Μία ακόμη ευρωπαϊκή πιστοποίηση

Tην έκανε να φαίνεται ομάδα της σειράς. Εστειλε τους οπαδούς της νωρίτερα στα σπίτια. Της αφαίρεσε την αγωνιστική ταυτότητα και τη βύθισε στον πάτο του ομίλου. Καλά της έκανε, αλλά ας μην το πάρουν οι Γερμανοί προσωπικά. Εναντίον τους δεν παρατάχθηκε ένας φορμαρισμένος Παναθηναϊκός με αυτοπεποίθηση και κατοχυρωμένη αγωνιστική ταυτότητα. Ολα αυτά του προέκυψαν μέσα στο γήπεδο. Ηρθαν ως αποτέλεσμα της σπουδαίας απόδοσης των παικτών και του μελετημένου κοουτσαρίσματος από τον Χενκ Τεν Κάτε.

Πριν αναφερθούμε σε αυτά είναι χρήσιμο να θυμίσουμε ότι η «τριάρα» είναι έργο ελληνικό. Του Μάντζιου, που πέρασε και δεν «κόλλησε» πέρυσι στην Αϊντραχτ Φρανκφούρτης. Του Γιώργου Καραγκούνη, που δικαιολόγησε -μία φορά ακόμα- γιατί ήταν πρωταθλητής Ευρώπης. Του Αλέξανδρου Τζιόλη, που δοκιμάζει φέτος τη σκληράδα του πάγκου και τη δυσπιστία της εξέδρας.
Σκέφτομαι τον Πολ Κουτσολιάκο να τρίβει από ευχαρίστηση τα χέρια του έτσι που ανοίγουν -πάλι- οι δουλειές!

Ο μονίμως πειραματιζόμενος Τεν Κάτε έστειλε τρεις αμυντικούς χαφ στο χορτάρι κι έναν από αυτούς, τον Σιμάο, τον έχρισε σωματοφύλακα του Ντιέγκο. Ο Βραζιλιάνος σταρ ακούμπησε την μπάλα λιγότερες φορές από κάθε συμπαίκτη του. Ο Τζιόλης κατάπιε χιλιόμετρα και αντιπάλους. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα ανεβάζοντας απόδοση στο δεύτερο ημίχρονο έκανε τη Βέρντερ να φαίνεται μικρότερη ομάδα από αυτή που είναι στην πραγματικότητα. Ο,τι σχεδιάστηκε στο χαρτί, βγήκε μέσα στο γήπεδο. Ο επιθετικός πλουραλισμός της Βέρντερ εξαντλήθηκε σε γιόμες και κάποιες γρήγορες κοντινές πάσες που... σκόνταφταν πάνω στον Βύντρα και τον Σαριέγκι.

Οι καθολικές κρίσεις –βρείτε κάποιον που εξαιρέθηκε– για το κακό κεντρικό αμυντικό δίδυμο των «πρασίνων» πήγαν για ενενήντα λεπτά στον κάλαθο των αχρήστων. Ο κόουτς νικούσε δύο φορές: μία στον αγωνιστικό χώρο επί της Βέρντερ και μία εις βάρος όλων ημών που θεωρούσαμε την άμυνά του σουρωτήρι. Αυτά έχει το ποδόσφαιρο, λένε κάθε φορά αυτοί που αποχωρούν χαμένοι. Τα ίδια πρέπει να πούμε και εμείς για την ευκολία με την οποία κατακρίναμε τις επιλογές του Ολλανδού. Με την μπάλα και τα ομόλογα ισχύουν πάνω-κάτω τα εξής: οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις επόμενες.

Ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του τη «μεγάλη κυρία» του κυπριακού ποδοσφαίρου που τρομοκράτησε την Ιντερ στο «ΓΣΠ». Εχει τον Ολυμπιακό την Κυριακή στο ΟΑΚΑ. Εχει και κάτι εξαιρετικά σημαντικό: την ευχέρεια των επιλογών σχετικά με το τι είδους ομάδα είναι. Αυτή που χλευάστηκε με τον Εργοτέλη ή αυτή που δοξάστηκε με τη Βέρντερ; Θέμα επιλογής που πρέπει να κάνουν από κοινού οι οπαδοί, η τεχνική ηγεσία και οι παίκτες. Διότι να 'ναι και τα δύο μαζί δεν γίνεται. Ο χθεσινός Παναθηναϊκός μάς έδειξε πόσο κοντά (μια-δύο εβδομάδες) είναι ο θαυμασμός από τη χλεύη. Τώρα που ο κόσμος του είναι στα ουράνια, χρειάζεται να γίνει διαχείριση της... πτήσης για να μην υπάρξει ανώμαλη προσγείωση.

Η Κυριακή θα είναι μια άλλη μέρα. Ωστόσο όσα έγιναν στο «Βέζερ» δείχνουν ποια ελληνική ομάδα έχει χρόνια τώρα την ευρωπαϊκή πιστοποίηση. Για να μην ξεχνιόμαστε...