Για κοίτα που μπορούν και άλλοι

Ενα ερώτημα έμεινε χωρίς απάντηση όταν ο διαιτητής σφύριξε για τελευταία φορά στο Καραϊσκάκη: τι παραπάνω θα πετύχαινε η Εθνική ομάδα κόντρα στους Ιταλούς αν έπαιζαν οι βασικοί; Πόσο καλύτερα θα τα πήγαιναν ο Τοροσίδης από τον Σπυρόπουλο, ο Χαλκιάς από τον Τζόρβα, ο Κυργιάκος από τον παπασταθόπουλο; Ο Ρεχάγκελ θα πρέπει να το κατάλαβε. Υπάρχουν περιθώρια να αξιοποιηθούν και άλλοι παίκτες, οι οποίοι μέχρι τώρα έκαναν δρομολόγια μεταξύ πάγκου και εξέδρας.

Η διαφορά τους από τους λεγόμενους βασικούς είναι εξαιρετικά μικρή και δυσδιάκριτη. Η διαπίστωση αυτή μπορεί να καταγραφεί ως το βασικό κέρδος από το χθεσινοβραδινό παιχνίδι. Ας χαλαρώσει κάπως ο εθνικός κόουτς. Υπάρχουν και άλλοι που μπορούν να παίξουν με τον ίδιο τρόπο όπως οι βασικοί και αναντικατάστατοι. Ο Τζιόλης μπορεί όπως ο Μπασινάς και ο Πατσατζόγλου, ο Σπυρόπουλος όπως ο Τοροσίδης, ο Τζόρβας όπως ο Χαλκιάς και πιθανότατα λίγο καλύτερα.

Είτε οι βασικοί είτε οι αναπληρωματικοί είναι από δύσκολο έως και αδύνατο να παίξουν καλύτερα από την Ιταλία. Το 1-1 είναι τιμητικό αποτέλεσμα. Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές έχουν ως σύνολο μεγαλύτερη ποιότητα, περισσότερες φυσικές δυνάμεις και καλύτερη συνεννόηση μεταξύ τους μέσα στο γήπεδο. Οι πρώην πρωταθλητές Ευρώπης είχαν το γνώριμο πάθος, δίψα για διάκριση, αλλά -εδώ που τα λέμε- από πλευράς ποιότητας μόνο έναν παίκτη που θα μπορούσε να διεκδικήσει θέση βασικού στο δικό τους σχήμα.

Τον Κώστα Κατσουράνη. Ο άσος της Μπενφίκα επανήλθε χθες σε υψηλά στάνταρ απόδοσης και υπήρξαν στιγμές που έβγαζε μπροστά την Εθνική ομάδα, όταν αυτή φαινόταν να τα χάνει από το ασφυκτικό πρέσινγκ των Ιταλών. Διπλά του ένας παραγωγικός Τζιόλης, αφού συνήθισε την παρουσία των Ντε Ρόσι και Γκατούζο, άρχισε μετά το πρώτο εικοσάλεπτο να παίρνει πρωτοβουλίες και να τους κοιτάζει στα μάτια. Η Εθνική δεν συνηθίζει να αλλάζει πάσες με ταχύτητα και με ακρίβεια.

Το έκανε χθες σε αρκετά σημεία του παιχνιδιού και αυτό θα μπορούσε να γίνει περισσότερο αντιληπτό αν ο Σαλπιγγίδης, ο οποίος συνήθως δεχόταν την τελευταία γρήγορη πάσα, κατόρθωνε να βγάλει μια γρήγορη σέντρα και να αποφύγει τον Γκρόσο. Επειδή αυτό δεν έγινε ούτε μία φορά και επειδή ο Καραγκούνης εγκατέλειπε το αριστερό άκρο και συνέκλινε, οι γρήγορες εναλλαγές της μπάλας έμειναν τελικά αναξιοποίητες. Στο δεύτερο ημίχρονο, περισσότερο από ένστικτο και λιγότερο από τις εντολές του Ρεχάγκελ, ο Λυμπερόπουλος εγκατέλειπε την κορυφή της επίθεσης και γυρνούσε προς τα πίσω, αφήνοντας στον Γκέκα το περιθώριο να συγκλίνει προς την περιοχή και ζητώντας την κάθετη πάσα να βρεθεί στην πλάτη της ιταλικής άμυνας.

Μία τέτοια πάσα ήταν αυτή του Τζιόλη, η οποία επέτρεψε στον Φάνη να ανοίξει το σκορ. Μια αδράνεια της άμυνας έδωσε στον Τόνι τη δυνατότητα να ισοφαρίσει. Το αποτέλεσμα ήταν εντέλει κολακευτικό. Η εμφάνιση καλύτερη του αναμενόμενου και πολύ καλύτερη από αυτή κόντρα στην Ελβετία. Τα κέρδη αφορούν και σε συγκεκριμένα πρόσωπα και σε αγωνιστική εικόνα. Μακάρι να μη σκορπιστούν με το πέρασμα του χρόνου και με την επιστροφή των καθιερωμένων. Οπως αποδείχτηκε, τα ίδια περίπου πράγματα τα μπορούν περισσότεροι από 13-14 παίκτες.