Η καλύτερη ενδεκάδα

Αν και είναι ακόμα νωρίς, ξεχωρίζουμε τους έντεκα με βάση όσα είδαμε στις πρώτες πέντε αγωνιστικές της Σούπερ Λίγκας.

1. Αμπάρης. Ο πιο φορμαρισμένος Ελληνας τερματοφύλακας αυτή την περίοδο. Ουσιαστικά κρατάει την περσινή του φόρα. Δύσκολα του βρίσκεις ένα σημαντικό προτέρημα. Δύσκολα εντοπίζεις ότι υστερεί σημαντικά κάπου. Αποφεύγει τις γκέλες και πασάρει σωστά με τα χέρια. Κάποια στιγμή όλα αυτά ίσως τύχουν της προσοχής του Ρεχάγκελ.

2. Μανιάτης. Περιμέναμε ταχύτερη εξέλιξη. Ο δεξιός μπακ του Πανιωνίου ξέρει σπουδαία μπάλα. Είναι ταχύς, πλαγιοκοπεί τις αντίπαλες άμυνες κι αν χρειαστεί μπορεί να παραστήσει αξιόπιστα μέχρι και τον κεντρικό αμυντικό. Ο πιο φορμαρισμένος παίκτης του Λίνεν.

3. Βενετίδης. Ούτε κουβέντα ότι πρόκειται για τον καλύτερο αριστερό μπακ. Με εξαίρεση τον Παναθηναϊκό που διαθέτει τον Σπυρόπουλο, παίζει σε κάθε ομάδα. Παρά τα τριάντα δύο χρόνια του και τον σοβαρό τραυματισμό του, δείχνει και είναι σε φουλ φόρμα. Μαρκάρει, πασάρει, σκοράρει...

4. Αβραάμ Παπαδόπουλος. Εχει αφήσει πίσω του την καταραμένη ντρίμπλα του Σόσιν που τον «ξέρανε» στην Κύπρο. Παίζει συνεχώς και διακρίνεται πάντα. Προχτές μίλησε γι' αυτόν με τα καλύτερα λόγια ο Ρεχάγκελ. Ταχύς, δυνατός στον αέρα, με δυνατότητα να προωθεί την μπάλα. Ο καλύτερος στόπερ μέχρι τώρα.

5. Κοντρέρας. Ο Χιλιανός λίμπερο παράτησε την Ισπανία, αλλά δεν παράτησε την καριέρα του. Εγγύηση στα μετόπισθεν, κατευθύνει την άμυνα, πέφτει πάνω στους επιθετικούς και βγαίνει στην επίθεση. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Τα κάνει μάλιστα τόσο καλά, που σκέφτεσαι γιατί δεν βρήκε ένα καλό συμβόλαιο σε ισπανική ομάδα.

6. Ντιέ. Το δολοφονικό τάκλιν στον Νάτσο Γκαρσία λερώνει την αγωνιστική εικόνα του. Βραχύσωμος αλλά ταχύς και έξυπνος, κλείνει τους χώρους και κλέβει την μπάλα. Προσόν, η εμπειρία του από τα γαλλικά γήπεδα και η σωστή πρώτη πάσα.

7. Γκαλέτι. Πέρα από κάθε αμφισβήτηση ο καλύτερος δεξιός χαφ-εξτρέμ. Τα κάνει όλα. Μπουκάρει στην περιοχή, σεντράρει καλύτερα από τον καθένα και σκοράρει. Ετσι συνεχίζοντας, πάει για MVP της διοργάνωσης.

8. Βερόν. Κυριαρχεί στη μεσαία γραμμή του ΠΑΟΚ. Πρώτος στο μαρκάρισμα, ικανότατος στις ασίστ. Σιγά σιγά μετατρέπεται σε ηγετική φυσιογνωμία. Εφόσον αποφύγει τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, το καλοκαίρι μπορεί να ανακουφίσει το ταμείο του «Δικεφάλου»...

9. Ντιόγο. Κερδίζει τη θέση του σέντερ φορ με συνοπτικές διαδικασίες. Βάζει τα πόδια του στη φωτιά, προσαρμόστηκε γρήγορα και έχει διευρυμένο ρεπερτόριο κινήσεων. Το ίδιο συμβαίνει με τα τελειώματά του. Ακόμη κι όταν δίνει την εντύπωση ότι έχει εξουδετερωθεί, βρίσκει τον τρόπο να βάλει το γκολ.

10. Κλέιτον. Τυπικά θα τον θεωρήσουμε αριστερό χαφ. Στην ουσία παίζει σ' όλες τις θέσεις από τη μέση και μπροστά, με εξαίρεση αυτή του σέντερ φορ. Εχει ποικιλία κινήσεων και αποφεύγει τις επιπολαιότητες που τον χαρακτηρίζουν. Ξέρει και να τελειώνει και να δημιουργεί φάσεις.

11. Ν'Ντόι. Αδικη μοίρα τον έριξε σε χέρια δανεικά. Ας είναι. Βλέπει ότι αυτοί που παίζουν τώρα στον Παναθηναϊκό δεν είναι καλύτεροί του. Πραγματικό τανκς, παίζει με τη δύναμή του και τα καλά σουτ που διαθέτει. Αν οι υπόλοιποι στον ΟΦΗ τον βοηθήσουν, βάζει πλώρη για να βρεθεί ψηλά στον πίνακα των σκόρερ.

Να οι πρώτοι έντεκα. Μαζί τους, σαν μια –ας πούμε– δεκαοχτάδα, θα μπορούσαν να βρεθούν ο Γκσπούρνινγκ, ο Καψής, ο Κυργιάκος, ο Σκόκο, ο Μουσλίμοβιτς, ο Κουμόρτζι και ο Δάρλας.

Επειτα από πέντε αγωνιστικές, πολλές επιλογές θα έχουν αλλάξει.

Πρώτα λέμε «ευχαριστώ» σε αυτούς που έρχονται...

Η παρουσία του κόσμου στο γήπεδο δεν είναι εθνική υποχρέωση. Ο φίλαθλος πάει στο γήπεδο για δικούς του λόγους στους οποίους -ευτυχώς- δεν συμπεριλαμβάνεται το εθνικό καθήκον. Αν ήταν έτσι, ο κίνδυνος να αντιληφθούμε την μπαλίτσα ως εθνική υπόθεση θα ήταν υπαρκτός...

Επίσης, ο κόσμος δεν πάει γήπεδο στο όνομα ενός ένδοξου παρελθόντος, ακόμα κι όταν δεν είναι τόσο μακρινό.

Τα παράπονα των διεθνών, για την ισχνή παρουσία του κόσμου στις εξέδρες του «Γ. Καραϊσκάκης», είναι εντός λογικής. Ακόμα κι όταν γεμίζαμε τα γήπεδα, η ομάδα δεν έπαιζε θεαματικό ποδόσφαιρο. Νικούσε, κι αυτός ήταν ο λόγος που ερχόταν ο κόσμος να την παρακολουθήσει.

Και τότε –θα το θυμάστε– είχαμε αντιρρήσεις και μουρμούρες για την ποιότητα της μπάλας. Τα ίδια συμβαίνουν και τώρα. Θα έβρισκα απολύτως δικαιολογημένη την γκρίνια, αν στο ελληνικό πρωτάθλημα βλέπαμε κάτι διαφορετικό από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες. Δεν βλέπουμε, κι όμως πάει περισσότερος κόσμος. Εδώ είναι το θέμα και καλώς το επισήμανε μιλώντας στο Mega ο Στράτος Αποστολάκης. Αυτοί οι δεκατέσσερις χιλιάδες που πήγαν στο γήπεδο πρέπει να θεωρηθούν οπαδοί της Εθνικής ομάδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι λίγοι. Τα χρόνια που στα ματς της Εθνικής πήγαιναν οι συγγενείς και οι φίλοι δεν είναι και τόσο μακρινά. Το νερό που κύλησε στο αυλάκι έφερε το τρόπαιο στην Πορτογαλία και την πρόκριση στα τελικά της Αυστρίας και της Ελβετίας. Το μετρήσιμο αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρωθούν προχθές το βράδυ δεκατέσσερις χιλιάδες φίλαθλοι κόντρα σε μια «αντιτουριστική» ομάδα. Μη βιαστούμε και κυρίως μη βιαστούν ΕΠΟ και διεθνείς να θεωρήσουν λίγο αυτό τον κόσμο. Είναι στην ουσία μια καλή βάση για μια νέα αρχή. Με επικλήσεις περί «δημοσίου συμφέροντος» δύσκολα πείθεται ο κόσμος να κόψει εισιτήριο. Και τούτο παρά την ευνοϊκή στάση των περισσότερων ΜΜΕ απέναντι στην Εθνική ομάδα. Οσοι ασχολούμαστε καθημερινά με αυτή την παλιοδουλειά ξέρουμε ότι οι αναγνώστες και οι ακροατές μας είναι πρώτα από όλα ορκισμένοι οπαδοί των ομάδων που υποστηρίζουν και μετά οτιδήποτε άλλο.

Αν στο παιχνίδι με την Ελβετία ο κόσμος είναι αισθητά περισσότερος, τότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Σιγά σιγά δημιουργείται ένας βασικός κορμός οπαδών της Εθνικής ομάδας. Ειδικά στην επαρχία ο κόσμος αυτός είναι κατ' αναλογίαν περισσότερος. Γι' αυτό και πριν από τις δικαιολογημένες γκρίνιες χρειάζεται ένα καθαρό «ευχαριστούμε» σε όσους και όσες έρχονται στο γήπεδο για να δουν και να στηρίξουν την Εθνική ομάδα.