Νίκη που τονώνει και διδάσκει

Oι δύο αλλαγές του Τεν Κάτε συνεργάστηκαν για να βγει ο Παναθηναϊκός από τα Τρία Πέντε Πηγάδια.

Ο Κλέιτον πάσαρε άψογα στον κενό χώρο και ο Ρουκάβινα ολοκλήρωσε με ψύχραιμο πλασέ τον καλπασμό του.

Η ψύχραιμη αποτίμηση του ματς επιβάλλει να παρατηρήσουμε ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμα θεραπεύσει τις πολλές αδυναμίες που παρουσιάζει στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Το δεύτερο γκολ ήρθε τη στιγμή που η Ξάνθη λειτούργησε μάλλον απερίσκεπτα και βγήκε μαζικά στην επίθεση. Πράγμα εξαιρετικά περίεργο για ομάδα που έχει στην άκρη του πάγκου της τον Γιώργο Παράσχο. Η επιλογή του Τεν Κάτε να ρίξει στο ματς αντί του Μάντζιου τον Ρουκάβινα υπήρξε σοφή. Ο Κροάτης είναι ταχύτατος όταν βρίσκει κενούς χώρους. Ο Κλέιτον επίσης. Οι δυο τους αξίζουν να τύχουν μεγαλύτερης εμπιστοσύνης από τον κόουτς. Τα ίδια ισχύουν για τον Σωτήρη Νίνη.

Η μπαλιά του νεαρού στον Ζιλμπέρτο Σίλβα δείχνει την ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του νεαρού. Κοντρόλ στον αέρα και μπαλιά στην πλάτη του αμυντικού πριν σκάσει η μπάλα. Βραζιλιάνικη ενέργεια με αποδέκτη Βραζιλιάνο. Ισως το καλύτερο παιχνίδι του Σίλβα με την πράσινη φανέλα.

Ο Παναθηναϊκός έφυγε από τα Πηγάδια θριαμβευτής γιατί γύρισε ένα παιχνίδι μένοντας με δέκα παίκτες. Εχει, επομένως, λόγους να το πανηγυρίζει. Εχει, όμως, λόγους και για να προβληματίζεται. Για μια φορά ακόμα είχε φτώχεια παραγωγής φάσεων και τελικών προσπαθειών. Το παιχνίδι του είναι στρυφνό. Ο μόνος παίκτης που επιχειρεί να παίξει από τα άκρα είναι ο Σπυρόπουλος. Οι υπόλοιποι που χρησιμοποιεί ο Τεν Κάτε δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Υποτίθεται ότι με τρεις αμυντικούς χαφ εξασφαλίζονται ο έλεγχος του κέντρου και η κυκλοφορία. Μπορεί. Να ξεκαθαρίσει, όμως, τι ακριβώς είναι σε θέση να προσφέρει αυτή η ομάδα και μέχρι πού πρέπει να φτάσουν οι απαιτήσεις της εξέδρας. Για να δικαιωθεί –ετεροχρονισμένα– ο Πεσέιρο. Τα ίδια πάνω-κάτω σκεφτόταν κι αυτός. Με τη λογική του κόουτς ελκυστικός Παναθηναϊκός δεν γίνεται. Είτε με την Ιντερ είτε με τον Αστέρα, η λογική παραμένει ίδια. Το πόδι πρώτα στο φρένο και μετά στο γκάζι. Κατανοητό όταν η ομάδα παίζει στην Ευρώπη. Μάλλον βαρετό κι όπως φαίνεται αναποτελεσματικό όταν πρόκειται για τη Σούπερ Λίγκα. Επί του παρόντος ας μη μείνουμε σ' αυτό. Απώλεια βαθμών στην Ξάνθη θα σήμαινε αποχαιρετισμό στα όπλα. Τώρα η ελπίδα είναι ζωντανή και το ηθικό ανεβασμένο. Ο αριστεροπόδαρος χαφ και ο σέντερ μπακ που λέγεται ότι έρχονται τώρα θα βελτιώσουν την εικόνα. Την Τρίτη στο πυρακτωμένο ΟΑΚΑ οι «πράσινοι» θα έχουν κάθε λόγο να αισθανθούν υπερηφάνεια όταν οι πρωταθλητές και προπορευόμενοι θα βρίσκονται πάλι στον καναπέ...

Ανοχή, υποκρισία, φόβος και σιωπή

Την Αστυνομία ανήμπορη ή απλό θεατή σε επεισόδια την έχουμε δει πολλές φορές. Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, μιλάμε για επεισόδια μέσα κι έξω από τους αγωνιστικούς χώρους.

Οταν πρόκειται για διαδηλώσεις, ούτε ανήμπορη είναι ούτε ως θεατής παρουσιάζεται. Χθες, ωστόσο, συνέβη το ανεπανάληπτο. Η Αστυνομία, όσοι, τέλος πάντων, αστυνομικοί βρέθηκαν στο κολυμβητήριο του Χαλανδρίου, έφαγαν της χρονιάς τους από τους «οπαδούς» του Παναθηναϊκού. Η λέξη «οπαδοί», όσο κι αν είναι φορτισμένη αρνητικά, δεν μπορεί να ταυτίζεται με τους αφιονισμένους που προσπάθησαν να στείλουν ηλεκτρικό ρεύμα στην πισίνα ώστε να γίνουν όλοι «ολοκαύτωμα». Οσα έγιναν στο Χαλάνδρι συνιστούν εγκλήματα που δικάζονται στα κακουργοδικεία. Προφανώς όχι σαν κι αυτό που δικάζει τη δολοφονία στην οδό Λαυρίου. Εκεί που όλοι έχουν... ατράνταχτα άλλοθι, έτσι που να οδηγείσαι στο συμπέρασμα ότι ο μακαρίτης μαχαιρώθηκε μόνος του. Τώρα, δηλαδή, τι να λέμε; Οτι το σπασμένο πόδι, το ανοιγμένο κεφάλι και το ξύλο με το κοντάρι ήταν αποκυήματα της φαντασίας;

Δεν είναι βέβαια. Είναι ο ακήρυχτος πόλεμος ανάμεσα σε δύο οργανωμένες συμμορίες. Μία με κόκκινα κι άλλη μία με πράσινα κασκόλ. Συμμορίες που για να εξαρθρωθούν χρειάζεται να χάσουν κάθε κάλυψη που έχουν. Γιατί απολαμβάνουν κάλυψης σε δύο κατευθύνσεις. Από τους υπόλοιπους οργανωμένους οπαδούς, που ξέρουν και δεν μιλούν. Από τις διοικήσεις ΠΑΕ και ΚΑΕ, που ακόμα κι αν δεν ξέρουν ακριβώς, μπορούν να μάθουν, να απομονώσουν και να απομακρύνουν. Ούτε αυτές κάνουν κάτι. Οι νόμοι γίνονται κουρελόχαρτα και οι συμμορίες πανίσχυρες. «Διψούν» για αίμα. Φαίνεται δημοσιογραφική υπερβολή αλλά δεν είναι. Πρόκειται για πόλεμο που διεξάγεται με τη διακριτική παρακολούθηση της Αστυνομίας, την ανοχή ΠΑΕ και ΚΑΕ, τη βουβαμάρα των υπόλοιπων οργανωμένων, που ξέρουν αλλά δεν μιλούν. Μην ξεχάσουμε και μια μερίδα –μικρή– του αθλητικού Τύπου που κάνει το κορόιδο επειδή τρέφεται από τον οβολό των εγκληματιών...

Ο πάντα ανήσυχος και ευρηματικός κ. Τροχανάς

Μία μόνο φορά συνάντησα τον Μιχάλη Τροχανά, στις μέρες της επιχειρηματικής του κορύφωσης. Τα έργα και οι ημέρες του στην ΑΕΚ μού δημιούργησαν μόνο επαγγελματικό ενδιαφέρον. Οι απόψεις του για τη ζωή, την πολιτική και το «επιχειρείν» ήταν απείρως πιο ενδιαφέρουσες. Θεώρησε ότι τις συμπυκνώνει στο βιβλίο του με τίτλο «Το Αίμα, η Νόηση και Εγώ». Η αλήθεια είναι πως ο Μιχάλης Τροχανάς με το βιβλίο του υπερβαίνει όσα είχα την εντύπωση πως είναι συνολικά οι απόψεις του. Ο αναγνώστης θα χρειαστεί να έχει τεταμένη την προσοχή για να μη χαθεί στην περιπετειώδη γραφή του βιβλίου. Για να συγκρατήσει την κεντρική ιδέα και να «συμβιβαστεί» με την «περιπλανώμενη» ιδιοφυΐα του Μιχάλη Τροχανά.

Ο συγγραφέας επιχειρεί δεκαεπτά χρόνια μετά την πρώτη του επιχειρηματική και κοινωνική σύλληψη, που οι περισσότεροι τη γνωρίζουμε απλουστευτικά ως ΣΟΕ, να απευθύνει σε αναγνώστες, κοινωνία και πολιτικό κόσμο μία ακόμα.

Ξεπερνώντας τις βαθιές διαφωνίες μου με τις αναλύσεις του για την αδυναμία του μαρξισμού να αναλύσει τη σημερινή πραγματικότητα στον κόσμο, προτείνω ανεπιφύλακτα την ανάγνωση του βιβλίου. Κυρίως επειδή ο Μιχάλης Τροχανάς, παρά την αποτυχία του, τη συμπεριφορά που του επιφύλαξαν όσοι είδαν ανταγωνιστικά τις επιχειρηματικές του ιδέες, παρά την απαξίωση που του πρόσφερε ο Τύπος, παρά τα προβλήματα της υγείας του, παραμένει ανήσυχος, σκεπτόμενος. Και μας χαρίζει από τις Εκδόσεις Δίαυλος ένα «σύγχρονο, απομυθοποιητικό... μυθιστόρημα εν τέλει».