Η γερή άμυνα και τα ταξίδια στην Ευρώπη

Κάθε χρόνο υπάρχει μια μόνιμη επωδός: όμορφο θέαμα και πολλά γκολ. Η ευχή διατυπώνεται από τους φιλάθλους που πάνε στο γήπεδο ή στέκονται μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης με την προσδοκία να δούνε γκολ. Μπορεί ο οπαδισμός να φτάνει μέχρι το μεδούλι των περισσότερων, μπορεί την ώρα του ματς να μετράει η νίκη, αλλά όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος σιγά σιγά η συζήτηση επανέρχεται στις ρίζες της.

Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε το χθεσινό σημείωμα του Πάνου Παναγιωτόπουλου στη «SportDay», στο οποίο καταγράφονται τα γκολ που πετυχαίνει ο Ολυμπιακός σε κάθε πρωτάθλημα. Εκεί φαίνεται καθαρά ότι η περσινή χρονιά ήταν η πιο αντιπαραγωγική. Οι πρωταθλητές σημείωναν 1,67 γκολ ανά αγώνα. Ο «φτωχικός» επιθετικά Ολυμπιακός φανέρωνε τη φτώχεια του και από πλευράς θεάματος.

Πολλοί έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Βαλβέρδε, χρεώνοντάς του αποκλειστικά την επιλογή για συντηρητικό παιχνίδι και προσοχή στην άμυνα. Για να «θεμελιώσουν» την κατηγορία έσπευδαν να συγκρίνουν την περσινή ομάδα με άλλες της τελευταίας δεκαετίας που ήταν πιο παραγωγικές και θεαματικές. Η σύγκριση το μόνο που θα μπορούσε να φέρει ως αποτέλεσμα είναι ότι οι προπονητές κάνουν επιλογές ανάλογα με τους παίκτες που κάθε φορά έχουν στη διάθεσή τους.

Η επιθετική υπεροπλία του Ολυμπιακού τα περασμένα χρόνια οδηγούσε αναπόφευκτα σε φουλ επιθετικό παιχνίδι. Ζιοβάνι, Ριβάλντο, «Τζόλε» στα καλά του, Καστίγιο και Κοβάσεβιτς «χρωμάτιζαν» επιθετικά την ομάδα. Την «τραβούσαν» αναγκαστικά στην επίθεση. Ετσι, στις εγχώριες διοργανώσεις ο Ολυμπιακός έπαιζε με το σύστημα «γκολ και θέαμα» ενώ στην Ευρώπη «κατάφερνε» να δέχεται περισσότερα γκολ από όσα έβαζε.

Η συζήτηση αυτή θα είχε περιορισμένη σημασία αν είχε απλώς χαρακτήρα ιστορικής αναδρομής. Προδιαθέτει, όμως, για τα όσα μέλλει να δούμε επί Τιμούρ Κετσπάγια. Με τα μεταγραφικά δεδομένα δεν υπάρχει επιθετική ενίσχυση του Ολυμπιακού. Χάθηκε ο Κοβάσεβιτς χωρίς να έρθει αντικαταστάτης του. Ο Μαρέσκα ήρθε για να καλύψει το κενό του Μπελούτσι, που έβαλε πέρυσι πέντε γκολ στο πρωτάθλημα. Ο Ντιόγο μπορεί να παίζει σέντερ φορ, αλλά η σχέση του με τα δίχτυα δεν είναι στο φόρτε της. Κατά συνέπεια ο Κετσπάγια δεν μπορεί να υπολογίζει σε θεαματικές αλλαγές στον τρόπο παιχνιδιού. Ισα ίσα η επιστροφή του Λεντέσμα και η επάνοδος του Στολτίδη τού λύνουν τα χέρια ώστε να στηριχτεί σε μια θωρακισμένη μεσαία γραμμή και σε μια αξιόπιστη άμυνα όπως η περσινή.

Σημειώστε ότι τον Αντζα αντικατέστησε ο εξαιρετικός Μέλμπεργκ και ότι ο υγιής και συνετός Ραούλ Μπράβο είναι αμυντικός πολύ καλύτερος του Ντομί. Λογικά λοιπόν ο Κετσπάγια θα ξεκινά από την καλή αμυντική λειτουργία της ομάδας του και μετά θα αναζητεί το γκολ και το θέαμα. Θυμίζουμε ότι πέρυσι πρώτος σκόρερ της ομάδας ήταν ο δεξιός χαφ-εξτρέμ Γκαλέτι με δεκατέσσερα γκολ, που αποτελούν ρεκόρ στην καριέρα του. Φέτος πρέπει να «πάρουν μπροστά» ο Μήτρογλου κι ο Νταρμπισάιρ. Εύκολο να το λες, δύσκολο να γίνει, τη στιγμή που ο Ολυμπιακός θα παίζει σε πολλά παιχνίδια με ένα φορ στην κορυφή. Μένει βέβαια η μεταγραφή ενός παίκτη για τη θέση του αριστερού χαφ-εξτρέμ. Ο Μαρκ Γκονζάλες, για παράδειγμα, μπορεί να βοηθήσει στο σκοράρισμα, κυρίως, όμως, στις καλές σέντρες προς τους επιθετικούς.

Συμπερασματικά ο φετινός Ολυμπιακός έχει μικρά περιθώρια να μεταβάλει την αγωνιστική του εικόνα. Να γίνει πιο θεαματικός και παραγωγικός. Θα στηριχθεί και φέτος στην οργανωμένη μεσαία γραμμή και στην αξιόπιστη άμυνα. Οσοι τυχόν δυσφορούν ενθυμούμενοι παλιότερες εποχές, δεν έχουν παρά να διαβάσουν στις σελίδες της «SportDay» το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού. Θα διαπιστώσουν ότι όλη η συζήτηση γίνεται για τις αμυντικές αδυναμίες της ομάδας, που δεν αντιμετωπίστηκαν με μια σπουδαία μεταγραφή. Τότε, ίσως, θα ανακαλέσουν στη μνήμη τους αντίστοιχες συζητήσεις που έκαναν οι ίδιοι κάθε φορά που ο πρωταθλητής Ολυμπιακός ολοκλήρωνε πρόωρα τα ταξίδια του στην Ευρώπη.