Μια απρόσμενη ευεργεσία για τα γήπεδά μας!

Πληροφορείσαι ότι στη Νιούκαστλ εισέπραττε ετησίως περί τα έξι εκατομμύρια ευρώ και αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι δύσκολα θα πάει μακριά η βαλίτσα. Στη συνέχεια μαθαίνεις ότι η Χαλ και η Εβερτον, που τον διεκδικούν, ζορίζονται να δώσουν παραπάνω από δυόμισι και νιώθεις δικαιολογημένος που κάνεις τις παρακάτω σκέψεις: ο Μάικλ Οουεν που κονιορτοποιούσε μόνος του την άμυνα της εθνικής Αργεντινής δεν υπάρχει πια.

Ούτε και ο Οουεν που δεν έπιασε στη Ρεάλ και πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Ο πιτσιρικάς με το φωτεινό χαμόγελο και τις αστραπιαίες κινήσεις που κατέληγαν σε αριστουργηματικά πλασέ έπαψε, χρόνια τώρα, να σκορπά ρίγη θαυμασμού στο «Ανφιλντ». Αν ήταν διαφορετικά, θα έβρισκε συμβόλαιο με έξι εκατομμύρια στην Πρέμιερ Λιγκ. Από αυτόν θα ξεκινούσε τις προσκλήσεις για την εθνική Αγγλίας ο Φάμπιο Καπέλο. Εστω κι έτσι, έστω και τώρα, πού θα πάει, κάποια στιγμή θα γυρίσει στα «λιοντάρια» ο χαρισματικός Μάικλ Οουεν. Εδώ γύρισε, σκοράροντας μάλιστα, ο άλλοτε συμπαίκτης του Εμίλ Χέσκεϊ. Γιατί όχι ο Οουεν, ο οποίος θα περιμένει άλλους έξι μήνες για να κλείσει τα τριάντα;

Οσοι είμαστε πατενταρισμένοι οπαδοί της Λίβερπουλ έχουμε ψηλά στην εκτίμησή μας τον μικρόσωμο φορ. Με το δίκιο μας σκεφτόμαστε ότι αφού γύρισε ο Ρόμπι Φάουλερ, πρέπει να γυρίσει και ο «Μιχαλάκης»...

Πέρυσι ούτε που θα το σκεφτόταν κανείς ότι ένας τέτοιος παίκτης μπορεί να παίξει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Τώρα έρχονται οι μάνατζέρ του και το προτείνουν. Ο Οουεν έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ, έπαιξε στους μεγαλύτερους συλλόγους του κόσμου, λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Λίβερπουλ και, όσο να 'ναι, έφτιαξε το κομπόδεμά του. Σέβομαι τη Χαλ και -αλίμονο- δεν υποτιμώ την Εβερτον που θέλει να τον ξαναφέρει στο Λίβερπουλ, «ερεθίζοντας» αυτούς που τον λάτρεψαν.

Από την άλλη κατανοώ το σκεπτικό των μάνατζέρ του. Το βρίσκω πάνω-κάτω ίδιο μ' αυτό των ατζέντηδων του Σισέ. Ο Ολυμπιακός -θεωρητικά- μπορεί να του δώσει σχεδόν όσα του δίνουν στο νησί, αλλά και κάτι παραπάνω. Την ισχυρή πιθανότητα να επιστρέψει στον κορυφαίο ποδοσφαιρικό θεσμό σε επίπεδο συλλόγων. Και για φέτος και για του χρόνου κατά πάσα πιθανότητα. Ο,τι χρειάζεται δηλαδή για να αναγεννηθεί ο «Μιχαλάκης».

Ναι, οι κούρσες του παρελθόντος δύσκολα θα ξαναγίνουν. Ναι, πάει η σπιρτάδα. Ναι, τα πόδια έχουν ταλαιπωρηθεί από τους τραυματισμούς. Για σταθείτε όμως. Κάθε παιχνίδι στην Αγγλία είναι μια δοκιμασία. Δεν χωρούν «επιλογές» στα ματς, δεν υπάρχουν περιθώρια για «λιγότερη προσπάθεια», για λιγότερη καταπόνηση. Στην Ελλάδα οι σκληρές δοκιμασίες είναι λιγότερες και όποιος δεν καταλαβαίνει ας ζητήσει εξηγήσεις από τον Γκαλέτι...

Ο σπουδαίος Αγγλος με την απίστευτη αίσθηση του γκολ και τις αστραπιαίες κινήσεις μέσα στην περιοχή είναι μια «γλυκιά» πολυτέλεια για τα ελληνικά γήπεδα. Από σεβασμό στην αξία του αποφεύγω να γράφω για τη χρησιμότητά του στον Ολυμπιακό. Το να φύγουν δύο πρωταγωνιστές της Πρέμιερ Λιγκ για να έρθουν στο πρωτάθλημά μας είναι ό,τι καλύτερο για τους πολλούς που αγαπούν το άθλημα περισσότερο από την ομάδα που υποστηρίζουν. Ο Σισέ είναι ο ένας. Για εμάς που «ανοίξαμε» τα μάτια μας με τον Στιβ Χαϊγουέι και «συνεχίσαμε» με Κέβιν Κίγκαν, Κένι Νταλγκλίς και Τζον Μπαρνς είναι απρόσμενη ευεργεσία...

Με σεβασμό στα παιδιά του «Derby News»...

Σεβασμό μέχρις εκεί που δεν παίρνει. Ανάμεσα στα παιδιά που έβαλαν το υστέρημά τους για να πηγαίνει στα περίπτερα η εφημερίδα βρίσκονται ορισμένοι πολύ καλοί φίλοι, με τους οποίους είχαμε ξεκινήσει μαζί ένα ταξίδι πριν από δεκατρία χρόνια. Και άλλοι τους οποίους γνώρισα στη συνέχεια και τους εκτιμώ βαθύτατα.

Μπήκαν μπροστά και έγιναν «εκδότες» με το ζόρι για να προστατέψουν τη δουλειά και την επιβίωσή τους. Εκεί που απέτυχαν οι κλασικοί επιχειρηματίες συνεχίζουν, κλονίζοντας σοβαρά τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Θέλει αρετή και τόλμη η προσπάθειά τους. Την αντιμετωπίζω με σεβασμό και εύχομαι σε όλους και όλες δύναμη και καλή τύχη. Πέραν από τους προσωπικούς και συναδελφικούς, έχω και ιδεολογικούς λόγους. Γουστάρω να μείνει στα περίπτερα μια εφημερίδα των δημοσιογράφων, όπως ήταν (κάποτε) η «Ελευθεροτυπία». Μια εφημερίδα χωρίς επιχειρηματίες και αφεντικά, χωρίς πατρόνες, «προστάτες» και ευεργέτες. Μια εφημερίδα που κανένας δεν την έβαλε κάτω από τις «φτερούγες» του, που ακόμα και η ΕΣΗΕΑ (Σόμπολος, Τσαλαπάτης) την αντικρίζει αμήχανα.

Τώρα που και οι εργαζόμενοι στον City FM κινούνται σ' αυτή την κατεύθυνση και ζητούν να αυτοδιαχειριστούν τον σταθμό που κλείνει η άλλοτε «σιδηρά κυρία», φαίνεται κάτι να κινείται στον χώρο των ΜΜΕ. Κάτι που υπερβαίνει τις επιχειρηματικές σκοπιμότητες των εκδοτών, τις «διαπλοκές» τους, τις ιδιοτελείς επιδιώξεις τους. Κάτι που μυρίζει μόνο δημοσιογραφία και μια ανόθευτη επιδίωξη να μη χαθούν θέσεις εργασίας. Και όλα τούτα μακριά (μέχρι στιγμής) από μεγαλοδημοσιογράφους που αφήνουν στην πόρτα το ένδυμα εργασίας και ντύνονται το βαρύ κοστούμι του επιχειρηματία των ΜΜΕ.