Εστω και αμυδρά, θυμίζουν Μπάρτσα

Τριάντα χιλιάδες οπαδοί συγκεντρώθηκαν την περασμένη εβδομάδα σε Τούμπα και «Κλεάνθης Βικελίδης». Δεν τους φώναξε κανείς, δεν υπαγόρευσε τη συμμετοχή τους κάποιο ανώτερο καθήκον. Ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω άλλο λόγο για τον οποίο θα μπορούσαν μέσα στο κατακαλόκαιρο να συγκεντρωθούν τόσες χιλιάδες κόσμος χωρίς να τους προσκαλέσει κάποιος.
Το κίνητρό τους ήταν η προσδοκία. Μία βαθύτερη αίσθηση ότι φέτος θα δικαιωθούν τα όνειρά τους και θα γίνουν πραγματικότητά οι επιθυμίες τους. ΠΑΟΚ και Αρης με τις μεταγραφές που έκαναν έπεισαν τους οπαδούς τους ότι φέτος έχουν πολλά περιθώρια να γίνουν πρωταγωνιστές.

Μην κοροϊδευόμαστε, ο κρυφός πόθος κάθε ΠΑΟΚτσή και Αρειανού είναι η ομάδα τους να βάλει από κάτω τις ομάδες της Αθήνας. Στόχος δύσκολος, ο οποίος όμως υπό προϋποθέσεις μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ετσι τουλάχιστον αντιλαμβάνονται τα πράγματα οι οπαδοί στη Θεσσαλονίκη. Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει τις δύο ομάδες της πόλης να ξεχωρίζουν από τις αντίστοιχες μεγάλες της Αθήνας; Το πρώτο και βασικό στοιχείο είναι ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις διοικήσεις και τους οπαδούς.

Ο ΠΑΟΚ είναι ζωντανός χάρη στις οικονομικές ενέσεις που του δίνουν οι οπαδοί του κάθε φορά που ο Θοδωρής Ζαγοράκης ζητάει βοήθεια και στήριξη. Οι οπαδοί είναι που συμμετέχουν στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, που φέρνουν τα εισιτήρια διαρκείας πριν καλά καλά κυκλοφορήσουν. Μπορεί και να υπάρχει, αλλά μέχρι τώρα δεν έχει φανεί κανένας παραλής χρηματοδότης για τον «Δικέφαλο του Βορρά».

Στον Αρη τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Το εγχείρημά του είναι πρωτότυπο και άξιο αναφοράς.
Η διοίκηση εκλέγεται από τα μέλη του συλλόγου. Αυτοί αποφασίζουν, αυτοί ελέγχουν και, όπως φάνηκε καθαρά, αυτοί κατεβάζουν διοικήσεις.

Δικαιολογημένα οι οπαδοί αισθάνονται συμμέτοχοι στην προσπάθεια που κάνουν οι δύο ομάδες. Οχι, δεν μπορούμε να πούμε ότι ΠΑΟΚ και Αρης έχουν φτάσει στο επίπεδο της Μπαρτσελόνα. Είναι, όμως, ό,τι υπάρχει πιο κοντά σε αυτήν στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι φέτος κλείνουν 30 χρόνια από τη δημιουργία με νόμο του λεγόμενου επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Τριάντα χρόνια μετά έχουμε μεγαλοϊδιοκτήτες, έχουμε χρέη, έχουμε χαριστικές ρυθμίσεις χρεών από την πολιτεία.

Το κείμενο δεν επιχειρεί να εξιδανικεύσει τα διοικητικά σε ΠΑΟΚ και Αρη. Αν όμως υπάρχουν δύο ΠΑΕ στις οποίες ο φίλαθλος (ακόμα και με τα πολλά στραβά του) έχει λόγο και αισθάνεται συμμέτοχος, αυτές είναι ο ΠΑΟΚ και ο Αρης. Ετσι μπορεί να εξηγηθεί η μαζική παρουσία του κόσμου στην πρεμιέρα των δύο ομάδων για τη φετινή χρονιά. Αυτή η πρωτότυπη σχέση για τα ελληνικά δεδομένα καλό είναι να προβληματίσει τις υπόλοιπες ΠΑΕ και κάποια στιγμή με κάποιους τρόπους να βρει μιμητές.