«Γιατί, αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»*

Όσοι από την αρχή έλεγαν ότι πρέπει να διερευνηθούν τα κοινωνικά αιτία που προκαλούν τον νεανικό ξεσηκωμό δικαιώθηκαν

Θυμάμαι ακόμα σ' ένα προεκλογικό «ντιμπέιτ» τον πρωθυπουργό να αποκαλεί τους εξεγερμένους φοιτητές «ταραξίες». Θυμάμαι γραβατωμένους τηλεσχολιαστές να εκφράζουν τον... αποτροπιασμό τους για το καμένο κουβούκλιο στο Σύνταγμα, για τους αναποδογυρισμένους κάδους, για τις φωτιές. Θυμάμαι και την κυβέρνηση να καλεί τα κόμματα (όχι όλα, ορισμένα) να καταδικάσουν. Θυμάμαι και τη νίκη των φοιτητών και των καθηγητών τους, που απέτρεψαν την κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Δεν ξεχνιούνται τέτοια πράγματα.

Αν, λοιπόν, πιστέψουμε όσα ακούσαμε τις πρώτες μέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη, είχαμε μόνο βανδάλους, κουκουλοφόρους, παρακρατικούς που σπάνε, λεηλατούν και πλιατσικολογούν. Κάθε σοβαρός και καθωσπρέπει νοικοκύρης έπρεπε να καταδικάσει και πέραν αυτού ουδέν. Η δημοκρατία κινδύνευε από όσους σπάζουν. Από όσους φορούν στολή και δολοφονούν δεν υπάρχει κίνδυνος. Πρόκειται για «μεμονωμένα περιστατικά»...

Αφού, λοιπόν, μας πρήξανε, κάποια κανάλια άρχισαν σιγά σιγά να βλέπουν πέρα απ' τα επαναλαμβανόμενα πλάνα με τις καταστροφές. Ανακάλυψαν τις μεγάλες μαθητικές διαδηλώσεις. Είδαν τους μαθητές να διαδηλώνουν μαζί με τους δασκάλους τους. Είδαν τη μεγάλη διαδήλωση των συνδικάτων. Τότε διαπίστωσαν τον θυμό, την οργή, την έκρηξη.

Οσοι από την αρχή έλεγαν ότι πρέπει να διερευνηθούν τα κοινωνικά αίτια που προκαλούν τον νεανικό ξεσηκωμό δικαιώθηκαν. Το είπε καθαρά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε δημόσια δήλωσή του. Αρχισαν να το ψελλίζουν οι (μέχρι τότε χαμένοι) διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες στην τηλεόραση και τις εφημερίδες. Το είπαν και το έγραψαν καθαρά τα τηλεοπτικά δίκτυα και οι εφημερίδες στην Ευρώπη. Ωστε δεν πρόκειται για οργισμένους χαβαλέδες και κάποιους γνωστούς-αγνώστους. Ωστε η πέτρα που σήκωσαν και πέταξαν τόσοι και τόσοι δεκαπεντάχρονοι δεν ήταν τόσο πράξη άξια καταδίκης όσο πράξη που χρειαζόταν κοινωνική ανάλυση. Τα παιδιά αμφισβητούσαν, αρνούνταν. Κι επειδή είναι δεκαπεντάχρονα, δεν είχαν προλάβει να καταθέσουν «ολοκληρωμένο πακέτο προτάσεων» ή να κατανοήσουν ότι με «ορισμένες πρακτικές τους συκοφαντούν το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα»!

«Αναλυτές» που ποτέ άλλοτε δεν έπιασαν στο στόμα τους το αντάρτικο και τον Αρη Βελουχιώτη, που δεν έκαναν αναφορά στην εξέγερση και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, τώρα εξέφραζαν τον αποτροπιασμό τους, διότι, λέει, ήταν βλάσφημο να γίνονται συγκρίσεις.

Τώρα, που όλοι αναγκάζονται να μιλήσουν για κοινωνικό φαινόμενο, θα αναγκαστούν να μιλήσουν και για τις αιτίες που το γέννησαν. Διότι οι... αναλύσεις του ρηχού νερού για χαβαλέδες, πράκτορες και κουκουλοφόρους θα μείνουν μόνο στο στόμα της οικογένειας Πλεύρη, του Μάκη Βορίδη και του τιτάνα της πολιτικής σκέψης Ευρυπίδη Στυλιανίδη. Ολοι οι άλλοι κουτσά-στραβά θα αρχίσουν να βλέπουν την πραγματικότητα.

Εχοντας απολέσει το προνόμιο της πρώτης και δεύτερης νεότητας, έχω στο ενεργητικό μου μπόλικα δακρυγόνα και χημικά. Στην επόμενη διαδήλωση θα βρεθώ δίπλα σε μαθητές που ίσως φορούν κουκούλα και κρατάνε πέτρα. Κι αν ζορίσουν τα πράγματα...

Λίγες μέρες πριν, όταν τελείωσε μια φοιτητική διαδήλωση στα Γιάννενα, το ερώτημα στο τηλέφωνο ήταν κοφτό: «Μπαμπά, ήσουν στην πορεία;».

* Η μουσική είναι του Μίκη Θεοδωράκη. Τους στίχους έγραψε ο ποιητής Λευτέρης Παπαδόπουλος. Το τραγούδησε ο αξέχαστος ροκάς Παύλος Σιδηρόπουλος.

Μακριά απ' το Φάληρο χάνει τη λάμψη του...

Αποκλείεται οι παίκτες του Ολυμπιακού να μπήκαν στο Αλκαζάρ έχοντας την εντύπωση ότι με το «διπλό» φτάνουν μια ανάσα από τον τίτλο. Ετσι όπως έπαιζαν ορισμένοι από αυτούς ήταν σαν να μην έφτασαν καν στη Λάρισα. Εμειναν λίγο πιο πριν στον κάμπο και το έριξαν στον περίπατο ανάμεσα στους σιτοβολώνες.

Ετσι φαινόταν «απέξω». Γιατί μέσα τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά. Η ΑΕΛ έκανε επίδειξη των ικανοτήτων της στην κυκλοφορία της μπάλας και έδειχνε ομάδα καλύτερη από τον πρωταθλητή. Για την ακρίβεια, οι παίκτες του Ουζουνίδη δεν αισθάνθηκαν να υστερούν απέναντι στους πολυδιαφημισμένους και καλοπληρωμένους αστέρες του Ολυμπιακού. Καλά έκαναν. Από πού προκύπτει ότι ο Ντομί υπερτερεί του Βενετίδη, ο Ζεβλάκοφ του βετεράνου Νταμπίζα, ο «Πάτσα» του Ιγκλέσιας και ο Γκονθάλεθ του Σολάνο. Μη λέμε κι ό,τι θέλουμε... Πέραν τούτου ο Ολυμπιακός έμοιαζε νωχελικός κι ο Ντιόγο άκεφος, κουρασμένος. Επιθετικά έμεναν μόνο ο «Τζόλε» κι ο Μπελούτσι. Συνεργάστηκαν κι έβαλαν γκολ. Οι άλλοι, με εξαίρεση τον Ντουντού, ήταν εκτός ρυθμού. Η Λάρισα αδικείται από το σκορ αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, έφυγε σχετικά ικανοποιημένη από το γήπεδο. Δέχτηκε πρώτη γκολ, ισοφάρισε μένοντας με δέκα παίκτες και κράτησε άνετα το αποτέλεσμα.

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης έχει την υποχρέωση να βρει εκείνο το «κάτι ακόμα» που λείπει για να «κολλήσει» η Λάρισα στους μεγάλους της Σούπερ Λίγκας.

Ο Βαλβέρδε έχει να επικαλείται κάποιες απουσίες που μεταβάλlουν αγωνιστικά την εικόνα του Ολυμπιακού. Πριν το κάνει δικό του πρόβλημα είναι αναγκαίο να βρει τι φταίει κάθε φορά που η ομάδα χάνει τη λάμψη της μόλις απομακρυνθεί από το Νέο Φάληρο...