παίκτης από αριστερά. Συγκεκριμένα, του λείπει ένας παικταράς. Αν τυχόν δεν έρθει, στις επόμενες «γιούχες» θα υπάρχει κι ονοματεπώνυμο, όπως πριν από λίγο καιρό. Τότε, ντε, που ο πρόεδρος ήταν έτοιμος να τα «βροντήξει» εφόσον επαναληφθεί...

ΥΓ.: Στην Κύπρο είμαι φανατικά Ομόνοια, αλλά την πρόκριση του ιστορικού ΑΠΟΕΛ την πανηγύρισα. Ομάδα με ψυχή, σχέδιο και εξέδρα φλογισμένη. Μπράβο στον Γιοβάνοβιτς και στους παίκτες του. Μπράβο στο ποδόσφαιρο της Κύπρου που δείχνει ότι σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση!